ΜΑΥΡΕΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΣΑΣ
Ο χρόνος φεύγει σαν αστραπή
γυρίζει μες στον ήλιο
έχει τη γαλανή του φορεσιά
μα ειν καβάλα σε μαύρο άτι.
Κόβει τις ρίζες απ' τους ανθούς
τους γέρους απ' το τραγούδι
τους έρωτες απ' τις κοπελιές
κι απ' τη ζωή τους νέους.
Τι να τα κάνω τα χρυσά
και τα διαμαντικά σας
αφού κλειστά ειν τα μάτια σας
κι οι ψυχές που θάψατε
στις τράπεζές σας μαύρες
Γι' αυτό φόρεσα δαχτυλίδι τα πουλιά
και φεύγουμε αντάμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου