ΜΕ ΤΙΣ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΡΗΣ ΜΕΡΑΣ

               ΜΕ ΤΙΣ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΡΗΣ ΜΕΡΑΣ


          Στέκομαι στο τίποτα
          το τίποτα σκάει στο μέτωπό μου σαν αγριόλαμπρος ήλιος
          ας δραπετεύσω μες στο κενό
          με τις φτερούγες της νεαρής μέρας.

         'Ολα τ'  άχρηστα πράγματα του κόσμου
          πέφτουν
          κυλούνε
          χάνονται

          κι ολόκληρο το σύστημα του σύμπαντος
          το νιώθω  πως τραντάχτηκε
          απ'  τους σεισμούς του τώρα
          μια αλλαγή δίχως βάρος
          μια κίνηση προς τα μπρος
          το άπλωμα του κύματος στη διαφάνεια που έρχεται.

          Ο χρόνος δεν μπορεί να σπάσει τις φτερούγες μου
          Είμαι απ'  αυτούς που ευνόησε η φωτιά
          τυλιγμένος με τους διαμαντένιους μανδύες της αυγής
          κοντά στους ήχους του ήσυχου ουρανού
          πάνω απ'  το ευωδιαστό χορτάρι
          μονάχος στο ποίημα του καλοκαιριού
          που πάει να πει να ξεχάσεις το χρόνο και το θάνατο
          κυνηγώντας ακούραστα σύννεφα ένα ολόκληρο πρωί
          κι άσε τον τροχό να γυρνά πέρα απ'  τον εαυτό του.