Ποιήματα ΙΙΙ



 

ΣΟΥ ΤΑ'ΠΑ ΓΙΑΤΙ Σ' ΑΓΑΠΩ
                   
Σου το'πα για τα σύννεφα
σου το'πα για τη θάλασσα
για τα πουλιά που αγαπώ μέσα στα φύλλα
για την αυγή που ανθεί το φως
και τα φιλιά του ήλιου
του βότσαλου τα σχήματα
για τ' ουρανού την πόρτα
για τις φωτιές των αστεριών
το γέλιο της ημέρας
για το τραγούδι τ΄ αηδονιού
για του φιδιού τον ίσκιο
και για τα μάτια της σιωπής
που καίγονται τη νύχτα.


Σου τα'πα γιατί σ' αγαπώ
και για να μ' εύρεις πάλι.



ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Φεύγουμε
ζεστά αστέρια
γαλάζιες αστραπές
έσπασε ο γυάλινος ουρανός
πηγαίνουμε προς το σύμπαν
το σύμπαν είναι παντού
δραπετεύουμε
για το μεγάλο ταξίδι
τώρα που τα πρόσωπά μας
είναι φως
το λευκό μας μέτωπο
λάμπει σαν το φεγγάρι
σ'ένα ουράνιο τόξο
που φλέγεται και πάει
αφουγκράζομαι
σκύβω το κεφάλι εντός μου
τινάζομαι
σαν σπινθήρας ηλεκτρικός
κάτω από σύννεφα από χαλκό
καίγομαι απ'τη φλόγα μου
είμαι μια υποψία ηλιακής ενέργειας
φτεροκοπώ από πέτρα σε πέτρα
η καρδιά μου γυρεύει το Αιώνιο
πετώ αδέξια απ' τον σπασμένο ουρανό
προς την καινούργια μέρα.






ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΑ ΣΙΩΠΗΛΑ ΦΥΛΛΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Τώρα που το δέντρο
τολμάει να βγάλει κραυγή
Τώρα που οι λέξεις μου αποσύρονται
πάνω μου καθισε ένα όνειρο.
Στον ουρανό σύννεφο κρεμασμένο
χαμογελά
στο πετρωμένο κατώφλι
ηλεκτρισμένων αστεριών
όπου λικνίζεται το αδύνατον
 

Κι εγώ ξενυχτώ μόνος σ' αυτήν
την έρημο της πέτρας
κάτω απ' τα σιωπηλά φύλλα του φωτός.

 



Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΟΤΑΝ ΑΠΟΥΣΙΑΖΩ

Εγώ μόνος στη νύχτα
στο μηδέν μετέωρος
μέσα στο κέντρο μου
όπου τίποτε δεν εισβάλει εντός μου απ' έξω.
Βαθιά στου χρόνου τη ρωγμή
η ζωή είναι όμορφη όταν απουσιάζω.
Πρέπει να βγω στον αέρα
ν' ανοίξω το στήθος μου στο φως.
Στηρίξτε με στην ψευδαίσθησή μου
αφήστε με να ζεσταθώ
στου ήλιου τα χέρια
θέλω να φτάσω στο τέλος μου
φορτωμένος ρόδα πορφυρά
καθώς στις όχθες του κόσμου
γυμνώνονται τ' άστρα.




ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ
ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΛΕΕΙ


Να σταματήσω μια στιγμή
να συγκρατήσω την ανάσα μου
που πάει κι έρχεται
και τίποτα δε λέει.

Να σταματήσω στην άκρη του χρόνου
να σβήσω την εικόνα μου
που όλο θέλει
και τίποτα δε λέει.

Να κρατήσω το στόμα κλειστό
να κλείσω τα μάτια
μέχρι να βλαστήσει η σιωπή
που κάτι πάει να πει
και τίποτα δε λέει.

Δεν έχω τίποτα να πω
κανείς δεν έχει τίποτα να πει
κι αυτές οι λέξεις στο χαρτί
που πάνε κι έρχονται στα κοιμισμένα βλέφαρα
είναι από αίμα
που πάει κι έρχεται
και τίποτα δε λέει.

Κι ο νους μου πάει κι έρχεται
και το δικό μου αίμα θέλει
και τίποτα δε λέει.

Ετσι το ποίημα θα μείνει ανείπωτο
μια αόρατη ουλή πάνω στην καρδιά μου
που κάτι θέλει να μου πει

και τίποτα δε λέει.









ΑΙΩΝΙΑ ΑΚΙΝΗΤΟΣ


Τέλειος βράχος
δέντρο ράθυμο
ξεγυμνωμένες ρίζες.

Ο ουρανός ανάποδα
φύλλα που μόλις πάτησα
μέσα στο φως.

Βλέπω γύρω και δεν βλέπω
είμαι και δεν είμαι.

Τι σημασία έχει πια
ο χρόνος;

Τι σημασία έχει
ακόμη κι αν μείνω
αιώνια ακίνητος;








 ΗΛΙΟΣ ΩΡΑΙΟΣ ΛΑΜΠΕΡΟΣ


 'Ηλιος ωραίος λαμπερός
 κρέμεται στους βράχους
 κι εγώ ριγμένος μες στο φως
 τρέχω ξυπόλητος
 γδυμένος τα πράγματα του κόσμου.




 ΑΔΕΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ


'Ασπιλος
 άδειος
 μόνος
    
          το κενό μου κάηκε
          κι έγινε φως.




Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

Σε βλέπω με τα μάτια της σιωπής
στραμμένα προς τα μέσα τρυφερά

μάτια κλειστά για πάντα
μάτια ανοιχτά για πάντα

μέσα στ' αστέρια και στο δέρμα τ' ουρανού
μες στο βυθό της νύχτας
έτσι σε βλέπω πάντα αγαπημένη

στην απέραντη θλίψη του φωτός
στη λάμπα που σβήνει συρρίζοντας

στην παγωμένη θάλασσα της σκέψης
απ'το τίποτα με το τίποτα στο τίποτα

μες στη σκόνη των λέξεων
σε βήματα σκόρπια που χάνονται στο δρόμο

πλάι σ' ένα σύννεφο μοναχικό
σ' ένα ρυάκι που ρέει ακίνητο

στη συλλογισμένη χλόη της όχθης
μέσα σε ρίζες σαπισμένες και γλιστερές
στα χτυπήματα της φυρονεριάς στο στήθος μου
μες στην ευδαιμονία της άγνοιας
και την ακινησία των πραγμάτων

χωρίς σκοπό
απατηλά
τραγουδώντας καθισμένοι εδώ

Να σ' αγγίξω προσπαθώ αγαπημένη
που'σαι όλα
αλλά και τίποτα.






 ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ


'Ηρθε το μέλλον
 ντυμένο αθωότητα
 και το αγάπησα σαν νά'μουνα παιδί.
 Φοβάμαι να ταράξω
 τούτη τη σιωπή.
'Εχει νυχτώσει
 στον κήπο του πουθενά.

 Ζω ελεύθερος
 στο κέντρο
 του εαυτού μου.

 Θα ξαναγεννηθώ σαν πέτρα
 θα ξαναγεννηθώ σαν άνεμος
 σαν κύμα
 σαν μια άπειρη στιγμή

'Η μήπως τα πάντα έχουν συμβεί
 κι είμαι πια ήρεμος
 μέσα στο καινούργιο;





ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ

Βήμα το βήμα
καθένας μόνος
εδώ στο τίποτα

μικρά βήματα
στο πουθενά
επίμονα.





ΑΠ' ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΡΧΟΜΑΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ


Απ' της αγάπης έρχομαι το άπειρο
κρατώντας κρυμμένα θαύματα στις φούχτες μου

φύλλο δέντρου
φτερό πουλιού
βότσαλα και κοχύλια
έναν μικρούλη άνεμο

και μια γαλάζια Παναγιά
να με φυλάει τα βράδια.







 ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΔΩ ΑΚΙΝΗΤΟΣ

 Διαφάνεια
 μεσημεριάτικου φωτός

'Αγγελοι-πουλιά
 πετούν πάνω απ' το ψηλό γρασίδι

 Ο ήλιος κεντά την πέτρα

 Ψηλά στους βράχους μακριά
 πετάει ο ουρανός
 κι ο άνεμος με τυλίγει
 με ενδύματα δροσερά.

 Κυλά η μέρα στα κλαδιά
 κει που κάθισε τ' αηδόνι
 και τώρα εδώ ακίνητος
 καθώς κρύβεται ο ήλιος
 σε σύννεφα σκισμένα
 μπήκα σιγά στη μέρα
 κι η πόρτα τ' ουρανού
 έκλεισε μ' ένα θρόισμα
 μες στην ατέλειωτη λιτανεία του Κόσμου.




 ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ


 Βράχια και θάλασσα
 ο ήλιος καίει τις πέτρες
 είναι μια φλόγα που σκορπίζεται
 ο χρόνος ξεμακραίνει
 περνά με χέρια χρυσά
 πως να μιλήσω για τη λευκή του γεωμετρία;

 Τίποτα δεν υπάρχει
 φωνάζω μα κανείς δεν απαντά
 στη διαφάνεια εδώ του διαστήματος
 την διαφάνεια της σιωπής.
 Μες στην εκστατική γαλήνη
 το μεσημέρι αποτραβιέται
 τραγουδούν τα πουλιά
 ανάμεσα στο τώρα
 και στο χρόνο τον ατέλειωτο
 σηκώνεται ο κόσμος πιο ψηλά.
 Το φως λεηλατεί τους ουρανούς
 ένα πουλί απότομα στέκεται στον αέρα
 πριν να γυρίσω σπίτι
 στην πέτρα που πετάει
 η μέρα μου που τραγουδάει για όλους
 κάνει τα μάτια μου ν' ανθίσουν.
 Μαζεύω τις εικόνες μου
 που ξυπνούν και χωρίς να κινηθούν χορεύουν
 και πάω στον εαυτό μου.
'Ισως και να μην υπάρχω
 ούτε και να είμαι αυτός
 που στην αγρύπνια του απείρου στέκει.

 






ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ

Κάτω απ' το χρόνο το γυμνό
κάτω απ' τη νύχτα ή την κραυγή
Να υπάρχεις
να αισθάνεσαι τον εαυτό σου
μεσ'τη δική του ουσία
Να'σαι φως και σκιά
μες στη δίνη του κόσμου
και στη μέση του τίποτα
μια στιγμή να είσαι
Να διαλυθείς μες στο διάστημα
για να ενωθείς με το σύμπαν σε μόρια
Να είσαι μια παύση στο πουθενά
Να ξεδιπλώνεσαι και να διαστέλλεσαι στον χώρο
Να γίνεις διάφανος μπροστά στη μέρα
Να ξαναβάλεις τον κόσμο σε ήχους
Να βυθίζεσαι στο τώρα χωρίς μάτια
με το κορμί σου όχημα των πάντων
ώσπου να γίνεις ο εαυτός σου
που σε παρατηρεί.









 ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΦΩΣ


'Ολα ξεκίνησαν με τη λέξη φως.
'Επειτα έκανα το άλμα
 από μένα στο αύριο.
'Αφησα το σώμα μου κενό
 μες στη γαλήνη
 που επιστρέφουν όλα τα πράγματα.
 Πως μπορώ να ονομάσω
 αυτό που υπάρχει και δεν υπάρχει;
 Είναι αδύνατον να εξηγείς με λέξεις
 αυτού του κόσμου
 όπως ήταν αδύνατον να συνηθίσω τον κόσμο
 απ' την ώρα που γεννήθηκα.
'Ετσι πρέπει να τελειώσω μονάχος
 αυτό που κανείς δεν άρχισε.
 



ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΕΤΡΑ


Ο ήλιος κάθε μέρα είναι καινούργιος
τα μάτια μου όμως που τον βλέπουν
δε λάμπουν
δε χαίρονται.
Αν εδώ η σιωπή μου μιλούσε
τα λόγια της θα ήταν πέτρινα.
Αναπνέω την άδεια στιγμή
την αιώνια
κι η σκιά μου πάει κι έρχεται
μέχρι να γίνω πέτρα.





Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Θ' ανοίξω πόρτες και παράθυρα του νου
μ' ένα ματσάκι αστραπές.

Απ' τον λαιμό μου θα ξεκρεμάσω όμορφες λέξεις
και θα τις βάλω να φάνε την καρδιά μου.

Με δάκρυα χαράς και λύπης θα τις πνίξω
ύστερα θα τις κοιμίσω με το κρασί της λησμονιάς μου.





 ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ

 Λαμπερά χαμένος από χρόνο
 γενναίος απ' το θάνατο
 στης ύπαρξης το φως
 και στη σκιά της ύπαρξης
 περιπλανήθηκα πολύ
 ψάχνοντας το Ελντοράντο.

 Πάνω απ΄ τον ουρανό
 απ' τ' άστρα πάνω
 απ' την κοιλάδα του θανάτου κάτω                                       
 κανένα του χώματος και τ' ουρανού σημάδι                                      
 δε θα βρεις.

 Αλλά αν να ταξιδέψεις θέλεις
 γενναία κάν'το
 Αν ψάχνεις το μακρινό Ελντοράντο.



 


 ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΕΑΥΤΟ

 Κοιμήθηκα πολύ κι όμως ξύπνησα
 από μια αστραπή φωτός μέσα απ' τις γρίλιες
 διαλυμένος
 σκοτεινός.
 Απόψε τα λουλούδια στην κάμαρη κι εγώ
 είμαστε κουρασμένοι.

 Θα φυτέψω καινούργια λουλούδια
 τ' ουρανού
 για έναν καινούργιο εαυτό.
 Θα βγω πάλι έξω
 μα αυτός ο δρόμος θα έχει τέλος
 ναι θέλω τον ουρανό
 και τον θέλω τώρα.
'Ετσι προχωράω άτσαλα
 απ' τη μια στιγμή στην άλλη
 σε μια σιωπή εκκωφαντική
 σ' ένα αγνό λευκό φως.



   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου