ΜΕ ΗΛΙΟ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ - ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ του Νίκου Καρούζου

                                 
                               ΗΛΙΟΦΟΒΙΑ

 
       Ο βαθύτερος άνθρωπος αποστρέφεται τον ήλιο
      -το θλιβερό αεροπλάνο του φωτός-και εισέρχεται
          στην κοίμηση του κατασκότεινου ουρανού
           μ' ένα βουνό λουλούδια στο στήθος του :
                            τις ένδον εξελίξεις.




                     ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ


     Η μέρα μέρωσε την άνθηση κι εγώ ο νυχτολάτης
     με τα λουριά τα κάτασπρα δεμένο τόχω το φεγγάρι.
     Ξερολιθιά του πλήθωνα του πόνου μεσ' στα ζούδια
     στο στήθος μου θανάσιμα θ' ανάψω τώρα την αλήθεια
     καίγοντας ώσπου ναν το κάνω στάχτη το ανίδεο ύψος
     θεούς και δαίμονες πατώντας με τ' αρχαία μου πέλματα.
        Ο ήλιος είναι τ' ουρανού κ' η σκέψη του ανθρώπου.



              ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΣ ΟΙΣΤΡΟΣ


     Κάθε πότε ν' αλλάζουν άραγες οι θεοί
               μπαταρίες στο φεγγαράκι ;
     Δεν υπολήπτομαι καμιά ερώτηση κι όμως
     ας παίζουμε γοερά τους ενδιαφερόμενους.
         Οι αριθμοί δεν είναι μάρτυρες όχι !
     μάλιστα θα 'λεγα πως κρύβουν ένα φλάουτο.
   


                                                                                            Νίκος Καρούζος