Κοιμάμαι χρόνια σ’ αυτό το σπίτι
Το διάτρητο από ήχους.
Πολλοί προσπαθούν
να διασχίσουν τους τοίχους
να μπούνε μέσα μου
τους αποκρούει
η καρδιά μου.
Οι παφλασμοί τους φτάνουν μέχρι εδώ
Ταράζουν συθέμελα το σπίτι.
Ουράνια τόξα δεν υπάρχουν πια
Βήματα που πατούν
προσεχτικά μην ακουστούν
μακρόσυρτοι αναστεναγμοί
λόγια που σέρνονται συρίζοντας
στα καλώδια των τοίχων
μουσκεύουν τα όνειρά μας
τις μέσα όχθες της ψυχής μας.
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα
κάτω από τους επιδέσμους της ζωής
προσπαθούν για να τους δουν.
Να μπορούσα
τουλάχιστον να σας κάνω
να νιώσετε
ότι αυτές οι δονήσεις κάτω απ’ τα πόδια μας
στοχεύουν το μυαλό μας.
Ερωτήσεις που οργισμένα
κάποτε ξεστόμισα
επιστρέφουν σαν
γέλια.
Δε με χτυπούν
περιβάλλουν το σχήμα
μου με τρόμο.
Τους αντιστέκομαι.
Θα είναι εκεί ακόμα
κι όταν θα έχω
φύγει.
Κάποτε πρέπει
να μάθω να σιωπώ οικειοθελώς
επειδή η ύστερη πράξη
θα γίνεται πάντα και πάντα.
Κοιμάμαι στο σπίτι
των υπνοβατών.
Πολλά πρόσωπα εδώ είναι απελπισμένα
κι άλλα χαμένα
στα δωμάτια της λησμονιάς.
Βαριανασαίνουν
Παλεύουν να επιστρέψουν
Το βλέμμα
τους με προσπερνά.
Κάποια στιγμή
συναντιόμαστε
κι αλλάζουμε σπάνιες
ματιές.
Τους ίσκιους
της ψυχής μας.
Αυτό δεν είναι
σπίτι μα έχει
κάμαρες πολλές
βγαίνουν απ΄το μεγάλο
μας κενό
και τον πικρό τον ύπνο
κι από μια θλίψη ακατανόμαστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου