ΔΕ ΖΟΥΜΕ ΠΙΑ

         ΔΕ  ΖΟΥΜΕ  ΠΙΑ  
 


    Παντού το ίδιο κενό
    οι ίδιοι  άνθρωποι
    οι ίδιες λέξεις
    τα ίδια  λόγια
    ο πάγος πάντα μέσα μας
    η ίδια αποχαύνωση των  στιγμών.

    Δε ζούμε πια
    τα πάντα έρχονται
                          παρέρχονται
    και μόνο οι φευγαλέες εικόνες τους
    ειρωνικά μας αγκαλιάζουν. 

    Δε σ' αγγίζω
    δεν προλαβαίνω να μετρήσω τη ζωή μου
    δεν έχω πια τα μέτρα
    έστω αυτά της νοσταλγίας.

    Το βλέμμα γλιστράει
     κάτω απ' τα πόδια μου
     ούτε ένας ψίθυρος
     ούτε μια κραυγή.

     Τα πάντα χωρίς εξήγηση
      μόνο προειδοποιητικά σημάδια
      καρφωμένα στις σιδεριές τ' ουρανού.

     'Ολα σιωπηλά
                       ακίνητα
                                παγωμένα
       μέσα μας μένουν
     
       εμάς τους κρεμασμένους στις πόρτες του φωτός.


                                                                                              Σταύρος  Μίχας