ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΦΕΓΓΩ
Σιωπηλός να τρεμοφέγγω
αρμέγοντας το φως του κυκλοδίωκτου ήλιου
αναριχώμαι παμπάλαιος
στη δίνη των άστρων
στο δρόμο της επιστροφής
στη μήτρα
και κινούμαι
Κινούμαι ψαύοντας το σκοτάδι
να βρω τα λίγα φώτα της ψυχής
να καταλάμψω στο φωτεινό μου εαυτό.
΄Ετσι μαζεύοντας τη νύχτα μου
να γίνω φως
Να γίνω φως κι όνειρο
να ξετυλιχτώ απ' το κουκούλι μου
Ν' ανεβώ στον Κόσμο.
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ ΣΤΟ ΦΩΣ
'Ετσι
αργά να ταξιδεύεις
μες στον αιώνιο φως
εσύ είσαι η δόνηση
εσύ είσαι κι η χορδή
των άστρων που πάλλονται του κόσμου.
Να γλιστράς χαμογελώντας
μέσα στην ίδια σου τη δίνη
στο πιο μικρότερο σημείο τ' ουρανού
σαν σπόρος φωτιάς.
Να κινείσαι σιωπηλά και ήρεμα
στιγμή την στιγμή
σαν ήλιος που αναπνέει στην ανατολή
Χωρίς προσπάθεια.
'Ετσι να ταξιδεύεις μακριά
όλο και πιο μακριά
Μέχρι να ξεχαστείς στο φως.
ΚΑΠΟΥ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
Βυθίζομαι μέσ' στη σιωπή
και χορταίνω τον καιρό.
Το μέλλον έπαψε να είναι αλάτι
στα μάτια μου.
Βλέπω έξω αυτό που υπάρχει μέσα μου
ακούω μέσα μου αυτό που υπάρχει έξω.
Είμαι όλες οι επιλογές και καμία
όλα τα πρόσωπα και κανένα
η μια στιγμή που χύνεται στην άλλη
σκέψη που επιστρέφει στο κενό.
Ο χρόνος μου ακέραιος
όπου τίποτα δε συμβαίνει
εκτός από φως και σιωπή.
Κάπου πιο πέρα από μένα
τον ερχομό μου περιμένω.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ Τα μάτια μου άδειος δρόμος
εδώ στον μαύρο ουρανό.
Η νύχτα να λαμποκοπά σα φίδι
και το φεγγάρι ασάλευτο και παγωμένο.
Δεν βγάζει πουθενά αυτή η νύχτα
ψάχνω έναν άνθρωπο και σκοντάφτω.
Κανείς δεν με περιμένει
κανείς δεν ακολουθεί.
Γυρίζω και ξαναγυρίζω
σ' αυτό το κενό
και μένουν μοναχά
αυτές οι λίγες λέξεις.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Τίποτα σε άνθιση
επιστρέφω στον τόπο μου
στο πηγάδι της σιωπής.
Χωρίς τη φωνή μου
που μύριζε ανάσταση
χωρίς ένα θαλασσινό αστέρι
χωρίς την πέτρα που βλασταίνει
χωρίς το δέντρο της φωτιάς
αλλά μ' ένα αηδόνι σύννεφο
στο υφάδι του ονείρου
τώρα που έκλεισε την πόρτα
ο χρόνος στον ανθώνα
επέστρεψα στην κόγχη που με γέννησε
στην έμφυτη απουσία μου
κρατώντας το μερίδιό μου στο τίποτα
και κατεβαίνω για να ξανανεβώ
για να ξαναδιαβάσω το βιβλίο του Κόσμου.
ΤΟ ΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΥΡΟ ΑΣΤΡΟ
Νυσταγμένη ζωή
η γη μοιάζει σταματημένη.
Το μάτι είναι ένα μαύρο άστρο
το πιο παλιό πηγάδι.
Αυτό που μένει να δούμε τελικά
είναι το όνειρο
που πέφτουμε μέσα του
σε μια μόνο λάμψη.
Πιστεύουμε σ' αυτό που δεν υπάρχει
τα όνειρα είναι φερμένα από άλλα όνειρα
από μια σκοτεινή σιωπή
κι εμείς δεν νιώθουμε παρά τις εικόνες
που καθρεφτίζονται
στο εσωτερικό μας μάτι.
ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ
Πάντα υπάρχει κάτι να δεις
ένα φύλλο που πέφτει
ένα μυρμήγκι που σκαρφαλώνει στο φως
ένα σύννεφο που σκίζεται
ο ήχος της βροχής που σκάει στο χώμα.
Κι όμως μας λείπει η τέχνη να δεχόμαστε
μονάχα να δεχόμαστε
αυτό που μας έχει δοθεί
παντού ολόγυρά μας.
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΙΙ
Βράχοι του φωτός
που τελειωμό δεν έχετε
άγγελοι κι αστέρια σας σκεπάζουν
κι είστε διαρκώς ολάνθιστοι.
ΑΝΤΙΟ ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ
Ο άνεμος μιλάει στα σύννεφα
Το δέντρο μιλάει στα πουλιά
Τα πουλιά μιλάνε στα βράχια
Στην πράσινη μέρα.
Αντίο, μαύρο πουλί, αντίο.
Πλάι στον ήλιο αναζητάς τον δρόμο σου
Πλάι στον ήλιο αναζητάς το σπίτι σου
Πλάι στον ήλιο αναζητάς τη φωτιά σου.
Αντίο, μαύρο πουλί, αντίο
Είναι δύσκολο να πετάς την αυγή
Με τη μοναξιά στα μάτια σου.
ΜΙΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ
Η μέρα μου
είναι μια ξέρα στενή με πλάσματα
χωρίς φωνές.
Μια γαλάζια σιδερένια φυλακή
χωρίς δέντρα.
Μέσα της ο Θεός δεν κατοικεί
μόνο οι καϋμοί της μοναξιάς
της λησμονιάς οι θλίψεις
σ' έναν στενό κι αϋπνο ουρανό
μ' όλα τ' αστέρια τρύπια
κι έναν αγέρα μαύρα όνειρα
συνέχεια να φυσά
να τρέμουμε σαν τα πουλιά
στη νύχτα.
