Σε βλέπω με τα μάτια της σιωπής
στραμμένα προς τα μέσα τρυφερά
μάτια κλειστά για πάντα
μάτια ανοιχτά για πάντα
μέσα στ' αστέρια και στο δέρμα τ' ουρανού
μες στο βυθό της νύχτας
έτσι σε βλέπω πάντα αγαπημένη
στην απέραντη θλίψη του φωτός
στη λάμπα που σβήνει συρρίζοντας
στην παγωμένη θάλασσα της σκέψης
απ'το τίποτα με το τίποτα στο τίποτα
μες στη σκόνη των λέξεων
σε βήματα σκόρπια που χάνονται στο δρόμο
πλάι σ' ένα σύννεφο μοναχικό
σ' ένα ρυάκι που ρέει ακίνητο
στη συλλογισμένη χλόη της όχθης
μέσα σε ρίζες σαπισμένες και γλιστερές
στα χτυπήματα της φυρονεριάς στο στήθος μου
μες στην ευδαιμονία της άγνοιας
και την ακινησία των πραγμάτων
χωρίς σκοπό
απατηλά
τραγουδώντας καθισμένοι εδώ
Να σ' αγγίξω προσπαθώ αγαπημένη
που'σαι όλα
αλλά και τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου