ΜΙΑ ΦΑΟΥΣΑ ΣΗΜΑΔΕΥΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ
Πουθενά κανένα φως
μόνο το τραύλισμα της σιωπής πάνω στον τοίχο.
'Ολο τη βλασφημώ κι όλο πάνω της αρπάζομαι.
Κλαίω με δάκρυα στις φυλλωσιές των σεντονιών.
'Ηχοι βαρύθυμοι
σαν βράχοι μαύροι
πάνω στο στήθος μου.
'Ο,τι ν' αγγίξω με πληγώνει
αφού για άλλη μια φορά
περίμενα στο ρολόι την αυγή
κι όχι στην καρδιά μου.
'Ολα γίνονται στις μέρες μας
όλο και πιο άσχημα
γιατί πάνω στη φόρα μας
να κυριαρχήσουμε στους άλλους και στα πράγματα
χύθηκε πολλές φορές το αίμα τ΄ουρανού
και τύφλωσε τα μάτια της ψυχής μας.
'Ετσι έμεινε ο λόγος μας γυμνό κόκκαλο
που κρέμεται στο φράχτη του φωτός.
Και φωνή δεν έχω πια να κραυγάσω
για το τσακισμένο ρόδο του κόσμου
και δύναμη δεν έχω να σταματήσω
τον άνεμο εξαγνιστή που αφανίζει το δέντρο απ' τις ρίζες.
Μια φάουσα σημαδεύει τώρα το χρόνο
καλύτερα κι από ρολόι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου