Ποιήματα ΙΙ

                       

       ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΧΑΊ΄ΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ


                    'Ορθιος στο φως
                     κοιτάζω τη θάλασσα
                     κι αποξεχνιέμαι.

                                 *

                    Μεσ' στ' απόβραδο
                    μια καμπάνα χτυπάει
                    σταυροκοπιέμαι.

                                 *

                    Φεγγαρόφωτο
                    πετούν πυγολαμπίδες
                    στο περβόλι μας.

                                 *

                    Το νερό κυλά
                    πάνω στα αγάλματα
                    και τραγουδάει.

                                 *

                    Νύχτα τ' Αη Γιάννη
                    τρέμουν οι φωτιές,τ' άνθη
                    και συ κοιμάσαι ;

                                 *

                    Στη Σαντορίνη
                    παιδί λέει στον ήλιο
                    παιδί να γίνει.

                                 *

                   'Ενα αηδόνι
                    στου ήλιου το μπαλκόνι
                    ξετρελαμένο.

                                 *

                    Νησιά τ' Ομήρου
                    αμπέλια,ελιές και φως
                    της γης διαμάντια.

                                  *

                   'Ασπρο ξωκλήσι
                    σε βουνό ερημικό
                    δείχνει Ελλάδα.

                                  *

                    Ελληνικό φως
                    γέμισε τη ψυχή μου
                    ξύπνημα μνήμης.

                                  *

                    Γαλήνια νύχτα
                    μα κάπου ακούγεται
                    ο τρελοκούκος.

                                  *

                    Γεμάτο φύκια
                    πρόβαλε το φεγγάρι
                    απ' τα κύματα.

                                 *

                    Πάνω στο λόφο
                    αγάλματα σπασμένα
                    κολυμπούν στο φως.

                                 *

                   'Αγιοι έρχονται
                    σαν πέφτω να κοιμηθώ
                    στο μοναστήρι.

                                      
                                     

 

                                    

                Ο ΤΣΑΡΛΙ ΠΑΡΚΕΡ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ


               ...Ο Bird πετούσε πάνω στις στέγες
               μ' ένα παλιό παλτό
               τα μαύρα του γυαλιά και το καπέλο.

               Είδα στα ματωμένα χείλη του
               κάτι απ' τη θλίψη της μέρας
                                                και της νύχτας

               Κρατούσε ένα σαξόφωνο φεγγάρι
               κι ήχους από αστροφεγγιές.

              'Εγειρε τις φτερούγες του απαλά
                          ήρθε κοντά μας
                            και μας είπε:

                  << άντε γλεντήστε το...>>

                                           16-09-1992
                                          

                                      

                  

                             ΣΤΑΧΤΗΣ ΦΥΣΑΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ


                   Πέρα στο μαύρο κάμπο
                   ένα άλογο τρέχει στη βροχή
                   κι όλα τα κρύα ανεμοκούδουνα χτυπάνε.

                   Του θεού το τραγούδι πάγωσε
                   στις σιδερένιες πόρτες τ' ουρανού
                   ακόμα κι ο ήλιος ο σκληρός
                   μοιάζει σαν πεθαμένος.

                   Βαθιά στου λόφου την αντάρα
                   κρώζει ένας κόρακας
                   και πέφτει από το άπειρο
                   το ασημένιο φίδι.

                   Μέσα στην κούπα μου
                   κομματιάζεται το δείλι
                   σε λίγο μουσκεμένο απ' τη βροχή
                   θα βγει και το φεγγάρι.

                   Σταχτής φυσάει ο άνεμος
                   τι κοφτερό το κρύο
                   που κάνει το χτενάκι σου
                   να πέφτει απ' τα μαλλιά σου.





                                                                                                           

    

                           ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΓΥΝΑΙΚΑ


               Με τον ήλιο να γέρνει στη φλόγα 
                   ή στα ρόδα τ' απομεσήμερου
               τα μάτια σου ν' ανάβουν στο ροζ
                   τα χείλη σου στο κόκκινο
               και τ' άσπρα σου χέρια ν' ανάβουν
                   τ' όνειρο
        
               Το άπειρό σου σύμπαν έφτασε ως εδώ.

               Αν δεν υπήρχες
               πως θα μπορούσε ο ουρανός
               να βλέπει τον εαυτό του
               στους λειμώνες των άστρων.
                 

       

                         ΝΕΟ ΦΕΓΓΑΡΙ


                   'Αναψε το νέο φεγγάρι
                         κι ένα μικρό
                    κουρελάκι σύννεφο
                      το πρoστατεύει.
                   



                  ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ ΝΑ ΜΙΛΩ


                       Σταμάτησα
                    να μιλώ
                    μια πεταλούδα κοιμάται
                    στα χείλη μου.
 

           

                 ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΕΔΩ
               

                  Ούτε στην ανατολή
                 ούτε στη δύση
                 ούτε στη γη
                 ούτε στον ουρανό
                 παρά μόνον εδώ
                 που τώρα στέκω.

                       

               ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ


                            Η μέρα πέφτει
                            ο ήλιος πέφτει
                            η ώρα πέφτει.
                            Το φεγγάρι φωτίζει
                            τα βήματα ενός περαστικού
                            πάνω στο κενό
                            πάνω στο τίποτα.
                                     




                        ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΙΣΜΗ Τ' ΟΝΕΙΡΟΥ


                            Πηγές νερού
                            σε μια σχισμή τ' ονείρου.
                            Κανένας δεν πίνει
                            μόνο ένα πουλί.

                                                

                             ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ Τ ' ΟΥΡΑΝΟΥ


                           Απ' την αρχή τ' ουρανού
                           να αιωρούμαι
                           ανάμεσα στις εποχές
                           σαν ένα φύλλο από φως
                           μες στην καρδιά του Κόσμου.

                                                                               

                        ΑΝΥΠΑΚΟΥΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥΛΙΑ

                                Ανυπάκουα όνειρα πουλιά
                           μαλώνουν
                           πάνω στο πουπουλένιο
                           μαξιλάρι μου.

               ΣΑΝ ΔΥΟ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΒΡΟΧΗΣ


                  Σμίξαμε
                μες στην ομίχλη
                σαν δυο σταγόνες βροχής
                σαν δάκρυα του κόσμου
                στην σκόνη τ' ουρανού.

                ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ ΑΣΤΕΡΙ


                          Ο αέρας σφυρίζει
                      το φεγγάρι γυρίζει
                      κι ούτε ένα περαστικό αστέρι
                      δε μου ρίχνει μια ματιά.




               ΠΟΣΟ Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΣΟ Μ ' ΑΓΑΠΑΣ


                      Πόσο σ' αγαπώ
                      πόσο μ' αγαπάς
                      Πόσο σε ήπια
                      πόσο με ήπιες.
                     
                      Μέχρι που'ρθε η αυγή
                      που έσκασε σα φωτοβολίδα
                      κι ένας πρωτοφανέρωτος ήλιος.

                                                                                                        

 

                            

                                            

                                       ΙΠΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

                                                                                                       1985

  



                                                    Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΡΟΝΟΣ


                                           Ο χρόνος κραυγάζει
                                           η μέρα κραυγάζει
                                           ο ήλιος κραυγάζει
                                           ο άνεμος κραυγάζει
                                           ο θάνατος κραυγάζει

                                           Κι όλα κρύβονται
                                           πίσω από ένα μαύρο σύννεφο.


                

 
                                            ΣΑΝ  ΚΛΑΔΑΚΙ  ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ


                                             Αν και υπήρξες πάντοτε
                                          εραστής των λουλουδιών
                                          και ταξίδεψες εντός σου
                                          να βρεις το δέντρο της επιστροφής

                                          σε κλάδεψαν
                                          σε πέταξαν

                                          σαν κλαδάκι στη φωτιά.

                                                               
                  
                                              ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ  ΓΥΝΑΙΚΑ


                            Το όνειρο είναι γυναίκα
                            που προσποιείται ότι μπορείς να πλησιάσεις.

                            Γι' αυτό τόσο καιρό ξαγρυπνώ
                            μπροστά στην κλεισμένη  πόρτα της.

                            Κάθε κίνηση
                            κάθε μέρα
                            γεννιέται από εκεί που ακινητούν
                            τα βλέφαρά της.

                            Ο Κόσμος μας
                            δεν είναι παρά η κορυφογραμμή
                            του ήλιου των ονείρων της.
  

                                          
                  Η ΜΕΡΑ ΓΕΡΝΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ


         Σήκωσε τα μάτια στο κενό
         ν' αγκαλιάσει ολόκληρο τον κύκλο τ' ουρανού.

         O ήλιος έγειρε πάνω του
         τον πυρπόλησε.

 

                             Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ Τ ' ΟΝΕΙΡΟ


         
                         Μέσα μου
                         βλέπω τη φωτιά
                         βλέπω και τ' όνειρό μου
                         που το πρω'ί' με ξύπνησαν
                         και βρήκα τον Εαυτό μου.

                           

          Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ


          Είναι η ώρα που περιμένεις
         καθώς πάνω στο κρεβάτι σου
         πέφτουνε τα μαλλιά του ήλιου.

        Το φως της μέρας
         μεγαλώνει στο παράθυρό σου
         μπαίνει μες στο σπίτι
         και σ' αγκαλιάζει τρυφερά.


                               


                                

 
                         ΗΛΙΕ ΚΙ ΟΥΡΑΝΕ


                'Ηλιε κι ουρανέ
                 και συ φωτιά της πρωινής μέρας
                Τώρα που ο καιρός
                 με γέμισε χρονοτραύματα

                 αφήστε με
                 να ξαναγεννηθώ
                 και θα χαρίζω το φως στους δρόμους.
                                

             

        
                   ΚΑΡΔΙΑ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΜΑ ΝΕΑ


                 Σα βραδιάζει
                 μες στη σιωπή σκυμμένος
                 μαθητευόμενος της θλίψης
                 απ' τους ζωντανούς ξεριζωμένος
                 καρδιά προσωρινή μα νέα
                 καρφωμένος από μια παγωμένη αχτίδα
                 του φεγγαριού
                 σ΄ αυτό το μάταιο
                 σύνορο του ουρανού

                 Έγινα ένας άνθρωπος άγριος
                 σαν καιόμενη βάτος

                 που θ' ανάψει
                 τις μέρες του κόσμου.

                

















                           Η  ΕΞΟΡΙΑ

            'Εχει βρεθεί στην εξορία από παλιά
           ένας άντρας πικρός
           (μια αστεία χαρακιά στην πλάτη του χρόνου)
           άμαθος στο φως του ήλιου
           στα βουνά
           στον άνεμο.

           Κλεισμένος  στο δωμάτιό του
           επικοινωνώντας μόνο με τις σκιές
           μη ξέροντας πως κάποιοι του πήραν
           τη ψυχή του μακριά
           προς το δικό τους μέρος.

           Σφράγισε την πόρτα
           μάζεψε την λύπη του
           και τύλιξε τον εαυτό του
           με το φως τoυ καντηλιού.

          

 

 ΝΑ'ΣΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΕΡΩΤΑΣ
                                                      

  Να΄σαι
    τραγουδιστής έρωτας

     να παίζεις τα τραγούδια σου

       στα τρυφερά των γυναικών κοχύλια.

 

                                                                                                                                     

                                    

                                                              
                                                        ΤΟ ΑΓΝΟ ΜΗΔΕΝ


                                          Ούτε στην αρχή
                                          ούτε η αρχή.
                                          Το αδημιούργητο είμαι
                                          το αγνό μηδέν.

                                               

                                                      

                                                               

                                                                       
                                                        ΤΟ  ΜΑΡΓΙΟΛΙΚΟ


                                                      Κοιμάται το μαργιόλικο
                                               το κακονυχτισμένο
                                         ξεκούμπωτο, ξεσκέπαστο
                                           και μ' ανοιχτά στηθάκια.




                                                 
                                       Παραλλαγή παραδοσιακού τετράστιχου.

                                    

 

  

                                                             

                                         Ο ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ  2          
                                                                

                                   Πόσο βαριές οι νύχτες
                              κρύο φεγγάρι γελάει στο μισοσκόταδο.

                              Σα θα 'χει σβήσει η λάμπουσα κρύπτη τ' ουρανού
                              μαύρος κλειδοκράτορας μες στον ύπνο μου
                              μαύρα λόγια στ' όνειρά μου ψιθυρίζει.

                      

        ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ ΠΟΙΗΜΑ

              Μια νύχτα
              με το περίστροφο ποίημα
 
             'Ανοιξε μια πόρτα στο μυαλό του
              να ελευθερώσει
              τα όνειρα.




      ΤΥΛΙΞΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ

             Τύλιξε
             το σώμα του
             με τ' όνειρο
             και κοιμήθηκε ανάμεσα στα θηρία.

            ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΙΑΣ ΦΑΟΥΣΑΣ


                Στο στόμα μιας φάουσας
 
              ένα αστέρι
              ένα φεγγάρι
              ένας σταυρός

              κι ένας ποιητής λυχνάρι

              με λάδι
              από Θεό.
   

                                                               

                                               ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ


                                                        Μια δροσοσταλιά
                                              σ' ένα τριαντάφυλλο

                                             'Ενα νέο αστέρι
                                              στην άκρη του σύμπαντος

                                             Κι ο θάνατος πάντα κοντά.

              

 
                                          ΣΤΙΣ ΕΚΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ


                                                 Χρόνε εσύ

                                                 φευγαλέα στιγμή
                                                 λαμπερό κενό

                                                 πως μ' οδηγείς
                                                 στις εκβολές του τίποτα.

 

 

    Ο ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ  1                     


      Εδώ και χρόνια
      ψάχνω τα κρυμμένα μάτια του
      κι ανακαλύπτω
      δυο μαύρες τρύπες
      γεμάτες αστέρια
      που ξεκολλούσαν
      κι έπεφταν με κρότο.

      Πριν καταρρεύσει
      το πρόσωπό του τελείως
      ξύπνησα κι είδα
      μέσα απ' το φεγγίτη του μυαλού μου

      Τον κλειδοκράτορα των ονείρων.





            

                                                              

            ΑΣΤΡΟΓΕΝΝΗΤΑ ΔΕΝΤΡΑ


        Αστρογέννητα δέντρα
       διαμάντια βροχής πάνω στα φρέσκα φύλλα.

       Μια βροχή θε'ι'κή
       μια βροχή που σέρνει μαζί της αστέρια
       η βροχή είναι ερωμένη μου.
 
       Θ' αγαπήσω ότι καινούργιο υπάρχει
       στο νερό που κυλά
       μεσ' στην καρδιά
       αυτού του γέρικου δάσους.

                             

 

                       
             Η ΚΟΡΗ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

                
     Η κόρη
     ντύθηκε τ'  απαγορευμένα όνειρα                                                  
     κρέμασε στο λαιμό της
     τον ήλιο 
             τα πουλιά
                        και τα χαμόγελα
     και έπεσε στον ουρανό
     να πιάσει τ' άστρα.



                    

       

                                                                        

        

                                                                 ΜΕΣΑ ΤΗΣ


                                               Μέσα της
                                                       ν' ακούω                                                                                                  τη βροχή
                                                                       
                                               Να τραγουδάει
                                                                  το όλο.

                                                                         

                                                       ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
                                                               

                                             Μές στο φως και την σκιά
                                    ένα μοναστήρι μετέωρο
                                    κι η μέρα σου
                                    που ανατριχιάζει από πουλιά.

                                                     

                                 ΣΤΟΝ ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟ ΚΟΣΜΟ

       

    Βυθισμένος σ' ωκεάνεια όνειρα
    το υγρό πρόσωπο της μέρας
     βελούδινη σιωπή.

         Παιδικά βήματα στο πλακόστρωτο
      οι γυμνοί χτύποι του χρόνου
      κυκλικό μαρτύριο.

      Στον κλειστό και ακίνητο κόσμο
     η  νηνεμία των αισθήσεων
     παγερή μοναξιά.
 

                   ΚΑΛΙ-ΜΕΡΑ

       Μες στα σεντόνια του φωτός
       θα μοιραστείς πάλι την σκιά
       την ίδια μοναξιά
       τα ίδια ακριβώς φαντάσματα.

       Καλι-μέρα.



              

       Kάλι: Θεά του Ινδουιστικού πανθέου της καταστροφής
       και της εξόντωσης, με ερεβώδη ισχύ.

                           ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΣΥΝΕΤΟΣ


                       Να μην είσαι ποτέ
                                        μέρος του ήλιου.

                       Να είσαι ασύνετος
                       σαν κεραυνός που βροντά
                       και φέρνει μπόρα. 

 

                 Ο ΡΗΤΟΡΑΣ ΠΟΥ ΡΗΤΟΡΕΥΕ


          Κόσμος πολύς στριμώχτηκε στην πλατεία
          να δει τον ρήτορα που ρητόρευε

          και δεν πρόσεξαν το γυμνό παιδί με τον αυλό
          που βάδισε ανάμεσά τους

          κι αφού πέρασε μέσα απ' τη σκισμένη αφίσα
          χάθηκε στο βάθος του τοίχου.


 




                                       

                                                           

                          ΜΑΓΙΑ


           Ο ύπνος σου φωσφορικός
          καθώς υπνοβατείς
          στο βάθος του πηγαδιού.

          Μεταξύ του εαυτού σου
          και των μορφών που παίρνεις

          Είναι η Μάγια
          που πλέκει την κωμική διαφορά τους.

                      



   
            Μάγια: Στην Ινδική φιλοσοφία,που σημαίνει
            αυταπάτη,ψευδαίσθηση,το matrix.

                                                                     

                  ΞΑΦΝΙΚΟ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ


     O κόσμος σταμάτησε ξαφνικά στη μέση
     οι ομπρέλες και τα κινητά είχαν γίνει βάτραχοι
     και πηδούσαν στην ανοιξιάτικη βροχή.     


                  

        

                                                        

          ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΛΑΣ
    
     
                Πως μπορείς και μιλάς
                   όντας από πέτρα
           για την αυριανή μετάληψη
                      του φωτός ;    

                                              ΤΥΦΛΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΟΙΔΙΠΟΔΑ
      
   
                                                         Θυσίασε
                                              τα παιδικά του μάτια
                                              στον ήλιο
                                              και το φως

                                              Και τώρα 
                                              τυφλός σαν τον Οιδίποδα

                                              χάθηκε

                                              στο μαύρο φιλμ
                                              της ζωής του.

    

       ΚΙ ΑΥΡΙΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ
              

                 Φόρεσες τον ήλιο
                  κατάσαρκα
                  αλλά μην στέκεις
                  έτσι απερίσκεπτα
                  περήφανος
                  κι αύριο
                  θάνατος
                  θα είναι.

             

  ΣΤΟΝ  ΙΣΤΟ ΜΙΑΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ


                        Αιώνια
                            πιασμένοι
                    στο μαύρο ιστό
                    μιας Κοσμικής Αράχνης

                    όπως
                    τα τρύπια αστέρια 
                    τ' ουρανού.

   ΚΑΡΦΩΜΕΝΟΙ Σ' ΕΝΑΝ ΠΕΤΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ


         Καρφωμένοι σ' έναν πέτρινο κόσμο
        εμείς ο Προμηθέας.

        Πάνω στο σώμα μας
        τρύπησαν τα σκοτεινά καρφιά
        μα απ' την καρδιά μας
    
        αναβλύζει
     
        μια θάλασσα φωτός
        που ευωδιάζει.

                     ΚΑΠΟΤΕ


         Κάποτε
         στο μέτωπό μας
         άραζαν
         τα μαγικά καράβια των ονείρων.
         Στα μάτια μας
         παίζαν κρυφτό τ' αστέρια.

         Τώρα απ' τα μάτια μας
         ξεχύνονται  λεπίδες πορφυρές
         και στο παγωμένο
                          τρύπιο φεγγάρι
         του μυαλού μας
         μπαινοβγαίνουν μαύρα πουλιά.

                                          ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

    
                        'Ενα παράθυρο ανοιχτό στο δωμάτιο
                        μια νέα μέρα με προσκαλεί.
                        Το φως περνάει ήρεμο καθάριο.
                        Ανοιξιάτικο φως
                        γλυκό στα μάτια
                        λίγο πικρό στην καρδιά
                        σαν κρασί άγουρο.

                        Δε ξέρω να κάνω τίποτα καλύτερο στη ζωή μου
                        παρά να ρίχνω αυτό το βλέμμα που πάει στ'άπειρο.
             
                        Υπάρχει μια ομορφιά που την αγγίζεις μόνο εδώ
                        σ'αυτόν τον κενό χρόνο
                        σ'αυτόν τον άσπιλο ουρανό.

                        'Ενα δέντρο ακουμπάει στο παράθυρό μου
                        ανεβαίνει επίμονα στο φως.
                        'Ενα δέντρο μας χρειάζεται για να μάθουμε
                        όλα τα πράγματα.
                        'Ενα δέντρο φτάνει για να δούμε.      

                        Εκείνο που μας φωτίζει
                        δεν είναι κάτι που μπορούμε να κρατήσουμε.
                        Αυτό που κρατάμε χάνεται.
                        Δε μπορούμε να κρατήσουμε τίποτα περισσότερο
                        στη ζωή                      
                        ούτε μια φούχτα καθαρό νερό.
                        Κατέχουμε μόνο αυτό που μας ξεφεύγει.
                       'Ενα δέντρο στον ήλιο
                        ένα πρόσωπο στη σιωπή
                        μια αναμονή
                        ένα φως στα μάτια σου
                        ή κι ακόμη μια ορισμένη ώρα της μέρας.

                       'Οσα ερωτεύεσαι χωρίς λόγο
                        χωρίς ανάγκη
                        μπορούν να συμβούν
                        σε οποιοδήποτε κομματάκι της ψυχής του κόσμου.

                       'Ολα μια σιωπηλή αγάπη ακίνητη
                        ένας ψίθυρος απ' τ'απέραντο κενό.

                        Και λάμπουν τα πάντα όπως την πρώτη φορά
                        που τα διαλέξαμε.
                        Μπορεί όμως και  να τα εγκαταλείψουμε όλα
                        εκτός απ' αυτήν  τη στιγμή που ποτέ δε θα σβήσει.

                        Είναι το αίνιγμα του τίποτα
                        που όμως είναι τα πάντα.

                                   

                          
                           ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ


                          Γύριζες
                                 γυναίκα     

                     στην άμμο του κόσμου
                     με τα χρυσά στολίδια του μεγάλου ήλιου τ' απείρου

                     Κι ίσα που πρόλαβα
                     ν' ακουμπήσω τα χείλη μου
                     στους διάφανους μηρούς σου
                     ενώ τα μάτια σου

                     άνοιγαν
          
                             σαν μια τεράστια
               
                                        ανθοδέσμη πυροτεχνημάτων.
           

                           ΒΡΕΣ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ


                    Βρες ένα δρόμο
                  να μη θυμάται ονόματα
                  ψυχή μου ασώματη
                  ένα καταφύγιο
                  να μην σαπίσει το μέλλον
                  μες στα μάτια σου 
                 -εδώ είναι το φως, εδώ και η απώλεια-  
                  να φύγει ο φρέσκος θάνατος
                  από πάνω σου.
                 
                  'Ετσι που κανείς να μη σε ξέρει
                   Κανένας να μην σε είδε
                   σαν να υπάρχεις
                  ή να μην υπάρχεις
                 
                   Κι η νύχτα
                   θα περάσει.
                


 
                

 

                   ΕΛΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΡΕΞΕ
 

                'Ελα
                     γρήγορα
                                  τρέξε

                 πιο σβέλτα απ' τις σκέψεις σου
                 στην καρδιά του καθαρού ήλιου
                 για να ξανάβρεις την κερδισμένη μέρα.

             

                    

                    ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΜΙΛΑ
     

                     Σκοτεινός ουρανός
                  σκοτεινή μέρα
                  κούρνιασα
                  στην αγκαλιά του καιρού

                  Κανένας δε μιλά
                  ούτε ένα πουλί.

                    ΣΑΝ ΘΑ ΓΙΝΩ Η ΒΡΟΧΗ

    
          Σαν θα γίνω η βροχή
          κι αυτά τα δέντρα τα σκοτεινά κι ακίνητα
          τότε θα είμαι η υγρή νύχτα
          κι αυτή η χρυσόφωτη λάμπα
          που καίει στο παράθυρό σου.

          Θα γίνω εσύ
          και εσύ ένα πουλί
          που κουρνιάζει στο στήθος μου.

         'Ενα χαρούμενο σπουργίτη
          ξετρελαμένο με την άνοιξη
          γεμάτο καημό και πόνο
          που θα γίνεις τραγούδι
          στο προσκεφάλι μου.

                            ΔΕΚΑ  ΧΑ'Ι'ΚΟΥ


                          Πάλι κι απόψε
                          βγήκα για νέες πληγές
                          και καρδιοχτύπια.
                                        
                                         *

                          Γυμνός στον κήπο
                          ένας ζεστός αέρας
                          μου 'δωσε φιλί.

                                         *

                          Τρυφερή νύχτα
                           κι ο έρωτας κρύφτηκε
                           μες στα σεντόνια.
                                        
                                         *

                           Δύο το πρωί
                           και γυμνή ξεχάστηκες
                           μπρός στον καθρέφτη
                                       
                                         *

                           Κάνεις πείσματα
                           και στου ήλιου τον κήπο
                           παιχνιδίσματα.
                                        
                                         *

                           Που να σε κρύψω
                           να ' ναι η αγάπη σου
                           μόνο για μένα.
                                       
                                         *

                            Μέθυσ' απόψε
                            και τ' άστρο της αυγής
                            με κορο'ι'δεύει.
                                      
                                         *

                           'Επεσ' η νύχτα
                            μες στις τριανταφυλλιές
                            Πως να κοιμηθώ;
                  
                                          *

                            Μια παπαρούνα
                            κάνει το πρόσωπό σου
                            κατακόκκινο.
   
                                          *

                            Νύχτα πάρε με
                            μέσα στην αγκαλιά σου
                            ξεκλείδωσέ με.
                            
                        
                      

                                          

    

      

    ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ


      Αλλά εγώ είμαι ο άλλος
     είμαι ένας σκλάβος που ονειρεύεται
     τη μια απόδραση μετά την άλλη

     αναβάσεις
                 καταβάσεις

     χίλιους δύο τρόπους
     για ν' ανοίξω τρύπα σ' αυτό το μπετόν
     να κόψω τα σίδερα
     να δραπετεύσω

     Να δραπετεύσω
     κι αν χρειαστει
     να κατακάψω
     κι όλη τη φυλακή.
 
    

  

          ΤΟ ΚΑΚΟ ΑΣΤΕΡΙ


      Ξεκόλησε με τα χέρια
     το κακό αστέρι
     που' χαν καρφώσει μέσα του.
   
     Ούρλιαξε
     γύρισαν τα μέσα έξω
     χύθηκαν τα σπλάχνα του
     τα εσωτερικά του νερά γκρεμίστηκαν.

     Το χώμα οξειδώθηκε
     το ' φαγε το αίμα
     κι η αρμύρα απ' τα μάτια του
     φάνηκε ο σκελετός του κόσμου.

    'Υστερα αλάφρυνε
     κι άρχισε να πετάει

     έτσι

     χωρίς όνομα
     χωρίς σώμα  
     χωρίς ήλιο
     χωρίς ουρανό.

                   Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΥΠΝΟΣ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟΣ

                                                                     Στον  Ζήση Οικονόμου


             
              Μέσα στις άγρυπνες ώρες μου
              διασχίζοντας με τις λέξεις της σιωπής
              το κενό και τον ύπνο.
              Στο πρωινό που μου γνέφει στον άδειο ουρανό
              κάτω απ' το φως που πήζει το χρόνο
              στα καθαρά μάτια ενός παιδιού που μόλις ξύπνησε.
              Προσπαθώ να σταματήσω το θάνατο που σε παγώνει.

              Πως να μιλήσω για τ' όνειρο
              κάτω απ' τον ήλιο που με τρώει ;

              Πως να μιλήσω με τις φωνές του δρόμου
              που με πνίγουν ;

              Πως να μιλήσω για την καινούργια μέρα
              που με σφάζει ;

              Ο κόσμος είναι μια έρημος
              που κάνει κύκλο και χαρακώνει την καρδιά σου.
              Ο ουρανός μια φυλακή
              κι η ζωή ύπνος κλειδωμένος.

                                    ΝΥΧΤΟΥΡΓΟΣ


         'Ολη τη νύχτα ταξίδευα πάνω στο φιδίσιο άνεμο.
         'Ηπια απ' όλα τα πηγάδια του κόσμου το νερό της μνήμης.
          Διέσχισα τους μυστικούς δρόμους της καρδιάς.

          Είμαι τ' όνειρο που κρέμεται στα λαμπιόνια τ' ουρανού
          στα σκοτεινά τα μάτια του θηρίου
         'Ενα λυπημένο μισοφέγγαρο.
          Μες στα φύλλα της ψυχής μου πετούν πυγολαμπίδες.
       
          Ας προσευχηθούμε τούτο το βράδυ στα πόδια των αλόγων
          κάτω απ' τις ιτιές των αστεριών
          κι όχι στα κρύα πλακάκια του σπιτιού μας.
          Ας πλαγιάσουμε στη λαμπερή σκόνη του Γαλαξία
          κι όχι στα ζεστά μαξιλάρια της θλίψης.

         'Ολη η παιδική μας ηλικία ας κρεμαστεί
          στα ευαίσθητα μάτια του έρωτα.
          Κρύσταλλα από φωνές Αγγέλων και καμπανούλες
          ηχούν στους αγρούς των εραστών.
          Ακούγονται οι αυλοί της άνοιξης στη συνάθροιση των πουλιών.
          Οι βοσκοί και τα ελάφια αγκαλιάζονται γύρω απ' τις φωτιές
          που ανάψαμε στ' Αρχαίο δάσος.

          Πορφυρά γέλια αντηχούν
          κι ένας τρελοκούκος
          χορεύει στ' ασημένια βλέφαρά σου.

      
    
        
               

       


        ΕΧΕΙ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ


                        Δεν κρατάει λουλούδια το άπατο της μνήμης
                     ούτε η ζωή σου είναι ζεστή και ανθοφόρα.

                     Ο άνεμος γυρίζει σα μαχαίρι στα βάθη της καρδιάς
                     κι ο ήλιος  λιώνει τα κέρινα φτερά σου.

                     Λάμπει ο 'Αδης σα λεπίδα ξυραφιού
                     και καταργεί της σωτηρίας το χέρι .

                     Το πρόβλημα είναι τι κάνουμε με τις σκιές
                     στο τρομερό κι αόρατο του ψεύτη χρόνου
                     όταν τα σεντόνια της νύχτας ερωτεύονται τα σώματα
                     και μας σκεπάζουν εφιάλτες.

                     Το σκοτάδι καραδοκεί
                     και το κερί μας ανήμπορο να μας φωτίσει.

                     Ποιός οδηγεί τη λευκή πεταλούδα
                     στο σπίτι του θανάτου ;

                     Ποιός όπλισε τους αετούς της νύχτας ;
                     Ποιός ύψωσε κατάσαρκα τα τείχη ;

                     Καίγομαι στην εξουσία των αριθμών
                     κι η γλώσσα είναι ιός απ' το διάστημα.
                    'Ετσι μας σπρώχνουν οι ψυχές στο κενό των αστεριών
                     μόνος σου να ζεις
                     και μόνος να πεθαίνεις.

                     Κλείνουν οι δρόμοι
                     και βομβίζει η μέρα πέτρες του ήλιου.
               
                     Η νύχτα παγώνει στους κροτάφους
                     κι όλα ρυθμίζονται στο μαύρο.

                     Εχει κι ο θάνατος
                     τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή.

                                              

 
 
    

                          ΜΑΤΡΙΧ


                 Παράφορε ήλιε
                 μιας εξέχουσας αγριότητας

                 κάψε με

                 και σεις λησμονημένα κρινάκια
                 μιας άλλης καθαρότητας

                 στολίστε με

                -καθώς γερνάω βρεφικά
                 σ' αυτήν την αθλιότητα του είναι
                 με όνειρα σκύλου-

                 ανεβαίνω δροσερά γαλήνιος
                 τις σκάλες των ματιών
                 ν' αγκαλιάσω ολάκερη τη θλίψη
                 για μιαν Ανάσταση

                 σ' αυτήν τη μέδουσα γεννήτρια του κόσμου μας
                 που γυρνάει αργά γύρω απ΄ τον εαυτό της
                 -ηλεκτρικός ουροβόρος όφις-
                 ρουφώντας ψυχές πληγές και σώματα
                 εμφιαλώνοντας νέες ζωές γέρικες
                 σ'  αυτό το εργοστάσιο του θανάτου.

          
          

   
                      H ΚΟΡΗ ΜΕ TO ΧΡΥΣΟ ΠΟΙΗΜΑ

                                                   Μνήμη Ανδρέα Εμπειρίκου


               Είχε η χλομή κόρη
               στο στόμα  χρυσό ποίημα
               και τα μαλλιά λυτά
               είχε στην πλάτη.

               Καθόταν γυμνή στο μαύρο πιάνο
               που΄ χε ρόδες κόκκινες
               παίζοντας σεληνοηλιοτράγουδα
               κι αυτό κυλούσε στις ρίζες των δέντρων
               στριφογυρνώντας  απαλά μέσα στο μαύρο δάσος.

               Ξαφνικά γιγάντιοι Μυρμιδόνες
               βγήκαν τρέχοντας μέσα απ' την Οίτη
               κρατώντας τσάπες , φτυάρια και αξίνες
               κι έσπαζαν το φεγγάρι σε μικρά διαμάντια.

               Τότε η χλομή κόρη
               έβγαλε απ' το στόμα της το χρυσό ποίημα

               και το κρέμασε στον ουρανό.
              


   

                                                        
            

          ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΝΑ ΤΗ ΒΑΛΕΙΣ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΙ


                Δεν υπάρχει μια λέξη που να τη βάλεις προσκεφάλι
                Τα πάντα ένα συνεχές πηγαινέλα
                από τα πράγματα στα ονόματα και πάλι πίσω
                Κι όμως εγώ
                διόλου δεν μετακινήθηκα.

                Μεταξύ του ποτέ και του πάντα
                φωλιάζει το αστραφτερό μου τίποτα.
       
                Βλέπω
                          ακούω
                                    τα βήματα του φωτός.

                Σύμπαντα εν πλω
                Κόσμοι εν εκρήξει
                ουρανοί ατάραχοι
                                     αδιάφοροι και άδειοι
                ριζώνω σε τούτη τη στιγμή ακινησίας

                                     'Ολα είναι τώρα
                                     'Ολα είναι πάντα
               'Ολα είναι τίποτα.
          

          ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ


                      Να'  μαι
                      τώρα
                              εδώ
                                   εκεί

                      Χωρίς όνομα
                      χωρίς χρόνο
                      με την ταχύτητα του φωτός
                      να πλέω πέρα απ'  το φόβο και την επιθυμία
                      αναπνέοντας αργά και με ευγένεια.

                     'Ετσι ζεστός και απαλός
                      σαν βρέφος
                      στο χρυσαφένιο φως

                      μπορώ να κυματίσω
                      μες στο σώμα τ'  ουρανού μου.

       

         

     ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΝΥΧΤΑ


       Το απόγευμα είναι κιόλας στον αέρα
       Νιώθω παράξενα γαλήνιος εδώ
       χωμένος στη χοάνη του χρόνου
       σ'  αυτήν την αργή περιστροφή του ήλιου
       γύρω απ'  τον εαυτό μου
       παγιδευμένος στην πληρότητα της ώρας
       με μάτια σαστισμένα
       να χάνονται σε στρώματα γαλάζιου ουρανού
       στο πράσινο που στάζει σιωπή
       ανάμεσα στις σεμνές σκιές των βράχων
       και τις στερνές ανταύγειες της μέρας
       στα χόρτα που φιλούν το τελευταίο φως
       και στο παράξενο ψιθύρισμα των άστρων που σιμώνουν.

      'Ερημος είμαι πια
       χαμένος σ'  αυτήν την αβάσταχτη γλύκα
       σ'  αυτήν την αβάσταχτη σιωπή.

       Γυρνώ γεμάτος φως στο σπίτι
       και βρίσκω το σκοτάδι
       πάλι να χαμογελά.

       Πόσο γρήγορα
                                        έρχεται 
                                                          η νύχτα.

               ΜΕ ΤΙΣ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΡΗΣ ΜΕΡΑΣ


          Στέκομαι στο τίποτα
          το τίποτα σκάει στο μέτωπό μου σαν αγριόλαμπρος ήλιος
          ας δραπετεύσω μες στο κενό
          με τις φτερούγες της νεαρής μέρας.

         'Ολα τ'  άχρηστα πράγματα του κόσμου
          πέφτουν
          κυλούνε
          χάνονται

          κι ολόκληρο το σύστημα του σύμπαντος
          το νιώθω  πως τραντάχτηκε
          απ'  τους σεισμούς του τώρα
          μια αλλαγή δίχως βάρος
          μια κίνηση προς τα μπρος
          το άπλωμα του κύματος στη διαφάνεια που έρχεται.

          Ο χρόνος δεν μπορεί να σπάσει τις φτερούγες μου
          Είμαι απ'  αυτούς που ευνόησε η φωτιά
          τυλιγμένος με τους διαμαντένιους μανδύες της αυγής
          κοντά στους ήχους του ήσυχου ουρανού
          πάνω απ'  το ευωδιαστό χορτάρι
          μονάχος στο ποίημα του καλοκαιριού
          που πάει να πει να ξεχάσεις το χρόνο και το θάνατο
          κυνηγώντας ακούραστα σύννεφα ένα ολόκληρο πρωί
          κι άσε τον τροχό να γυρνά πέρα απ'  τον εαυτό του.

       

 
              ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΙΓΗ


            Φωτεινή σιγή
            φτερούγισμα γαλήνης
            σιωπή πάνω στη σιωπή
            πέτρα πάνω στην πέτρα.

            Κύματα χρυσού φωτός
            πάνω στο σώμα μου
            ράμφισμα ανέμου
            λίκνισμα νερού
            στου πηγαδιού το μάτι.

            Μικρές αιωρήσεις χρυσοπράσινων φύλλων
            γρατσουνιά σύννεφου
            στην άκρη τ'  ουρανού
            οι ακτίνες του μεσημεριού με λογχίζουν
            στάζει ο ιδρώτας σιωπηλός
            σταλαγματιές διαμάντια.

            Φως πάνω στο φως
            σαύρα πάνω στο βράχο
            χτύπος σιγανός νεροσυρμής
            γαλήνη πετροπρόσωπη
            και φως κομματιασμένο.

            Μέρες γιορτής
            ώρα της προσευχής
            βήμα ικέτη
            μες στο φως
            μέσα στην τάξη.
     

                   ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ ΠΑΛΙ


            Τώρα είμαι πάλι γυμνός
            γυμνός κι ερημωμένος
            στο γκρεμισμένο φως.

            Θα διαλέξω ένα δέντρο
            κι έναν ήλιο
            κι ένα σύννεφο
            και με μια πέτρα
            θα χτυπήσω το παραθύρι τ'  ουρανού.

            Θα  σε γυρέψω στις γωνιές του ανέμου
            στων πουλιών τα όνειρα
            στο άρωμα των γιασεμιών
            σε μια χούφτα στάχυα
            στα μάτια του ελαφιού
            στο πρόσωπο της νύχτας
            στων νεράιδων τη φωνή
            στων αστεριών τη μουσική
            στου φεγγαριού το δάκρυ

            Και θα σε βρω πάλι
            ρόδο της ζωής αγαπημένο.
              
     

    
       ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΘΗΛΑΖΕΙ ΑΘΩΟΤΗΤΑ


                   Στάσου
                έχω ξαναπεράσει από δω
                γνωρίζω αυτά τα σχήματα
                αυτές τις μορφές.
                Κάτω απ' τα δάχτυλα του ήλιου
                ξέρω πως θα γίνω
                πάλι η καινούργια μέρα σου.
                Θα μ'  αναγνωρίσω
                στο φως
                θα γίνω φιλί στο στόμα  σου.

               'Ενα παιδί
                που θηλάζει αθωότητα.
      
              

        

                                               ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ Τ '  ΟΥΡΑΝΟΥ

                                                                                    στον  Τόλη  Νικηφόρου


                                  Να γιορτάζεις το φευγαλέο πέρασμα των στιγμών
                            την κάθε ώρα που έρχεται
                            όταν το φεγγάρι σιωπά
                            κι η νύχτα χαμογελάει τυφλή
                            την ώρα του ρεμβασμού και των ονείρων
                            η αύρα και τα λόγια δε διαφέρουν
                            το τοπίο που βλέπεις είναι μια γλώσσα
                            μόνο η κίνηση των χεριών
                            μπορεί να επαναλάβει τη γεωγραφία ενός πουλιού
                            και τη ντροπαλότητα των γαλάζιων ίσκιων.

                            Παρ'  όλο που γεννηθήκαμε χωρίς φτερούγες
                           -στο έδαφος-
                            έχουμε μια αδέξια κλίση προς τον ουρανό.
  
        

                 

            ΜΗΝ ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ


           Σε βλέπω πάντα
           σ'  αγγίζω
           δέντρο χρυσό του κόσμου
           μιλιά του όλου
           κύμα φωτός στα δάχτυλα
           λάμψεις γυμνές του ήλιου.
           Γέλιο που χαράζεις κόκκινο λουλούδι
           στο στόμα μου.

           Μικρό πουλί η χαρά
           γλιστράει στο στήθος
           με γαργαλάει σα σύννεφο
           και γίνεται σκιά μου.

           Γυμνός ξαπλώνω μες στα χόρτα
           και κελαηδώ το φως
           που τρέχει αλαφιασμένο.

           Τη μικρή μου σκέψη τώρα σεργιανίζω
           κρατώντας τη σιωπή στα βλέφαρα
           μην και ξυπνήσει ο ουρανός
           κι έτσι χαθεί το θάμα.
         

    

       Η  ΝΕΑ  ΠΟΛΗ

         
      Ρολόγια στην καινούρια πόλη δεν υπάρχουν
      δεν οργανώνουν πια το χρόνο
      οι τωρινοί της κάτοικοι
      μόνο υπάρχουν κι επιβιώνουν
      με κάθε μέσο
      σ’ ετοιμότητα αυτοάμυνας, αντεπίθεσης
      κι απόδρασης αν χρειαστεί.
      II

      Ερειπωμένα κτιριακά συγκροτήματα, εμπορικά κέντρα,
      τούνελ, στεγασμένα αίθρια
      κι ένας τεράστιος υπόνομος με απόβλητα άστεγους
      όλων των φυλών
      ξαπλωμένους σ' εμβρυακή στάση.
      Οι κατοικίες θυμίζουν οικογενειακούς τάφους
      σκαλισμένες σε ψηλούς τοίχους
     (σα μεγεθυμένες αρχαίες κατακόμβες).
      Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα προβλήματα του όζοντος,
      οι δηλητηριώδεις ακτινοβολίες
      ανάγκασαν την εξουσία να στεγασθεί
      στους πρώην σταθμούς του ηλεκτρικού
      κι όλη η κυκλοφορία και κίνηση
      διεξάγεται μέσα από σήραγγες
      για να εξασφαλίζεται η ασφάλεια των πολιτών.


      III

     Οι κάτοικοι στον περίπατό τους
     συναντιούνται στο υπόγειο συντριβάνι
     όπου από παράδοση ρίχνουν νομίσματα και κάνουν ευχές
     απαγγέλοντας φράσεις απ' τα έργα του Πόε, του Μπλέηκ
     του Νερβάλ, του Κάφκα, του Αρτώ
     κι αργά το απόγευμα προσεύχονται
     στον αρχαιότερο ναό της πόλης
     με στίχους του Μποντλέρ, του Μπρετόν, του Παζ
     του Εμπειρίκου, του Ρεμπώ.
 
     IV

     Στην Πυραμίδα των Απομάχων
     έχουν μεταφερθεί έργα αθάνατων γλυπτών
     που παριστάνουν συμπλέγματα ερωτευμένων.
     Ατμοί βγαίνουν από παντού
     κι όλη τη νύχτα λατρεύουν τον έρωτα
     σε χίλιες δύο εκδοχές.
     V

    Kάθε μέρα, το βράδυ
    στέκονται στους υπόγειους κήπους και τις γέφυρες
    για να υποδεχτούν τα πρώτα χρώματα του φεγγαριού
    αντανακλώμενα σε γιγάντιους καθρέφτες.
   'Επειτα πηγαίνουν στα σπίτια-τάφους
    βγάζουν τα ρούχα τους
    ευλαβικά τα διπλώνουν για το πανηγύρι της επόμενης  ημέρας
    και κοιμούνται
    με όνειρα-εικόνες του Βαν Γκογκ και του Σαλβαδόρ Νταλί.

      ΓΥΜΝΗ  ΣΤΙΓΜΗ


     Γυμνή στιγμή
     η μυρωδιά του ήλιου στα χαλίκια

     Στο σκιερό ρυάκι
     θροΐζουν λαμπυρίζουν τα νερά

     Ένα φτερό ηχεί στον άνεμο

     Μύρισε την αύρα του σύννεφου
     τις μέρες που έρχονται ησύχασε
     μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο μήτρα
     όπου τρομάζει το δέρμα σου στον ήλιο
     και τρίζει ο πάγος μες στα χόρτα.

     Για να υπάρξεις αληθινός εαυτός
     να βλέπεις σιωπηλός
     ποτέ το ίδιο δυο φορές.

    Σώμα γυμνό
    πλυμένο στους καταρράχτες του γαλαξία
    στη μουσική της καρδιάς
    καθώς τραγουδάς από μέσα σου
    μη σκέπτεσαι
    τι να κάνεις τι να μην κάνεις
 
    Στα όρια της φωτιάς σου
    βγάλε το τίποτα
    διαπέρασε με μιας όλα τα πράγματα

    να καείς στο απόλυτο μηδέν

    για να ’σαι ολοζώντανος στο φως
    στο κέντρο παντού τ' ουρανού.
                    

        ΣTA ΓΑΛΑΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΙΑ


      Η νύχτα μας κρατάει
      με τις σιωπές της
      και τα φιλιά της όνειρα
      στα γαλανά τα παραθύρια.
      Τα σπιτάκια κάτασπρα
      με βυσσινιά τα κεραμίδια.
      Στα μπαλκονάκια γιασεμιά
      και στην αυλή κληματαριά
      ψάθες, γλαστρούλες και καλάθια
      Κι ο έρωτας καθώς περνά
      στη γειτονιά
      φιλί το φιλί
      κοκκίνησε του φεγγαριού το μάγουλο.
     

          ΕΤΣΙ ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ


         Να ’μαι η ομορφιά κι η αρετή
         μπροστά στην πύλη της πηγής του κόσμου.
         Φωνή και χτύπος αρμονικός
         αμόνι και σφυρί μαζί
         με τη μορφή την άμορφη
         τον κόμπο να ξεμπλέξω της ζωής και του θανάτου
         τη φλόγα να μη φοβηθώ
         ούτε το σκονισμένο μονοπάτι
         (η ζωή μου είναι δοχείο αδειανό
         δε γίνεται περισσότερο ν’ αδειάσει)
         ............................................................
   
        Όποιος αντιμάχεται τη γη και τον ουρανό
        πρέπει κι οπωσδήποτε να φταίει;
        Τότε ας μην ήμουν άνθρωπος
        ας ήμουνα καλύτερα νερό
        που ωφελεί το καθετί με δίχως κόπο
        έτσι να καταστάλαζα σε μέρη ταπεινά
        θολός σαν λασπονέρι
        μ’ αγνός σαν άγραφο χαρτί...

       Έτσι να χάνομαι να ταξιδεύω
      - ενώ τα μύρια πράγματα υψώνονται
       και πέφτουνε εμπρός μου -
       ατάραχος σαν νιογέννητο μωρό
       που δε χασκογελά
       γαλήνιος σαν φουσκωμένος Σπερχειός
       σαν τον αγέρα που δε λέει να πάψει
       πάντα παράξενος
       γιατί με τρέφει η μεγάλη μάνα.

       Έγινα η κοιλάδα του κόσμου
       καθαρός μέσα στο ζόφο
       ζωντανός μέσα στη σιωπή

       αόρατη μορφή εικόνα χωρίς όψη
       ασύλληπτη νεφέλη τ’ ουρανού

       κι έτσι μένω στον πανάρχαιο Λόγο
       να νιώσω το παρόν και την αρχή των πάντων.

                 ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ


     Μια λευκή κραυγή σήκωσε το πρωινό στο πόδι
     ντροπή από σκιά στα μάτια σου
     γύρω σου όλες οι μορφές σε μια φρενιτιώδη ανάπτυξη φωτός

    Να προχωρήσεις δεν μπορείς απ’ των ανθών τα φάσματα
    ούτε να χαϊδέψεις τ' ανέγγιχτα φύλλα του ήλιου
    χωρίς να νιώσεις κατάπληξη από πάγο.

    Τα λόγια σου κοιμούνται
    στα σύννεφα και στις χελώνες
    στα κρίνα π’ αγρυπνούν
    στη σιωπή των δέντρων.

   Δεν είσαι πολιτικός
   ούτε κλέφτης
   ούτε ποιητής
   που στήνει ενέδρα σε λέξεις παρατημένες
   αλλά μια πληγωμένη καρδιά που κυκλώνει
   τα πράγματα της άλλης όχθης.

   Πολλές φορές έχεις χαθεί
   να ψάξεις τα μάτια που μένουν άυπνα
   ζητώντας την αλήθεια
   και βρήκες μοναχά ανθρώπους παγωμένους στα χιόνια
   τ’ ουρανού.

   Μες στο λαβύρινθο των σκιών
   ανάμεσα σ' αντιμαχόμενες ισορροπίες
   είναι η γύμνια σου αυτή που δέχεται
   τον ήλιο της ποινής και το ρολόι της φθοράς.

   Ψηλά χλομιάζουνε άγιοι και άγγελοι
   φώτα και φωνές

   Τέσσερα άλογα χλιμιντρίζουν στον αέρα

   Ο χρόνος ένα χαστούκι του κενού

   κι εσύ πιασμένος απ’ τα μαλλιά της μέρας
   νιώθεις την αλήθεια των απατηλών πραγμάτων.

                    

         ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΟΥ


        Στη γυμνή ώρα
        το φως λεηλατεί τη μέρα.
        Ο κόσμος σωπαίνει αδειανός.
        Το ρολόι τραγουδά το χαμένο χρόνο.
        Μάταια φυλλομετρώ τη ζωή μου.
        Ούτε ένας ήχος
        ούτε ένας στεναγμός.
        Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι
        στα σύνορα του είναι και του τίποτα
        μια ζωή πιο ζωντανή μας προσκαλεί.
        Ο εαυτός μου ξεκολλά απ' τον εαυτό του
        και γίνεται κομμάτια.
        Φεύγω να βρω τι είμαι.
        Ο άνθρωπος αρχίζει εκεί που πεθαίνει.
        Επιστρέφω στη γέννησή μου.
        

  

         Η ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ ΒΑΖΕΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΜΕΡΑ


         Δροσερό πρωινό γαλήνης.
        Βλέπεις τούτον τον ήσυχο ήλιο
        που γλιστράει στο κενό.

       'Ολα πέφτουν στην πληγή του χρόνου.
        Τίποτε δεν υπάρχει να μετανιώσεις
        τίποτε να πάρεις.
       
       'Αγριος και νηφάλιος
        κλείνεις τα μάτια
        κι ακουμπάς το χέρι σου
        στο φως και την σκιά σου.

        Γύρω σου
        τ' αντικείμενα φλέγονται
        σα σκέψεις
                            διαυγή
                                        ξεκάθαρα.

        Η σιωπή σου
        βάζει φωτιά στη μέρα.
                         
               
       

      ΜΕΙΝΕ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΖΕΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΟΥ

                                                                                             στον Θανάση Κουτλή


      'Οταν γυρίσεις ξανά
       ο δρόμος για το ποτάμι θα ' χει γεμίσει σαπισμένα σπίτια.
       Κανείς δεν θα σε περιμένει πια εδώ
       μόνο γιγάντιοι πυλώνες της ΔΕΗ
       και οι κεραίες της τηλεόρασης να μεγαλώνουν
       εκεί που για τελευταία φορά
       είδες το καλαμπόκι να φυτρώνει.
       Τίποτα δεν θα ' ναι το ίδιο
       παρά μόνον η βουή του νερού στο μυαλό
       και στα βράχια της μνήμης σου.
       Οι άνθρωποι του ποταμού
       έπαψαν πια να μιλούν ο ένας στον άλλον
       με φωνή μικρών πουλιών.
       Τώρα τα πρόσωπά τους γυαλίζουν
       σαν λεπίδες ξυραφιού
       καθώς περνούν με πέτρινα μάτια
       στο μαύρο φως.
       Μείνε κρυμμένος στο ζεστό βυθό
       του εαυτού σου
       μέχρι να φύγεις πάλι.

 

         ΝΑ ΛΑΒΕΙΣ ΜΟΡΦΗ, Ν'  ΑΝΘΙΣΕΙΣ ΣΑΝ ΡΟΔΟ
                                      
                                                                             Μνήμη Χρήστου Ηλιόπουλου

       
         Καθώς ο χρόνος επιταχύνεται
         σ’ αυτό το θάμπωμα του καιρού
         προτού η σκιά μας απλωθεί
         μέσα στο χώρο

         να λάβεις μορφή, ν’ ανθίσεις σαν ρόδο
         μέσα στα όνειρά σου
         γιατί τα όνειρα καθώς μας απορροφούν
         μας παρατείνουν κιόλας
         σε μια νέα κωδικοποίηση του πάντα.

         Ίσως να μοιάζουμε μ’ ό,τι έχουμε ξεχάσει
         κι όταν συναντιόμαστε φαινόμαστε οριστικά χαμένοι.

         Όλα βρίσκονται στη σύλληψη, σε σχέσεις κίνησης
         κι όχι στην πραγμάτωσή τους

         Όλα διεκπεραιώνονται με χειρονομίες φωτός.

         Γυρνάς την πλάτη στον καθρέφτη του τώρα
         κι αποζητάς το επιλεγμένο σχέδιο που ακόμα
                                                             μετασχηματίζεται
         στη μήτρα του απείρου.

         Αλλά τώρα κοίτα κι άκου
         η ζωή σου βρίσκεται φυλαγμένη εκεί

         που επινοήθηκε για να σε περιέχει και να την περιέχεις
         μπορούμε να ζούμε μέσα της να ’ναι μέσα μας
         δαγκώνοντας ένα κομμάτι απ’ το όλο
         σ’ αυτό το αναζωογονητικό κενό
         που μας αναλογεί

         και είσαι παρόν
         σε μια διαρκή μεταμόρφωση
         κι απ' όπου πάντα δραπετεύεις συνέχεια
         ακολουθώντας την αδιατάρακτη γαλήνια ροή σου

         σ’ ό,τι βρίσκεται έξω απ’ όλα
         αφού το φως άστραψε στα μάτια σου
         μια για πάντα.

        
       ΑΥΤΗ Η ΜΕΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΥ
        

    Καθώς το χάραμα εμφανίστηκε σαν κεραυνός
    η σιωπή κούρνιασε στην πέτρα.

    Αράζω κι ανοίγω την ψυχή μου
    κι αυτή καλπάζει σαν άγριο άλογο.

    Μικρά στίγματα φωτός
    διάσπαρτα παντού.

    Φτιαγμένος από έρωτα και σκόνη
    εκπέμπω παντού μια λάμψη κατάφασης.

    Χοροπηδώντας διέσχισα τη λήθη.
    Ένας ουρανός γεμάτος πουλιά με ταξιδεύει
    κι οι δρόμοι καταλήγουν σ’ ένα ποτάμι φωτός.

    Ξαφνικά η γάτα μου γουργουρίζει όλο ευχαρίστηση
    κι η εικόνα προσπαθεί να βρεθεί σε κατάσταση ισορροπίας.

    Τι ικανοποίηση να διασχίζεις αργόσχολα
    το άπειρο
    περιμένοντας κάθε φορά
    όλο και κάτι καινούργιο να δεις.

 ΕΞΑΡΓΥΡΩΝΟΝΤΑΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ
 ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΝΕΦΩΝ

Ο ήλιος φλόγα που σφύζει έπαρση
ανασηκώνεις τη σκόνη με τα μάτια σου
τα κουρέλια του αέρα κοσμούν τους ώμους σου
ενοικιάζεται το παρόν
βογγά η μέρα
σαλεύεις λίγο το κενό μέσα σου
εξαργυρώνεις επιταγές στις τράπεζες των σύννεφων.
Το φως κρυστάλλινος όφις ουράνιος
τρυπά το στήθος σου.
Σε συντρίβει μέσ’ στο ανέφικτο.

Αφήνεις να σε προσπεράσουν κάποιες μνήμες
-που ξεθώριασαν μέσα σου-
σαν ταινία παιγμένη προς τα πίσω
στην οθόνη της δικής σου συνείδησης.

Ανόητες ιδέες δικές σου
σαρκοφάγα λουλούδια.

Μάταια ανατινάχτηκες
μάταια υπήρξες επί μακρόν
στη νεόχτιστη κενότητά σου.

Παρ’ όλο που τόσο επιθύμησες
ν’ ανταμωθείς στα μάτια των αγγέλων
είσαι σαν ένα ρούχο αδειανό
πιασμένο απ’ τα αγκάθια της ζωής
που το λικνίζει ο άνεμος.

 ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΟ ΜΟΥ


Εκεί που βρίσκομαι βαθιά στο χρόνο
ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων της καρδιάς
μέσα απ’ τους γυμνούς χτύπους στις πλάκες του λιθόστρωτου
σε μια σπείρωση από ευωδιές
σε στιγμές που μένουν ακίνητες
πριν προλάβει ο χρόνος να κυλήσει
σ’ αυτό το σπασμένο χαλίκι που κρατώ στη φούχτα μου
(απομεινάρι από παιχνίδι ενός παιδιού που δε μεγάλωσε)
δίπλα στα ξερά φύλλα
στη σκιά του πλάτανου
κόσμος μέσα σε κόσμo
στον κόσμο που απλώνεται γύρω μου
κοιτώ με μάτια σφαλιστά
να συρθώ μέσ’ στ’ όνειρο
τώρα που τα’ αντικείμενα
αφέθηκαν στην άλλη τους ύπαρξη
και πια δε μ’ εξουσιάζουν.

Ίσως και να μην υπάρχω
παρά μόνο σα σκίρτημα φωτός
στο κρυστάλλινο δάκρυ που κυλά
πάνω στην πέτρα.

ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΔΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ


Διαβαίνεις γρήγορα
και είσαι σαν να μην ήσουν ποτέ
στο λαβύρινθο εδώ των σημείων
όπου χάνεσαι απρόσωπος
κι όμως είσαι όλα τα πρόσωπα
καθώς ονειρεύεσαι
φως άστρου πάνω σε άστρο
άηχος
ελαφρότερος κι απ’ τον αέρα
μέσ’ στα γαυγίσματα της μέρας
και των πόλεων τις φωνές
εσύ ο αγαπημένος των κρίνων.

Τώρα που ο κόσμος τρίζει
σαν ένας σωρός αναμμένα ξύλα
τίποτ’ άλλο παρά απλά
και μόνο εδώ να είσαι.





     

    ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ


Είμαι εδώ
στο χρυσό κύμα του δρόμου
γεμάτος εξαίσια αρώματα
λόγια αλαφρωμένα κι αναίτια χαμόγελα
ένας άνεμος δίχως αγρύπνια
έτοιμος για όλους και για όλα
γεμάτος κίνηση και ακινησία
σαν τον ήλιο του μεσονυκτίου
ρευστός και δυνατός σαν ποταμός μέσα στο σώμα
ένα πουλί στην άκρη του μυαλού μου
ένας ανθός στην κρύα λίμνη του κόσμου
διαμάντι στη δροσιά των χόρτων.

Πάντα μόνος
πάντα λεύτερος
υπερασπίζομαι το κερδισμένο μέρος.

Χύνομαι στην αθωότητα
όπου αντήχησε το πρώτο τραγούδι σα φλέβα νερού
που κάνει τη γη να γελά από ευτυχία.
Στη χλόη ξεχνώ τη γύμνια μου.
Στο σώμα μου ξαναγεννιούνται τα φτερά μου
έτοιμος να μην υποχωρήσω στ’ όνειρο

Και πετάω γύρω απ’ το μεγάλο φως
όπου το κάθε τι είναι καινούργιο.

 ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΜΕΣ ' ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ      


Περιπλανώμενος μέσ’ στο παρόν
σ’ ένα εκτυφλωτικό τίποτα
αφήνοντας όλες τις σκέψεις πίσω σου
τους ήχους πίσω απ’ τις σιωπές
πηγαίνοντας απ’ τον ένα εαυτό στον άλλο
συνθλίβοντας το διάστημα με τα χέρια σου
με μια φωτιά στο μυαλό σου
που καίει όλους τους ηλίθιους νόμους
μέσα σ’ ένα σώμα που ονειρεύεται
διέλυσες όλα τα κακά ξόρκια του κόσμου
πάνω στα γλυκά μάτια των πουλιών.

Τώρα ελεύθερος μέσ’ στο τίποτα
ξεχνάς το αύριο
στου ήλιου τις αλάνες.

Πόσο ευγενικά και ήρεμα απομακρύνεσαι
με τ’ ανοιχτά ξαφνιασμένα μάτια σου
γεμάτα απ’ αγάπη
και διαλύεσαι μέσα στα σύννεφα τα’ ουρανού
σα μια βροχή που δε φοβάται να γίνει θάλασσα.

  ΟΠΩΣ ΘΑ' ΛΕΓΕ ΚΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ


                   'Επρεπε να ράβεις
                και να κεντάς
                ανάμεσα στο δέρμα και στο αίμα
                μια γλώσσα που λέγεται σιωπή
                για να καίει πιο δυνατά
                κι όχι να κουνάς τα βυζιά σου
                πετώντας λέξεις στο χαρτί
                όπως θα 'λεγε κι ο ποιητής
                Μιχάλης Κατσαρός.
                  

      
 Η ΜΕΡΑ ΣΟΥ Η ΑΛΗΘΙΝΗ

                                               Στον Παντελή Γιαννουλάκη



Η μέρα κυλά γλυκά και μένει.
Περπατάς στη γη που έχεις ξεχάσει.
Ένας παιδικός ήλιος σ’ ακολουθεί.
Το ποτάμι περνά μέσα απ’ τα δάχτυλά σου
κι οι πύλες του μυαλού σου άνοιξαν για πάντα.
Τώρα τρέχεις στ’ άλση και τα’ άγρια δάση της ψυχής σου.
Τα σύννεφα αναπαύονται μέσα σου
και τα πουλιά σε χαιρετούν και σε φιλούν στο στόμα.
Ο δρόμος σου σε κρατάει απ’ το χέρι πάλι
κι ο χρόνος κουράστηκε να σε κυνηγά
και ξάπλωσε σ’ ένα μοναχικό δέντρο.

Τώρα μιλάς σαν το νερό
μιλάς σαν το ποτάμι
ευγενικό νερό και συ
που τρέχεις και δε φτάνεις.

Είσαι πουλί
είσαι παιδί
που παίζει
μέσα στις ώρες τις ακίνητες.

Η μέρα σου που κρατάς η αληθινή
δε θα λιώσει
μέσ’ στη φούχτα σου.

ΜΕΣ' ΣΤΗΝ ΟΛΟΦΩΤΗ ΩΡΑ


Μέσ’ στην ολόφωτη ώρα
ανασαίνοντας αργά
τ’ αρώματα της μέρας
καθώς ο ήλιος
παλεύει στο μέτωπό μου
με σπαθιά διάφανα
πατώντας απαλά στις πέτρες του μεσημεριού
στα ολοζώντανα χορτάρια
στη σιωπή που κλαίει
μ’ ένα κορμί δίχως βάρος
από το ίδιο μου το είναι ξεχειλίζοντας
τώρα που βουλιάζει σάρκα και ψυχή
σ’ ένα μονάχα όνειρο
τώρα που ξεδιπλώνεται το φως το μέγα

πέφτω σα χρυσή βροχή
στη στέρνα τ' ουρανού.

  ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΣΟΥ ΑΝΘΙΖΟΥΝ  


Τώρα που όλα τα πρωινά σου ανθίζουν
και το παρελθόν με το παρόν ενώνονται
μ’ ένα ανοιγοκλείσιμο του ματιού σου.

Τώρα που τα φύλλα των δέντρων τρέμουν
και το ποτάμι ψάχνει την πηγή του.

Τώρα που ησυχάζουν τα σκοτεινά νερά της καρδιάς σου
και στο στόμα σου γεννιέται ένα κελάηδημα.

Άνεμοι λαμπεροί σηκώνονται στο μυαλό σου
και φιλντισένια σύννεφα ανεβαίνουν στα μαλλιά σου.

Έτσι όπως είσαι πιασμένος
ανάμεσα στ’ αγέννητο και σ’ αυτό που ζει
μπορείς αν προσπαθήσεις λίγο
να υπερβείς τον κύκλο της φθοράς και της ανάγκης

φτιάχνοντας ένα νέο υφαντό του κόσμου
με πολύχρωμα φυλλώματα και μουσικές.

      AΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

                                     Στον Τόλη Νικηφόρου
   
    Είναι αυτός που ποτέ δεν κοιμάται
    που μπορεί να κάνει τα πάντα
    αφού είναι ο κανένας κι είναι ο καθένας.
    Δεν τον διαφθείρει εκείνο που τον πλησιάζει
    γιατί πάντα απομακρύνεται.

   'Ερχεται στον κόσμο σα γεωμέτρης του τίποτα.
    Υπολογίζει το κάθε τι από ένστικτο.
    Γνωρίζει πως το κέντρο κι η περιφέρεια δεν υπάρχουν.
    Ακόμη δεν έφθασε κάπου
    κι όμως γνωρίζει αυτά που θα γίνουν.
    Υπάρχει τόση λίγη πραγματικότητα στη ζωή
    μα αυτός πάντα άγρυπνος
    καταμεσής του τώρα
    ξοδεύει το χρόνο του δίχως να τον μετρά.
    Δεν είναι από εδώ
                          Δεν είναι από κει
                                               Δεν είναι από πουθενά.
    Γιατί είναι από παντού.
    Είναι ο ίδιος ο θρίαμβος
    που φωτίζει και διασχίζει το πέρασμά του.
    Αιώνιος κι ακλόνητος
    γιατί μόνο μ' αυτό τον τρόπο
    μπορεί να γνωρίσει τον κόσμο
    μένοντας μέσα του κι αποφεύγοντάς τον συνάμα.
    Ζει απ' αυτό που δέχεται απ' τον κόσμο
    απ' αυτό που του παίρνει.
    Τα λόγια του γίνονται ένα με την εικόνα του.
    Είναι σε μια κατάσταση κίνησης κι ακινησίας.
    Τίποτε δεν ανακόπτει την ταχύτητα του φωτός μέσα του.
    Κανένας ύπνος δεν τον καταβάλλει.
    Πάντα λεύτερος ενεδρεύει κάτω απ' τα νεκρά
                                                                  φύλλα του ύπνου.
    Δεν έχει ηλικία.
    Ο χρόνος γλιστράει δίπλα του
    στο άνθος του κενού.
    Είναι ένα πτερόεν πνεύμα.


     
   

             ΣΚΟΝΗ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΣ


      Η γραφή μπαίνει νωρίς στη ζωή σου
      όταν λήξει το αιώνιο
      σαν ένας λόγος
      μες στον οποίο αποκοιμιέται η θλίψη σου.

      Γράφεις κάτω απ' τα κλεισμένα βλέφαρα της λύπης
      κάτω απ' τον ήλιο ή το σκοτάδι της ψυχής σου
      ψάχνεις μες στις μαύρες φτυαριές των λέξεων
      πετάς τις φράσεις στο κενό του χαρτιού
      και σου ξαναγυρίζουν όλο και περισσότερες.

      Αγγίζεις με το γυμνό σου χέρι
      εκεί που ματώνει η καρδιά.

      Οι λέξεις σου ξεκολλούν από κήπους κατάφωτους
      και σκοτεινές ρεματιές.
      Είναι το βουητό του γάργαρου νερού
      στις αμμουδιές του αίματος
      χωράνε στην παλάμη σου
      στο μάτι του αετού
      ανάβουν στον καθαρό αέρα.

      Έρχονται απ' το βάθος μιας απύθμενης μοναξιάς
      απ' την άφθονη απουσία σου
      και τρυπώνουν στο γαλάζιο αέρα της σελίδας.

      'Ετσι μαθαίνεις τη γραμματική της σιωπής
      το μάθημα του κενού.

       Χρειάζεσαι χρόνο για να μάθεις
       χρόνο για να συναντήσεις τον εαυτό σου.

      Οι λέξεις σου είναι φτιαγμένες από σκόνη
      το ποίημα από άνεμο.

      Αυτό που μένει τελικά
      είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουν τα όνειρά σου

      Σκόνη και άνεμο.

      

           Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ


     Στην απουσία μου αρχίζω πάλι να πέφτω
     στα χαρτιά, όπως η βροχή
     Δεν ξέρω αν βρίσκομαι εδώ ή εκεί
     στο δωμάτιο ή στον σπασμένο ουρανό
     Οι λέξεις παγόνια που κουρνιάζουν στο μέτωπό μου
     Γράφω όσο γίνεται πιο μακριά από μένα
     Αυτά που γράφω είναι σαν μαύρα κλωνάρια
     που διπλώνονται στη νύχτα
     Κινούμαι σαν τη φωτιά
     στο αβέβαιο χαρτί που μπερδεύεται με τ' όνειρο
     Δανείζω το χέρι μου στο φως
     Πηγαίνω μακρύτερα κι απ' τον εαυτό μου
     Δεν σταματώ
     ξαπλωμένος ανάμεσα στις λέξεις σαν έρωτας
     Τίποτα δεν μου αρκεί
     Δεν επαρκώ για τίποτα
     Η φωτιά που πνέει μπορεί και να με κάψει
     Νιώθω τη λέξη μέσα μου κι ωστόσο είμαστε δυο ξένοι
     Το ποίημα που πάλλεται μες στο λεηλατημένο φως
     διαρκεί όσο ένας οργασμός

     Αυτό που μένει μετά τη φωτιά
     είναι οι λέξεις αλώβητες σαν κρύες πέτρες
     κι η στάχτη του έρωτά μας.
    

          ΕIΜΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΟΣ

                                                                    στον Κώστα Κρεμμύδα

     Ξαπλώνω
     πλέω στο βυθό του είναι
     λατρεύω τη ναυσιπλο'ί'α της νύχτας
     τα όνειρα πήζουν γύρω μου
     το σώμα μου φωτίζεται
     κατεβαίνω στο βάθος της ζωής
     εγκαταλείπομαι στη ροή του να θέλω
     αυτό που δεν έχω θελήσει.

     Είμαι υπηρέτης της ακατανόητης στιγμής
     φτιαγμένος από ένα σωρό πράγματα
     που με αγνοούν
     και τα αγνοώ.

     Δεν υπάρχει σίγουρη εικόνα μας
     όλες οι φωτογραφίες διαφέρουν μεταξύ τους.

     Ποτέ δεν νιώθω την ψυχή μου να έχει οροθετηθεί
     Εντούτοις αισθάνομαι περιτοιχισμένος
                                                          περιφραγμένος.

     Είμαι ελεύθερος αλλά ταξινομημένος
     ωστόσο έχω το δικό μου άπειρο
     που περιέχεται στο δικό σου άπειρο
     που ενσωματώνει το δικό του άπειρο
     ................................................................
     ................................................................
    'Ετσι ζούμε μέσα σε αμοιβαίες απομακρύνσεις
     υπάρχουμε γιατί ο κόσμος είναι ανεπαρκώς γνωστός μας.
   
     Είμαι λοιπόν η φωνή του αγνώστου
     ό,τι άγνωστο φέρνω μέσα μου
     είναι εκείνο που με ορίζει.

     Το αβέβαιο αποτελεί ακριβώς εμένα τον ίδιο
     θυσιάζω μέσα μου ό,τι ποθούσα να είμαι
     το κενό είναι η αφετηρία μου
     το τίποτα είναι η απαρχή μου.

     Είμαι η πράξη που ακυρώνει το αποτέλεσμα
     Είμαι συμπτωματικός.

 

                                                            

    ΕΡΩΤΕΥΘΗΚΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ


      Αγάπησε
      τον ουρανό
      και τ' άστρα
      του πήραν το μυαλό.

      Ερωτεύθηκε
      τη νύχτα
      και ένα άγριο νιο φεγγάρι
      του' κλεψε το πρόσωπο.

  

                             

            ΣΑΝ  ΜΙΑ  ΑΛΛΗ  ΘΑΛΑΣΣΑ


    'Ολη η νύχτα με πλημμύρισε χρόνο.
     Το Σύμπαν βρέχει πεφταστερια
     ενάντια στα βήματά μου
     σαν μια άλλη θάλασσα από άστρα
     και πέτρες
     αλλά με κάτι μέσα της
     που είναι μια φωνή
     αιώνια.
 

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
     

ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

Αγριος άνεμος
χάρτινος κι ο ουρανός.
Πως τρίζουν τ' άστρα
στα βήματά σου
πως σωπαίνει το φεγγάρι
στην κραυγή σου.


ΤΙ ΠΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

Σ' αυτόν τον σκοτεινό κόσμο
σ' αυτόν τον σκοτεινό ουρανό
τι πια να περιμένεις.
Τον σιδερένιο ήλιο
ή το χάρτινο το φεγγαράκι ;

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

                                στον Λάμπρο Σπυριούνη

Σ' αυτό το τίποτα
μόνος του τίποτα
όταν όλα είναι τίποτα
κι εσύ το πιο ωραίο τίποτα
το πιο τίποτα απ' το τίποτα.

Τιποτένια τυπώνεις
το ποίημα στο τίποτα
σαν ένα τίποτα
στο τίποτα του όλου.

ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Ακίνητο
όχι στον αέρα
αιώνια στη στιγμή
το πουλί που τραγουδεί.

 ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΤΙΑ ΜΟΝΟ ΠΕΤΡΑ

 Μέσα απ' την απόλυτη διαφάνεια
 αυτός ο αέρας που δεν φαίνεται
 φέρνει ένα μακρινό πουλί από δάκρυα φτιαγμένο.
 Εδώ η γη ξεγυμνώνεται
 κι ορθώνεται η σιωπή
 κατακλύζει τους κόσμους.
'Ομως πάω γυρεύοντας ποιον;
 Ποιος να μου μιλήσει;
 Η φωνή μου θαμμένη στο χώμα
 ενώ στα μάτια μου
 δεν υπάρχει φωτιά
 μόνο πέτρα.
 Φεύγω και συνεχίζω να γερνάω
 καθόλου δεν με νοιάζει.
'Ολα αυτά τα ζωντανά
 ή αόρατα πνεύματα
 γιατί μας σπρώχνουν στο σκοτάδι;
 Οι "ωραίες μέρες" ας βουλιάξουν στο τίποτα.
 Η μέρα μου ας κρυφτεί
 στην σκιά του εαυτού μου.
 Σε λίγο θα βραδιάσει
 στο βάθος του αιθέρα ήδη
 ακούς τον κραδασμό των μηχανών της γης.

 Σ' ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ

 Δεν θέλω πια να μένω ακίνητος
 να πετώ θέλω με την ταχύτητα του φωτός.
 Λίγο με νοιάζει η αρχή του κόσμου τούτου.
 Αφού η γη που μας κουβαλά τρέμει
 αχ να κατοικούσαμε σ' έναν άλλο κόσμο
 ίσως τον ενδιάμεσο
 περπατώντας απ' τη μια αυγή στην άλλη
 έτσι σχεδόν χωρίς βάρος
 θα μπαίναμε
 ζωντανοί στο αιώνιο
 ενώ οι άγγελοι του χρόνου
 θα επιδιόρθωναν το διάστημα.

ΠΙΟ ΠΕΡΑ

Μες στη διάφανη σιωπή
αναπαύεται ο χρόνος

Η σιωπή ανταλλάσσεται με σιωπή

Αν κλείσεις τα μάτια σου
ένας πελώριος ήλιος
σε πλημμυρίζει από μέσα
μουσκεύει τις μέσα όχθες σου

Αν τ' ανοίξεις
τα νερένια μάτια σου πνίγουν
τον κοιμισμένο κόσμο.

Πιο πέρα απ' τον εαυτό μας
η σιωπή μας διεκδικεί

Πιο πέρα απ' τη νύχτα
καθρέφτες του νου παλεύουν.

Προσεύχομαι για τη συντριβή
κάθε μου σκέψης
μια ολοσχερή συντριβή
μέσα στο κενό
μες στη διάφανη σιωπή.

Στολισμένος με αδιαφορία
σε μια αιθέρια ελευθερία
να διαπερνά το αυγινό μου δέρμα

Ανοίγομαι στον εαυτό μου
κι αφουγκράζομαι
το φως στο άυπνο αίμα.

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

 Ο ποιητής
 αυτός ο Γαλαξίας της θλίψης
 αυτή η αιώνια σιωπή
 του άπειρου διαστήματος
 θεωρώντας το αίνιγμα
 στο κέντρο του κόσμου
 μας πλησιάζει με γυάλινα βήματα
 λέει όχι στο φως της μέρας
 όχι στα μάτια της νύχτας
 αφουγκράζεται τα αναρίθμητα κλάματα
 των αγγέλων
 γεννημένος από πόνο
 για τον πόνο γεννημένος
 κοιτώντας απ' την απέναντι όχθη της λύπης
 καταβροχθίζει όπως ο Κρόνος
 τα παιδιά του τις λέξεις
 ο ποιητής
 (αυτός ο αγιάτρευτος πετεινός του πουθενά).

 Ο ΛΟΓΟΣ

 Ακούω τη φωνή του απείρου
 μες στους αστρόσπαρτους τοίχους
 ακούω τον λόγο που θεραπεύει.
 Θεραπεύει τις φυλακισμένες ψυχές
 αλλάζει τον πόνο σε φως
 τη σιωπή σε αλήθεια.
 Ο λόγος αυτός ανθίζει τα δέντρα του ήλιου
 τ' ασημολούλουδα της σελήνης
 μας στέλνει να κοιμηθούμε
 για λίγο κοντά στον Θεό.
 Μπορείς να ταίσεις τα πουλιά και τους αγγέλους
 είναι το τραγούδι της ζωής
 ένα κομμάτι απ' την σάρκα του Θεού.
 Μόνο αυτόν τον λόγο μπορούμε ν' ακούμε
 τον μοναχικό τον δίχως στήριγμα.
 Ο άλλος λόγος είναι ο άρρωστος λόγος.
 Ο άλλος λόγος είναι ο βρώμικος λόγος.
 Είναι βρώμικος γιατί χρόνια τώρα
 μάζεψε πολλά ψέματα
 πολλούς θανάτους
 στήριξε το μαύρο της ψυχής μας.
'Ισως και να γράφουμε για να τον καθαρίσουμε
 να τον πλύνουμε
 να τον ξεβγάλουμε με φως και σιωπή.

Τ ' ΟΝΕΙΡΟ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
                     στη μνήμη της Μητέρας μου

'Ηδη
απ΄ της ζωής σου το ξύπνημα
συνειδητοποίησες πως ονειρεύεσαι
και πως τ' όνειρο δεν ήταν καν δικό σου.

'Οταν έφθασε η στιγμή να θυμηθείς
των βασάνων σου την αιωνιότητα
κι όσα σιωπηλά κι άδικα έχεις διατρέξει
στο παράπονο που είχες μέσα σου
έστω και μες στον αρχαίο βυθό
του ύπνου σου
και του ονείρου
που χάθηκες

'Ερχεται ο χορευτής
με τα σκονισμένα πόδια
εκείνος ο κυνηγημένος Θάνατος
και κυνηγός

και κλαίει μαζί σου.

 ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

 Είναι πάντα η ίδια ιστορία
 μα δεν ωφελεί σε τίποτα να το ξέρεις
'Ερχεται από έναν απρόβλεπτο ουρανό
'Ενα φως αποσπάται και κάθεται στην καρδιά σου
 από μια σχισμάδα του απείρου
 μια τόση δα κηλίδα φωτός
 μια τρέλα των αγγέλων
 Την σκεπάζει όλη
 σου μαθαίνει πως έπεσες σε δυσμένεια
 σου διδάσκει τη μηδαμινότητά σου.
 Παρ'όλο που όλα βρίσκονται εδώ
 παρ'όλο που έχουμε χώρο και χρόνο και σιωπή
 η ζωή μας λείπει
'Ολα βρίσκονται εδώ εκτός από μας
'Ετσι ο χρόνος περνάει δίπλα μας
 σαν χαμηλός ουρανός
 Είμαστε πάντα καθυστερημένοι
 στον εαυτό μας
 στα πράγματα του κόσμου

 Δεν γεννηθήκαμε ακόμη
 δεν είμαστε κανένας
 Υπάρχει μια συμπεριφορά φυλακισμένου
 στη ζωή μας
 υπάρχει αυτή η συμπεριφορά
 που μεταμορφώνει τα πάντα σε πέτρα
 σε ακίνητο ύπνο
'Ολα αυτά χωράνε σε μια λέξη

 στην άκρη των χειλιών:
 τίποτα
'Ενα τίποτα μας μαγεύει
 αλλά κι ένα τίποτα μπορεί να μας εκμηδενίσει.
'Οπως το φως του απείρου
 ανάλογα με τις στιγμές
 και την κατεύθυνση του ονείρου
 Μπορεί να μας ελευθερώσει
 ή να μας φυλακίσει.

 ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ

 Μια νύχτα
 ένα αστέρι τ' ουρανού
 τρυπά τη λίμνη της καρδιάς μου.
                           
 Τι σφύριγμα που κάνει
 η φωτιά του
 μέσα στο αίμα.
 
           
                 

 ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΩ

 Δε γνωρίζω που μ' οδηγεί
 το ποτάμι της ζωής
 μόνο να τ' ακολουθώ
 μέχρι τ' αλμυρό το δάκρυ
 μέχρι τ' αλμυρό νερό.

 ΤΟ ΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΑΥΡΟ ΑΣΤΡΟ 

 Νυσταγμένη ζωή
 η γη μοιάζει σταματημένη.
 Το μάτι είναι ένα μαύρο άστρο
 το πιο παλιό πηγάδι.
 Αυτό που μένει να δούμε τελικά
 είναι το όνειρο
 που πέφτουμε μέσα του
 σε μια μόνο λάμψη.
 Πιστεύουμε σ' αυτό που δεν υπάρχει
 τα όνειρα είναι φερμένα από άλλα όνειρα
 από μια σκοτεινή σιωπή
 κι εμείς δεν νιώθουμε παρά τις εικόνες
 που καθρεφτίζονται
 στο εσωτερικό μας μάτι.

 ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

 Τίποτα σε άνθιση
 επιστρέφω στον τόπο μου
 στο πηγάδι της σιωπής.
 Χωρίς τη φωνή μου
 που μύριζε ανάσταση
 χωρίς ένα θαλασσινό αστέρι
 χωρίς την πέτρα που βλασταίνει
 χωρίς το δέντρο της φωτιάς
 αλλά μ' ένα αηδόνι σύννεφο
 στο υφάδι του ονείρου
 τώρα που έκλεισε την πόρτα
 ο χρόνος στον ανθώνα
 επέστρεψα στην κόγχη που με γέννησε
 στην έμφυτη απουσία μου  
 κρατώντας το μερίδιό μου στο τίποτα
 και κατεβαίνω για να ξανανεβώ
 για να ξαναδιαβάσω το βιβλίο του Κόσμου.
    

 
     

 ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΛΙΓΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

 Τα μάτια μου άδειος δρόμος
 εδώ στον μαύρο ουρανό.
 Η νύχτα να λαμποκοπά σα φίδι
 και το φεγγάρι ασάλευτο και παγωμένο.
 Δεν βγάζει πουθενά αυτή η νύχτα
 ψάχνω έναν άνθρωπο και σκοντάφτω.
 Κανείς δεν με περιμένει
 κανείς δεν ακολουθεί.
 Γυρίζω και ξαναγυρίζω
 σ'  αυτό το κενό
 και μένουν μοναχά
 αυτές οι λίγες λέξεις.

 ΚΑΠΟΥ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ

 Βυθίζομαι μέσ' στη σιωπή
 και χορταίνω τον καιρό.
 Το μέλλον έπαψε να είναι αλάτι
 στα μάτια μου.

 Βλέπω έξω αυτό που υπάρχει μέσα μου
 ακούω μέσα μου αυτό που υπάρχει έξω.

 Είμαι όλες οι επιλογές και καμία
 όλα τα πρόσωπα και κανένα
 η μια στιγμή που χύνεται στην άλλη
 σκέψη που επιστρέφει στο κενό.

 Ο χρόνος μου ακέραιος
 όπου τίποτα δε συμβαίνει
 εκτός από φως και σιωπή.

 Κάπου πιο πέρα από μένα
 τον ερχομό μου περιμένω.

 ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙΣ ΣΤΟ ΦΩΣ

'Ετσι
 αργά να ταξιδεύεις
 μες στον αιώνιο φως

 εσύ είσαι η δόνηση
 εσύ είσαι κι η χορδή

 των άστρων που πάλλονται του κόσμου.

 Να γλιστράς χαμογελώντας
 μέσα στην ίδια σου τη δίνη
 στο πιο μικρότερο σημείο τ' ουρανού
 σαν σπόρος φωτιάς.

 Να κινείσαι σιωπηλά και ήρεμα
 στιγμή την στιγμή
 σαν ήλιος που αναπνέει στην ανατολή

 Χωρίς προσπάθεια.

'Ετσι να ταξιδεύεις μακριά
 όλο και πιο μακριά

 Μέχρι να ξεχαστείς στο φως.

                                                               
 ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΝΑ ΤΡΕΜΟΦΕΓΓΩ

 Σιωπηλός να τρεμοφέγγω
 αρμέγοντας το φως του κυκλοδίωκτου ήλιου
 αναριχώμαι παμπάλαιος
 στη δίνη των άστρων
 στο δρόμο της επιστροφής
 στη μήτρα

 και κινούμαι

 Κινούμαι ψαύοντας το σκοτάδι
 να βρω τα λίγα φώτα της ψυχής
 να καταλάμψω στο φωτεινό μου εαυτό.
΄Ετσι μαζεύοντας τη νύχτα μου
 να γίνω φως

 Να γίνω φως κι όνειρο
 να ξετυλιχτώ απ' το κουκούλι μου

 Ν' ανεβώ στον Κόσμο.
    

 Ο ΗΛΙΟΣ ΑΝΘΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ

 Το όνειρο δε χάθηκε όταν τέλειωσε η νύχτα
 ένας ξαφνικός ήλιος το'πηξε το πρωί.
 Ο νέος ήλιος ανθίζει τις πέτρες
 τα πέτρινα ηλιολούλουδα ανάμνηση χειροπιαστή
 από σπασμένα όνειρα.
 

 

 ΣΤΙΣ ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

 Ανάβουν οι ώρες το καταμεσήμερο
 έρχονται και φεύγουν οι στιγμές σαν μελτεμάκια
 πάλλονται μες στη δόνηση του ήλιου
 και  'γω καταμεσίς του γαλανού πελάγους
 ποτισμένος με νοσταλγία θαλασσινή κι αλάτι
 να διασταυρώνομαι με τόσα αποδημητικά πουλιά
 με τόσα σημαιοστόλιστα καράβια

'Οσα  είναι τα γυμνά πέλματα του χρόνου
 στις αμμουδιές του τώρα.


 

 ΣΤΗΝ ΟΧΘΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

 Ήρθα κοντά στη θάλασσα
 φρεσκοπλυμένος γεννημένος μόλις απ' το φως.

 Όλοι είμαστε εδώ στην όχθη της στιγμής
 αιωρούμενοι
 κι ο χρόνος αμφιβάλλει.

 Η μέρα παραπαίει νυσταγμένη.
 Απ’ το ραγισμένο της μέτωπο
 σκοτεινά σύννεφα αναβλύζουν.

 Όμως το φως προχωρεί με βήματα μεγάλα
 συντρίβοντας τα χάσματα τις αγωνίες του κενού
 το λικνίζουν τα άϋλα χέρια αυτής της ώρας.

 Όλα είναι παρουσία κι απουσία
 και πέφτω μέσα μου και βγαίνω από μένα
 κι ανεβαίνω μέσα μου ώσπου να ξαναχαθώ.

 Είμαι παρών παντού για να δω καλύτερα
 για να φλεγώ καλύτερα και να εκλείψω
 με την παρουσία μου στον πυρακτωμένο κύκλο
 του καιρού.

 Όπως το μεσημέρι αυτό πού’σπασε
 σε χιλιάδες κρύσταλλα
 πάνω στη θάλασσα και στη σιωπή.


 

 Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΑΣΤΕΡΙ

 Μαυρογάλαζη η νύχτα
 κι από πάνω το φεγγάρι
 όμορφο σαν παλικάρι.

 Φόρεσες αγαπημένη τo κόκκινο ,το πράσινο
 το κοκκινοπράσινο φουστάνι
 μα δε ξεγελιέται ο γέρο-χρόνος με τα χρώματα
 και τ' άσπρα άνθη στα μαλλιά σου
 κι ας έφεγγε ο Κήπος στη ματιά σου.

 Μόνο πριν φύγεις ένα γαλάζιο αστέρι σε πήρε
 γιατί  ήξερε πως σε χάνει
 που'χε ένα μικρό Χριστό
 και πέταξες στον ουρανό.


                       

 ΕΡΙΞΕΣ ΤΟ ΔΙΧΤΥ ΣΟΥ
                                                         
 Τέντωσες το σώμα σου
 στη θάλασσα
 και ψήλωσες σιγά το κεφάλι
 μέχρι να δείξει ήλιο.

'Υστερα έριξες το δίχτυ σου
 με τα μικρά χρυσά του νήματα
 το άπειρο να πιάσεις.


 

 ΜΕΤΕΩΡΑ

 Ανοίξαμε τα μάτια μας
 να μπει ο ήλιος

 Ο βράχος έγινε το πορτάκι τ' ουρανού
 και τα πουλάκια μονοπάτι.


 

 ΠΡΩΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
            

 Η μέρα έρπει απαλά
 σαν φωτεινό φίδι.

 Ο ουρανός ένα κάνιστρο λουλουδιών
 με σύννεφα χρώματα και φωτιές.

 Πέτρινο φρούτο το πρωί
 από κεχριμπάρι κι αχάτι
 φρούτο που άνοιξε
 από ματιά αγάπης.

 Και συ
 με τη φορεσιά της πυρκαγιάς
 στιγμή αιωρούμενη στο μέσον τ΄ουρανού

 Είσαι σαν το λευκό κλαδάκι
 που φώτισε για μια στιγμή η αστραπή.


 

 ΑΝ ΣΟΥ ΔΩΣΩ


 Αν σου δώσω
 ένα λεμόνι ήλιο
 θα μου χαρίσεις 
 ένα γέλιο καλοκαίρι;