ΣΚΟΝΗ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΣ

             ΣΚΟΝΗ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΣ


      Η γραφή μπαίνει νωρίς στη ζωή σου
      όταν λήξει το αιώνιο
      σαν ένας λόγος
      μες στον οποίο αποκοιμιέται η θλίψη σου.

      Γράφεις κάτω απ' τα κλεισμένα βλέφαρα της λύπης
      κάτω απ' τον ήλιο ή το σκοτάδι της ψυχής σου
      ψάχνεις μες στις μαύρες φτυαριές των λέξεων
      πετάς τις φράσεις στο κενό του χαρτιού
      και σου ξαναγυρίζουν όλο και περισσότερες.

      Αγγίζεις με το γυμνό σου χέρι
      εκεί που ματώνει η καρδιά.

      Οι λέξεις σου ξεκολλούν από κήπους κατάφωτους
      και σκοτεινές ρεματιές.
      Είναι το βουητό του γάργαρου νερού
      στις αμμουδιές του αίματος
      χωράνε στην παλάμη σου
      στο μάτι του αετού
      ανάβουν στον καθαρό αέρα.

      Έρχονται απ' το βάθος μιας απύθμενης μοναξιάς
      απ' την άφθονη απουσία σου
      και τρυπώνουν στο γαλάζιο αέρα της σελίδας.

      'Ετσι μαθαίνεις τη γραμματική της σιωπής
      το μάθημα του κενού.

       Χρειάζεσαι χρόνο για να μάθεις
       χρόνο για να συναντήσεις τον εαυτό σου.

      Οι λέξεις σου είναι φτιαγμένες από σκόνη
      το ποίημα από άνεμο.

      Αυτό που μένει τελικά
      είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουν τα όνειρά σου

      Σκόνη και άνεμο.