Εγώ μόνος στη νύχτα
στο μηδέν μετέωρος
μέσα στο κέντρο μου
όπου τίποτε δεν εισβάλει εντός μου απ' έξω.
Βαθιά στου χρόνου τη ρωγμή
η ζωή είναι όμορφη όταν απουσιάζω.
Πρέπει να βγω στον αέρα
ν' ανοίξω το στήθος μου στο φως.
Στηρίξτε με στην ψευδαίσθησή μου
αφήστε με να ζεσταθώ
στου ήλιου τα χέρια
θέλω να φτάσω στο τέλος μου
φορτωμένος ρόδα πορφυρά
καθώς στις όχθες του κόσμου
γυμνώνονται τ' άστρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου