ΕΤΣΙ ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ

          ΕΤΣΙ ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ


         Να ’μαι η ομορφιά κι η αρετή
         μπροστά στην πύλη της πηγής του κόσμου.
         Φωνή και χτύπος αρμονικός
         αμόνι και σφυρί μαζί
         με τη μορφή την άμορφη
         τον κόμπο να ξεμπλέξω της ζωής και του θανάτου
         τη φλόγα να μη φοβηθώ
         ούτε το σκονισμένο μονοπάτι
         (η ζωή μου είναι δοχείο αδειανό
         δε γίνεται περισσότερο ν’ αδειάσει)
         ............................................................
   
        Όποιος αντιμάχεται τη γη και τον ουρανό
        πρέπει κι οπωσδήποτε να φταίει;
        Τότε ας μην ήμουν άνθρωπος
        ας ήμουνα καλύτερα νερό
        που ωφελεί το καθετί με δίχως κόπο
        έτσι να καταστάλαζα σε μέρη ταπεινά
        θολός σαν λασπονέρι
        μ’ αγνός σαν άγραφο χαρτί...

       Έτσι να χάνομαι να ταξιδεύω
      - ενώ τα μύρια πράγματα υψώνονται
       και πέφτουνε εμπρός μου -
       ατάραχος σαν νιογέννητο μωρό
       που δε χασκογελά
       γαλήνιος σαν φουσκωμένος Σπερχειός
       σαν τον αγέρα που δε λέει να πάψει
       πάντα παράξενος
       γιατί με τρέφει η μεγάλη μάνα.

       Έγινα η κοιλάδα του κόσμου
       καθαρός μέσα στο ζόφο
       ζωντανός μέσα στη σιωπή

       αόρατη μορφή εικόνα χωρίς όψη
       ασύλληπτη νεφέλη τ’ ουρανού

       κι έτσι μένω στον πανάρχαιο Λόγο
       να νιώσω το παρόν και την αρχή των πάντων.