Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013
ΣΤΗΝ ΑΝΙΑ - του Charles Simic
Απ' το βιβλίο ''Η μουσική των άστρων'' του Charles Simic
Εκδόσεις ''Κοινωνία των (δε)κάτων.
Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013
ΚΑΘΗΚΟΝ-ΠΡΕΠΕΙ , ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ*** του CZESLAW MILOSZ
Απ' το βιβλίο ''ΠΟΙΗΜΑΤΑ'' του CZESLAW MILOSZ
εκδόσεις ''ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ''.
Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ- του Charles Simic
Απ' το βιβλίο ''η μουσική των άστρων'' του Charles Simic
απ' τις εκδόσεις ''Κοινωνία των (δε)κάτων''
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013
Ο ΤΣΑΡΛΙ ΠΑΡΚΕΡ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Ο ΤΣΑΡΛΙ ΠΑΡΚΕΡ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
...Ο Bird πετούσε πάνω στις στέγες
μ' ένα παλιό παλτό
τα μαύρα του γυαλιά και το καπέλο.
Είδα στα ματωμένα χείλη του
κάτι απ' τη θλίψη της μέρας
και της νύχτας
Κρατούσε ένα σαξόφωνο φεγγάρι
κι ήχους από αστροφεγγιές.
'Εγειρε τις φτερούγες του απαλά
ήρθε κοντά μας
και μας είπε:
<< άντε γλεντήστε το...>>
16-09-1992
Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΧΑΊ΄ΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΧΑΊ΄ΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
'Ορθιος στο φως
κοιτάζω τη θάλασσα
κι αποξεχνιέμαι.
*
Μεσ' στ' απόβραδο
μια καμπάνα χτυπάει
σταυροκοπιέμαι.
*
Φεγγαρόφωτο
πετούν πυγολαμπίδες
στο περβόλι μας.
*
Το νερό κυλά
πάνω στα αγάλματα
και τραγουδάει.
*
Νύχτα τ' Αη Γιάννη
τρέμουν οι φωτιές,τ' άνθη
και συ κοιμάσαι ;
*
Στη Σαντορίνη
παιδί λέει στον ήλιο
παιδί να γίνει.
*
'Ενα αηδόνι
στου ήλιου το μπαλκόνι
ξετρελαμένο.
*
Νησιά τ' Ομήρου
αμπέλια,ελιές και φως
της γης διαμάντια.
*
'Ασπρο ξωκλήσι
σε βουνό ερημικό
δείχνει Ελλάδα.
*
Ελληνικό φως
γέμισε τη ψυχή μου
ξύπνημα μνήμης.
*
Γαλήνια νύχτα
μα κάπου ακούγεται
ο τρελοκούκος.
*
Γεμάτο φύκια
πρόβαλε το φεγγάρι
απ' τα κύματα.
*
Πάνω στο λόφο
αγάλματα σπασμένα
κολυμπούν στο φως.
*
'Αγιοι έρχονται
σαν πέφτω να κοιμηθώ
στο μοναστήρι.
Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013
ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΦΩΣ
ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΦΩΣ
Πάντα φεύγεις γι' αλλού
Δε μένεις ποτέ στο ίδιο μέρος
Ξαναβρίσκεσαι στην άπειρη παρουσία του Παντός
Ξυπνάς το παιχνίδι στο αιώνιο λίκνο του τώρα
Ο χρόνος εiναι σαν ένα φτερό στην παλάμη σου
'Ενα πούπουλο φωτός που πετά.
Εφευρίσκεις τα πάντα μόνος σου
Βρίσκεσαι όπως ο Θεός στην πρώτη γνωριμία
Με τον Εαυτό του.
Ο κόσμος αδειάζει απ' το βάρος του
'Υστερα όλα χορεύουν
Ο χρόνος
Τ' αστέρια
Η σκόνη που αιωρείται στο κενό.
Οι σκέψεις μετακινούνται μαζί σου
Είσαι μια ψυχή που ψάχνει να βρει το σχήμα της
Σαν το φως μες στην ουσία του Θεού.
Υπάρχουν χιλιάδες ουρανοί μες στον ουρανό σου
Χιλιάδες μέρες μέσα στη μέρα σου.
Τρέχεις σ' όλους τους δρόμους για να μη χαθείς
Ο άδειος λόγος δεν έχει αντίκτυπο πάνω σου
Γλιστράει κάτω απ' τα όνειρά σου
Τρέφεσαι με τη φωτιά
Φεύγεις μ' αυτό που φεύγει
Αγγίζεις τόσο τ' αστέρια όσο και τα έντομα
Τα φύλλα των δέντρων
Tα πρόσωπα τ' απείρου.
Δε σβήνεις ποτέ μέσα σε μια σκέψη
Είσαι τόσο ελαφρύς όσο ο αέρας που πίνουμε
Ο ουρανός που τρώμε.
Είσαι μια απάντηση με φως
Υπάρχεις μόνο σαν παρόν.
Σε αναμονή του Θεού είσαι κιόλας ολόκληρος θεός
Πας μέχρι το τέλος του κόσμου
Μεθυσμένος απ' το κρασί τ' ονείρου.
Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013
ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ - του Μίλτου Σαχτούρη
ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ
Δεν αγαπώ το αεροπλάνο
πάντα θά 'χουμε ανάγκη απο ουρανό
η ωραία γυναίκα αγαπάει την πίσσα
πάντα θά 'χουμε ανάγκη από ουρανό
Η γυναίκα στάθηκε στη Μεγάλη Πόρτα
πάντα θά 'χουμε ανάγκη από ουρανό
το παιδι απ' το Στενό Παράθυρο βγήκε
κι έμεινε μετέωρο στο Κενό
Τέλειωσε τέλειωσε το εκτόπλασμά μου
πάντα θά 'χουμε ανάγκη από ουρανό
δε θα σας ταράζω πια με τα όνειρά μου
πάντα θά 'χουμε ανάγκη απο ουρανό
Ούτε όμως θα με ξεσκίζετε με τα σύρματά σας
πάντα θά 'χουμε ανάγκη απο ουρανό
δεν αγαπώ το αεροπλάνο
πάντα θά 'χουμε ανάγκη από ουρανό.
Μίλτος Σαχτούρης
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013
ΣΙΩΠΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
ΣΙΩΠΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Σιωπή
στα
μάτια
σου.
Θα μπω εκεί που κανείς δε μπήκε
στη
σιωπή.
Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013
ΔΩΔΕΚΑ ΧΑΊ΄ΚΟΥ
Πετούν τα πουλιά
μα εκεί στον πόλεμο
πετούν κι οι ψυχές.
*
Στο πρόσωπό σου
σαν σε καθρέφτη μέσα
βλέπω εμένα.
*
Πάλι σήμερα
ο εαυτός μου κι εγώ
στο ίδιο έργο.
*
Κάποιος νίκησε
ένας άλλος έχασε
σιγά το πράμα.
*
Πίκρα κι ερημιά
μεσ' στου κόσμου την καρδιά
και πως ν' αντέξεις.
*
Περνούν τα χρόνια
ξέρω πως μεγαλώνω
κι όμως σφυρίζω.
*
'Αστρα και λόγια
στον καθρέφτη τ' ουρανού
ζωγραφισμένα.
*
Στo Φ. Γκ. Λόρκα
Τα πουλιά θρηνούν
πέθανε ο ποιητής
στο μαύρο ρέμα.
*
Φτωχός ζητιάνος
αστέρια για σεντόνια
τον σκεπάζουνε.
*
' Οπου και να πας
πάλι εδώ θα είσαι
σαλιγκαράκι.
*
Τρέχα όνειρο
κι εγώ μεσ' στον ύπνο μου
θα σε προλάβω.
*
Γύρω αντάρα
μα να στο βάθος πετούν
πουλιά και βάρκες.
Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013
ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ
ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ
Ποίημα γραμμένο πάνω στην πέτρα
με της σιωπής το χέρι
γιατί η ψυχή σου
πρέπει να υπομένει το άγνωστο
όπως ο ποιητής το ποίημα.
Ανασαίνεις κι ανατριχιάζει η σκιά
γυρίζεις
και γυρίζει τ' όνειρο
και μια μεγάλη γλύκα
σε πλημμυρίζει μέσα στην καρδιά
και σκάει ανεξίτηλο το γέλιο σου
σε μια γη που την τραγούδησες.
Γιατί από κει μπήκε η ζωή στον κόσμο
κι ο κόσμος σου μπήκε στη ζωή
μ' άλλες αγνές ψυχές
έτοιμες να ξαναγεννηθούν
όπως οι νύμφες πεταλούδες
που εγκαταλείπουν το κουκούλι τους
λευτερωμένος απ' τη φυλακή της ανάγκης
σαν 'Αγιο φως και σαν ουράνια δίνη
που διακλαδίζεται σαν κληματαριά
σ' άστρα και γαλαξίες
χωρίς αρχή και τέλος.
Κι άσε το χρόνο να γαβγίζει
και το θάνατο να ογκανίζει
αφού θα βρίσκεσαι πια
στο κέντρο της ζωής
στο κέντρο της αλήθειας.
Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙ
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙ
Ξέρω πως αυτός που είμαι
δεν υπάρχει
σ' αυτήν την ουράνια πλήξη των αστέρων
όπως η ιστορία της κάθε μέρας
που επαναλαμβάνεται στο μυαλό μου
σαν όνειρο ενός ψεύτη ύπνου.
Οι σκέψεις μου
ειν' ένας πόλεμος
ανάμεσα στο νου και τον ουρανό.
Γι' αυτό ο ποιητής
ανήκει στο φως
κι ας τον ρίχνουν στο σκoτάδι.
Και σφίγγω την άκρη του μαξιλαριού
στο στήθος μου
σε βουβή απραξία
καθώς βλέπω μες στη ψυχή μου
σα να βλέπω
μέσα στη ψυχή σου
και
β
ο
υ
λ
ι
ά
ζ
ω
μέχρι να βγει ο ήλιος το πρωί
μια πλανερή μορφή
μια πλάνη που μου μοιάζει
όραση και τυφλότητα μαζί
μέσα στο μάτι.
Κι όμως το ποίημα αυτό
μπορεί και να με σώσει
να με στείλει πίσω στην καρδιά
σ' αυτήν την άσπιλη αρχή
σ' αυτό το αθώο τέλος.
Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013
ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΚΑΡΦΙΑ
ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΚΑΡΦΙΑ
Στην καρδιά
του αναστοχασμού σου
Ματοθεό ξύπνα
αφού όλα έχουν ήδη τελειώσει
κι έχουν όλα ειπωθεί
ένα όνειρο που έχει ολοκληρωθεί
Κατεύθυνση καμιά
κανένας δρόμος δεν ειν' για σένα
αφού είσαι εδώ
κι αυτό φανερώνει
πως είσαι σε κάθε περίπτωση χαμένος
και κατακομματιασμένος
Αφού τα σκοτεινά καρφιά
καρφώθηκαν στο σώμα σου
για πρώτη
και τελευταία φορά.
Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013
ΥΜΝΟΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΕΡΕΙΠΙΩΝ-ΑΤΟΦΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ* του Οκτάβιου Παζ
ΥΜΝΟΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΕΡΕΙΠΙΩΝ
Αυτοστεφανωμένη η μέρα απλώνει τα φτερά της.
Κραυγή κίτρινη μεγάλη βγαίνει,
πίδακας θερμός
στο κέντρο κάποιου
αμερόληπτου και τα μάλα ευεργετικού ουρανού!
Τα φαινόμενα είναι όλα τους ωραία σε τούτηνε
τη στιγμιαία αλήθεια.
Η θάλασσα καβαλάει την ακτή,
γαντζώνεται στα βράχια, αράχνη απαστράπτουσα:
η πελιδνή του βουνού πληγή φεγγοβολάει·
μια χούφτα γίδια είν’ ένα κοπάδι πέτρες·
ο ήλιος κάνει το χρυσό του αβγό και χύνεται
καταπάνω στη θάλασσα.
Θεός το παν!
Άγαλμα σπασμένο,
κίονες φαγωμένοι από το φως
ερείπια ζώντα σ’ έναν κόσμο μέσα με ζωντανούς νεκρούς!
( απόσπασμα )
ΑΤΟΦΙΟΣ ΑΝΕΜΟΣ
Αέναο είναι το παρόν
21 του Ιούνη
Αρχίζει σήμερα το καλοκαίρι
Δυο τρία πουλιά
Έναν κήπο ανακαλύπτουν
Εσύ διαβάζεις, τρως ένα ροδάκινο
Πάνω στο κόκκινο κάλυμμα
Γυμνή
Σαν το κρασί στο γυάλινο σταμνί……
Αέναο είναι το παρόν
Ο ήλιος εκοιμήθηκε στη μέση των βυζιών σου
Το κόκκινο κάλυμμα μαύρο είναι και πάλλει
Ούτε πλανήτης ούτε στολίδι
Φρούτο
Το όνομά σου χουρμάς
Datia
Κάστρο από αλάτι αν επιτρέπεις
κηλίδα κόκκινη
πάνω στην πέτρα αναίσθητη….
Αν η φωτιά είναι νερό
Είσαι μια διάφανη σταγόνα
Αληθινό κορίτσι
Διαφάνεια του κόσμου
Αέναο είναι το παρόν….
Μόνο τα μάτια σου ανθρώπινο νερό
Και κάτω
Στο ραγισμένο διάστημα
Ο πόθος σε σκεπάζει με δυο φτερούγες μαύρες
Τα μάτια σου ανοιγοκλείνουν
Ζώα που φωσφορίζουνε
Και κάτω
Το ζεστό φαράγγι
Το κύμα που διαστέλλεται και σπάει
Οι ανοιχτές σου γάμπες
Λευκότης που βυθίζεται
Ο αφρός των σωμάτων μας παραδομένων…
Οκτάβιο Παζ
Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013
ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ
Φιγούρες ίσκιων
παντομίμες στο σκοτάδι
χωρίς ποτέ να συναντιόμαστε
κατά τύχη αγγιζόμαστε
κι ύστερα σβήνουμε σαν τον καπνό
που χάνεται στη νύχτα.
Κι ο ίσκιος γίνεται άνθρωπος
κι ο άνθρωπος πάλι ίσκιος
παράλογα ηττημένος
και πάντα πεταμένος
στ' άχρηστα του κόσμου.
'Ετσι άδικα σα ζώα
στο μάντρωμα του σύμπαντος
κατεβαίνουμε σκαλί σκαλί
αστέρι το αστέρι
τα επίπεδα της νύχτας
ώσπου να μείνουμε γυμνά
κουρέλια του φωτός
δίχως ζωή και δίχως Λόγο
στ' αρπαχτικά του σκοταδιού τα δίχτυα.
Πρέπει το δέντρο να επιστρέψει στο δάσος
ο άνθρωπος τον εαυτό του στον μη-Εαυτό.
Πρέπει το λόγο να επιστρέψει ο ποιητής
η μουσική στο θόρυβο των πραγμάτων
κι ο κόσμος να επιστρέψει τις μορφές του.
Πρέπει όλα να επιστραφούν
και να τ' αποκτήσουμε εκ νέου
πιο νέα και πιο φωτεινά
γιατί κανείς δε φαίνεται
κανένας δεν υπάρχει
Για να μας λυπηθεί
να μας τα δώσει πάλι.
Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013
ΔΕΣΜΙΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ
ΔΕΣΜΙΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ
Δέσμιος του μυαλού
Βορείως του σοφού
Και νοτίως του τρελού
Η ζωή
Τελικά
Μέσα μου
Κουράζεται
Να
Ζει.
'Εχω Αυτότητα
Ή
Ταυτότητα ;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)