Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Στην απουσία μου αρχίζω πάλι να πέφτω
στα χαρτιά, όπως η βροχή
Δεν ξέρω αν βρίσκομαι εδώ ή εκεί
στο δωμάτιο ή στον σπασμένο ουρανό
Οι λέξεις παγόνια που κουρνιάζουν στο μέτωπό μου
Γράφω όσο γίνεται πιο μακριά από μένα
Αυτά που γράφω είναι σαν μαύρα κλωνάρια
που διπλώνονται στη νύχτα
Κινούμαι σαν τη φωτιά
στο αβέβαιο χαρτί που μπερδεύεται με τ' όνειρο
Δανείζω το χέρι μου στο φως
Πηγαίνω μακρύτερα κι απ' τον εαυτό μου
Δεν σταματώ
ξαπλωμένος ανάμεσα στις λέξεις σαν έρωτας
Τίποτα δεν μου αρκεί
Δεν επαρκώ για τίποτα
Η φωτιά που πνέει μπορεί και να με κάψει
Νιώθω τη λέξη μέσα μου κι ωστόσο είμαστε δυο ξένοι
Το ποίημα που πάλλεται μες στο λεηλατημένο φως
διαρκεί όσο ένας οργασμός
Αυτό που μένει μετά τη φωτιά
είναι οι λέξεις αλώβητες σαν κρύες πέτρες
κι η στάχτη του έρωτά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου