ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ

 Βράχια και θάλασσα
 ο ήλιος καίει τις πέτρες
 είναι μια φλόγα που σκορπίζεται
 ο χρόνος ξεμακραίνει
 περνά με χέρια χρυσά
 πως να μιλήσω για τη λευκή του γεωμετρία;

 Τίποτα δεν υπάρχει
 φωνάζω μα κανείς δεν απαντά
 στην διαφάνεια εδώ του διαστήματος
 την διαφάνεια της σιωπής.
 Μες στην εκστατική γαλήνη
 το μεσημέρι αποτραβιέται
 τραγουδούν τα πουλιά
 ανάμεσα στο τώρα
 και στο χρόνο τον ατέλειωτο
 σηκώνεται ο κόσμος πιο ψηλά.
 Το φως λεηλατεί τους ουρανούς
 ένα πουλί απότομα στέκεται στον αέρα
 πριν να γυρίσω σπίτι
 στην πέτρα που πετάει
 η μέρα μου που τραγουδάει για όλους
 κάνει τα μάτια μου ν' ανθίσουν.
 Μαζεύω τις εικόνες μου
 που ξυπνούν και χωρίς να κινηθούν χορεύουν
 και πάω στον εαυτό μου.
'Ισως και να μην υπάρχω
 ούτε και να είμαι αυτός
 που στην αγρύπνια του απείρου στέκει.