ΜΗΝ ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ
Σε βλέπω πάντα
σ' αγγίζω
δέντρο χρυσό του κόσμου
μιλιά του όλου
κύμα φωτός στα δάχτυλα
λάμψεις γυμνές του ήλιου.
Γέλιο που χαράζεις κόκκινο λουλούδι
στο στόμα μου.
Μικρό πουλί η χαρά
γλιστράει στο στήθος
με γαργαλάει σα σύννεφο
και γίνεται σκιά μου.
Γυμνός ξαπλώνω μες στα χόρτα
και κελαηδώ το φως
που τρέχει αλαφιασμένο.
Τη μικρή μου σκέψη τώρα σεργιανίζω
κρατώντας τη σιωπή στα βλέφαρα
μην και ξυπνήσει ο ουρανός
κι έτσι χαθεί το θάμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου