Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ


Θ' ανοίξω πόρτες και παράθυρα του νου
μ' ένα ματσάκι αστραπές.

Απ' τον λαιμό μου θα ξεκρεμάσω όμορφες λέξεις
και θα τις βάλω να φάνε την καρδιά μου.

Με δάκρυα χαράς και λύπης θα τις πνίξω
ύστερα θα τις κοιμίσω με το κρασί της λησμονιάς μου.




Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΕΤΡΑ


Ο ήλιος κάθε μέρα είναι καινούργιος
τα μάτια μου όμως που τον βλέπουν
δεν λάμπουν
δεν χαίρονται.
Αν εδώ η σιωπή μου μιλούσε
τα λόγια της θα ήταν πέτρινα.
Αναπνέω την άδεια στιγμή
την αιώνια
κι η σκιά μου πάει κι έρχεται
μέχρι να γίνω πέτρα.



Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΦΩΣ


'Ολα ξεκίνησαν με τη λέξη φως.
'Επειτα έκανα το άλμα
 από μένα στο αύριο.
'Αφησα το σώμα μου κενό
 μες στη γαλήνη
 που επιστρέφουν όλα τα πράγματα.
 Πως μπορώ να ονομάσω
 αυτό που υπάρχει και δεν υπάρχει;
 Είναι αδύνατον να εξηγείς με λέξεις
 αυτού του κόσμου 

 όπως ήταν αδύνατον να συνηθίσω τον κόσμο
 απ' την ώρα που γεννήθηκα.
'Ετσι πρέπει να τελειώσω μονάχος
 αυτό που κανείς δεν άρχισε.
 


Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ


Κάτω απ' το χρόνο το γυμνό
κάτω απ' τη νύχτα ή την κραυγή
Να υπάρχεις
να αισθάνεσαι τον εαυτό σου
μεσ'τη δική του ουσία
Να'σαι φως και σκιά
μες στη δίνη του κόσμου
και στη μέση του τίποτα
μια στιγμή να είσαι
Να διαλυθείς μες στο διάστημα
για να ενωθείς με το σύμπαν σε μόρια
Να είσαι μια παύση στο πουθενά
Να ξεδιπλώνεσαι και να διαστέλλεσαι στον χώρο
Να γίνεις διάφανος μπροστά στη μέρα
Να ξαναβάλεις τον κόσμο σε ήχους
Να βυθίζεσαι στο τώρα χωρίς μάτια
με το κορμί σου όχημα των πάντων
ώσπου να γίνεις ο εαυτός σου
που σε παρατηρεί.






Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ


 Βράχια και θάλασσα
 ο ήλιος καίει τις πέτρες
 είναι μια φλόγα που σκορπίζεται
 ο χρόνος ξεμακραίνει
 περνά με χέρια χρυσά
 πως να μιλήσω για τη λευκή του γεωμετρία;

 Τίποτα δεν υπάρχει
 φωνάζω μα κανείς δεν απαντά
 στην διαφάνεια εδώ του διαστήματος
 την διαφάνεια της σιωπής.
 Μες στην εκστατική γαλήνη
 το μεσημέρι αποτραβιέται
 τραγουδούν τα πουλιά
 ανάμεσα στο τώρα
 και στο χρόνο τον ατέλειωτο
 σηκώνεται ο κόσμος πιο ψηλά.
 Το φως λεηλατεί τους ουρανούς
 ένα πουλί απότομα στέκεται στον αέρα
 πριν να γυρίσω σπίτι
 στην πέτρα που πετάει
 η μέρα μου που τραγουδάει για όλους
 κάνει τα μάτια μου ν' ανθίσουν.
 Μαζεύω τις εικόνες μου
 που ξυπνούν και χωρίς να κινηθούν χορεύουν
 και πάω στον εαυτό μου.
'Ισως και να μην υπάρχω
 ούτε και να είμαι αυτός
 που στην αγρύπνια του απείρου στέκει.

 





Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΔΩ ΑΚΙΝΗΤΟΣ


 Διαφάνεια
 μεσημεριάτικου φωτός

'Αγγελοι-πουλιά
 πετούν πάνω απ' το ψηλό γρασίδι

 Ο ήλιος κεντά την πέτρα

 Ψηλά στους βράχους μακριά
 πετάει ο ουρανός
 κι ο άνεμος με τυλίγει
 με ενδύματα δροσερά.

 Κυλά η μέρα στα κλαδιά
 κει που κάθισε τ' αηδόνι
 και τώρα εδώ ακίνητος
 καθώς κρύβεται ο ήλιος
 σε σύννεφα σκισμένα
 μπήκα σιγά στη μέρα
 κι η πόρτα τ' ουρανού
 έκλεισε μ' ένα θρόισμα
 μες στην ατέλειωτη λιτανεία του Κόσμου.