Φιγούρες ίσκιων
παντομίμες στο σκοτάδι
χωρίς ποτέ να συναντιόμαστε
κατά τύχη αγγιζόμαστε
κι ύστερα σβήνουμε σαν τον καπνό
που χάνεται στη νύχτα.
Κι ο ίσκιος γίνεται άνθρωπος
κι ο άνθρωπος πάλι ίσκιος
παράλογα ηττημένος
και πάντα πεταμένος
στ' άχρηστα του κόσμου.
'Ετσι άδικα σα ζώα
στο μάντρωμα του σύμπαντος
κατεβαίνουμε σκαλί σκαλί
αστέρι το αστέρι
τα επίπεδα της νύχτας
ώσπου να μείνουμε γυμνά
κουρέλια του φωτός
δίχως ζωή και δίχως Λόγο
στ' αρπαχτικά του σκοταδιού τα δίχτυα.
Πρέπει το δέντρο να επιστρέψει στο δάσος
ο άνθρωπος τον εαυτό του στον μη-Εαυτό.
Πρέπει το λόγο να επιστρέψει ο ποιητής
η μουσική στο θόρυβο των πραγμάτων
κι ο κόσμος να επιστρέψει τις μορφές του.
Πρέπει όλα να επιστραφούν
και να τ' αποκτήσουμε εκ νέου
πιο νέα και πιο φωτεινά
γιατί κανείς δε φαίνεται
κανένας δεν υπάρχει
Για να μας λυπηθεί
να μας τα δώσει πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου