ΣΤΗΝ ΟΧΘΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
Ήρθα κοντά στη θάλασσα
φρεσκοπλυμένος γεννημένος μόλις απ' το φως.
Όλοι είμαστε εδώ στην όχθη της στιγμής
αιωρούμενοι
κι ο χρόνος αμφιβάλλει.
Η μέρα παραπαίει νυσταγμένη.
Απ’ το ραγισμένο της μέτωπο
σκοτεινά σύννεφα αναβλύζουν.
Όμως το φως προχωρεί με βήματα μεγάλα
συντρίβοντας τα χάσματα τις αγωνίες του κενού
το λικνίζουν τα άϋλα χέρια αυτής της ώρας.
Όλα είναι παρουσία κι απουσία
και πέφτω μέσα μου και βγαίνω από μένα
κι ανεβαίνω μέσα μου ώσπου να ξαναχαθώ.
Είμαι παρών παντού για να δω καλύτερα
για να φλεγώ καλύτερα και να εκλείψω
με την παρουσία μου στον πυρακτωμένο κύκλο
του καιρού.
Όπως το μεσημέρι αυτό πού’σπασε
σε χιλιάδες κρύσταλλα
πάνω στη θάλασσα και στη σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου