Φθινοπωρινή βροχή
χτυπά τις λέξεις μου
γεμίζοντας τις τρύπες με φωνές και πουλιά.
Ο χρόνος χορεύει απαλά
με τη φωτιά στη σόμπα.
Λίγο με νοιάζει
αν η μέρα έρχεται ή φεύγει.
Αυτή είναι η ώρα μου.
Η μουσική δε μπορεί
κι η λέξη είναι απρόθυμη
να μ' ακολουθήσει.
'Ετσι ζω μέσα μου αόρατος και μόνος.
Σ' αυτή την σιωπή
είναι ανώφελη
ακόμη κι η φωνή της καμπάνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου