Η ΜΕΡΑ ΣΟΥ Η ΑΛΗΘΙΝΗ

      
 Η ΜΕΡΑ ΣΟΥ Η ΑΛΗΘΙΝΗ

                                               Στον Παντελή Γιαννουλάκη



Η μέρα κυλά γλυκά και μένει.
Περπατάς στη γη που έχεις ξεχάσει.
Ένας παιδικός ήλιος σ’ ακολουθεί.
Το ποτάμι περνά μέσα απ’ τα δάχτυλά σου
κι οι πύλες του μυαλού σου άνοιξαν για πάντα.
Τώρα τρέχεις στ’ άλση και τα’ άγρια δάση της ψυχής σου.
Τα σύννεφα αναπαύονται μέσα σου
και τα πουλιά σε χαιρετούν και σε φιλούν στο στόμα.
Ο δρόμος σου σε κρατάει απ’ το χέρι πάλι
κι ο χρόνος κουράστηκε να σε κυνηγά
και ξάπλωσε σ’ ένα μοναχικό δέντρο.

Τώρα μιλάς σαν το νερό
μιλάς σαν το ποτάμι
ευγενικό νερό και συ
που τρέχεις και δε φτάνεις.

Είσαι πουλί
είσαι παιδί
που παίζει
μέσα στις ώρες τις ακίνητες.

Η μέρα σου που κρατάς η αληθινή
δε θα λιώσει
μέσ’ στη φούχτα σου.