ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙ

                      ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙ


                            Ξέρω πως αυτός που είμαι
                        δεν υπάρχει
                        σ' αυτήν την ουράνια πλήξη των αστέρων
                        όπως η ιστορία της κάθε μέρας
                        που επαναλαμβάνεται στο μυαλό μου
                        σαν όνειρο ενός ψεύτη ύπνου.

                        Οι σκέψεις μου
                        ειν' ένας πόλεμος
                        ανάμεσα στο νου και τον ουρανό.

                        Γι' αυτό ο ποιητής
                        ανήκει στο φως
                        κι ας τον ρίχνουν στο σκoτάδι.

                        Και σφίγγω την άκρη του μαξιλαριού
                        στο στήθος μου
                        σε βουβή απραξία
                        καθώς βλέπω μες στη ψυχή μου
                        σα να βλέπω
                        μέσα στη ψυχή σου
                        και
                               β
                                   ο
                                       υ
                                           λ
                                               ι
                                                  ά
                                                      ζ
                                                         ω
                      
                         μέχρι να βγει ο ήλιος το πρωί
                         μια πλανερή μορφή
                         μια πλάνη που μου μοιάζει
                         όραση και τυφλότητα μαζί
                         μέσα στο μάτι.

                         Κι όμως το ποίημα αυτό
                         μπορεί και να με σώσει
                         να με στείλει πίσω στην καρδιά
                         σ' αυτήν την άσπιλη αρχή
                         σ' αυτό το αθώο τέλος.