ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ

                 ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ


     Μια λευκή κραυγή σήκωσε το πρωινό στο πόδι
     ντροπή από σκιά στα μάτια σου
     γύρω σου όλες οι μορφές σε μια φρενιτιώδη ανάπτυξη φωτός

    Να προχωρήσεις δεν μπορείς απ’ των ανθών τα φάσματα
    ούτε να χαϊδέψεις τ' ανέγγιχτα φύλλα του ήλιου
    χωρίς να νιώσεις κατάπληξη από πάγο.

    Τα λόγια σου κοιμούνται
    στα σύννεφα και στις χελώνες
    στα κρίνα π’ αγρυπνούν
    στη σιωπή των δέντρων.

   Δεν είσαι πολιτικός
   ούτε κλέφτης
   ούτε ποιητής
   που στήνει ενέδρα σε λέξεις παρατημένες
   αλλά μια πληγωμένη καρδιά που κυκλώνει
   τα πράγματα της άλλης όχθης.

   Πολλές φορές έχεις χαθεί
   να ψάξεις τα μάτια που μένουν άυπνα
   ζητώντας την αλήθεια
   και βρήκες μοναχά ανθρώπους παγωμένους στα χιόνια
   τ’ ουρανού.

   Μες στο λαβύρινθο των σκιών
   ανάμεσα σ' αντιμαχόμενες ισορροπίες
   είναι η γύμνια σου αυτή που δέχεται
   τον ήλιο της ποινής και το ρολόι της φθοράς.

   Ψηλά χλομιάζουνε άγιοι και άγγελοι
   φώτα και φωνές

   Τέσσερα άλογα χλιμιντρίζουν στον αέρα

   Ο χρόνος ένα χαστούκι του κενού

   κι εσύ πιασμένος απ’ τα μαλλιά της μέρας
   νιώθεις την αλήθεια των απατηλών πραγμάτων.