Ζήσης Οικονόμου

         

ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕ

Κάπως βολεμένος και στη νέα του κατάσταση
βλέπει δίχως να τον βλέπουν
και παίρνει δίχως να ρωτά
ατιμώρητος ληστεύοντας ενέργεια
από κορμί σε κορμί
αυτός που ένσαρκος για δίκια ήταν αντάρτης.

-Τι θέλεις απρόσκλητη
δαιμονισμένη ψυχή;

Εξοργισμένος του απαντά:
-Δεν τον περίμενα
τόσους και τόσους που τρυγώ
αλλ’ εσύ πυρ απλησίαστο νάσαι.

    Ποίημα Ζήση Οικονόμου απ' το Μικρό Ανθολόγιο
                        [Επιμέλεια; Κώστας Κρεμμύδας]

                  
                    ΠΛΑΣΜΑΤΑ
              

Φυσάει νοτιά
το χωριό σε μιαν αυλή, στην αμμουδιά
τζιτζίκια στο περιβόλι, όλοι αφουγκράζονται
καθώς αντηχούν οι αυλοί σιωπηλοί και σημαίνει καμπάνα
εσπερινού παιδιά κυλιόμαστε
στην άχνα του απόβραδου, παιδούλες
παίζουν ακόμα. Γριές και γέροι πιο πέρα
γελούν θαμπά στο δικό τους απόβραδο
οκνηρή θαλπωρή αργίας στιγμή ωκεάνια
του αιώνιου κλέφτης.

Φυσάει νοτιάς από άλλη διάσταση
παιδιά κορίτσια μαζί
κάτω απ’ τις φτερούγες του θεού
στης σκιάς, της κυδωνιάς τα πόδια
γυμνά τα στήθη στα χώματα
χρώματα του ανέσπερου φωτός
και τα σώματα τα λεύτερα από μέριμνα
κύματα σε σπήλαια βράχων τρυπώνουν
κι η σελήνη ωχρή ρουφά συναισθήματα και τρέφεται
ακτινοβολώντας μνήμες και σκηνές.

Άσαρκα στον κόσμο τους τα πλάσματα του ονείρου.
             

                      Μικρό Ανθολόγιο-Επιμέλεια;Κώστας Κρεμμύδας

ΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΙ

Πώς άνοιξε ο φραγμός, καταπακτή
και βρέθηκε σε τέτοιο χωροχρόνο,
(μαύρος ο κόσμος αυτός).

Σμήνος μελισσών δεν τον συνόδευσε
δεν τον απάλυναν πουλιών και ζώων συναυλίες.

-Πού πας προς τα εκεί αδερφέ,
τι σε τάραξε και άλλαξε τον δείκτη προς τον μαύρο κόσμο,
με σπόρους και μέλι σε τρέφαμε
από λινάρι φορεσιά και λαλιά τ’ ορτυκιού σου προσφέρουμε
στων φυτών και στων ζώων το βασίλειο.

Έχει ξανά επιστρέψει στ’ ανθρώπινα
χρόνοι και κόσμοι πλέουν στο άχρονο.

                 Απ' το περιοδικό  ''Μανδραγόρας'' τεύχος 42 του 2010

ΚΟΣΜΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Με τα μάτια ορθάνοιχτα και όμως τυφλοί
περιφερόμαστε σ’ αυτή την ανακύκληση
στα βάρη άλλα βάρη προσθέτοντας
γεννήσεις, θάνατοι, ξανά γεννήσεις
μαγνήτης η μνήμη, την ξυπνούν άστρων τροχιές
στις σχέσεις καθημερινότητας.

Μάτια ορθάνοιχτα και όμως τυφλοί
κοπιάζουμε γύρω από είδωλα και λέξεις
τίποτε η ζωή δε μας δίδαξε.
των σκέψεων αιχμάλωτοι και των συναισθημάτων
παγιδευμένοι στο έργο μας
οι πολιτικοί μας στεφανώνει ως αγνώστους στρατιώτες
πτώματα που οι θρησκείες ευλογούν
κουλτούρες εκπορεύουν πτωμαΐνη
επιστήμες οπλίζουν το Έρεβος
στοιχειώδη μας στερούν οικονομίες
εκφυλίζουν οι ευζωϊσμοί
και όμως η Γαία, που έχει νέκρας επίγνωση
μήτρα δεκτική και τροφός κοπαδιών
σε φυσικά, κοινωνικά και παραφυσικά δεσμωτήρια.

Σ’ αυτή την κλίμακα ανόδων και καθόδων του σύμπαντος
σπειροειδή η δυστυχία μας
με τα μάτια ορθάνοιχτα και όμως τυφλοί
σαν τις ψυχές που τις ρουφά η Σελήνη
εκφράζοντας τες μ’ εφιάλτες προς κόσμο-μηδέν,
όταν δεν ευδοκιμούν να επιστρέψουν στο γήινο κύκλο
αν εγκαίρως δεν εξέλθουν απ’ το ρεύμα του υπνώδους ποταμού
προς τους σταυρούς και τις διαμονές
της κοσμικής περιπέτειας.

Η ΠΡΟΦΗΤΙΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Απ το Πανελλήνιο η Σύναξη, για ν” ακούσουν την Προφήτιδα
Θράκες, Μακεδόνες, Ίωνες, Σικελοί και Μασσαλιώτες,
εκ των παραλίων του Ευξείνου Πόντου, Κύπριοι, Κρήτες, Αθηναίοι
κι εκ των πολυαρίθμων, της Διασποράς, Διεθνοέλληνες.

Είπε η Προφήτις για το Υπερφώς, τόσο ταχύ,
ώστε παρελθόν, παρόν και μέλλον, έρχεται αντίστροφο, δίχως χωροχρόνους.
Ο Απόλλων απερίγραφτα γοργός, αλλά ο νους της ανθρωπότητας αργός και ζωφερός.

- Ποιο το μέλλον τόσων Μυστηρίων και της Κασταλίας; και των Ελληνίδων Πόλεων εν μέσω των βαρβάρων ρώτησαν πολλοί.

Η Προφήτις αναστέναξε, «ψιθύρισε ονόματα τινά, Ορφέα, Πυθαγόρα, Ηρακλείτου,
δάκρυ κύλησε στις ροδαλές της παρειές, κόρη νεαρή, θεόθεν οραματισμένη, απαντά:
Η Ελευσίς των Μυστηρίων, εκ σιδήρου μηχανήματα και Ρύπος Κακοδαιμονίας.
Χρήμα και Δελτίο, υψίστη αρετή λυσσώδους Ανταγωνισμού Γραφειοκρατιών
δήθεν δημοκρατική Ενότητα της Οικουμένης, αλλά Ισοπέδωση για εξουσιασμό.
Αυτό το λάλον Ύδωρ κι οι Δελφοί: ερείπια και πάνω απ” αυτά χωριό
εκβαρβαρισμένων και ανυποψίαστων, κοπρίζοντας τα Ιερά μας.
Σπάρτη και Αθήναι κι άλλες πόλεις εμφυλίων σπαραγμών, και κατόπιν οι γραικύλοι,
εαυτών τους τιμωροί, μαστιγωμένοι από βαρβάρους,
θα προσφέρουν προς αυτούς, ό,τι Αγαθό, Καλό κι Ωραίο.
Σωκράτη τον σοφό, που μόνον γνώριζε, ότι μόνον τίποτε δεν γνώριζε,
θα τον δηλητηριάσουν δημοκράτες, και τον Ιησού Χριστό θα τον σταυρώσουν ιερείς,
τον Υιόν Θεού, προ πάντων των αιώνων, ως ανθρώπων έσχατο, πιο κάτω από ληστή,
για να ξυπνήσει σε ληστές και σε σχιζοειδείς
το αίσθημα συμπόνιας.

- Ω, Προφήτις, είπαν μερικοί ακροατές, τόσα τα Δεινά και Ύβρις τόση,
μόνον Νέμεσις, και ίχνος της Αιδούς ουδέν;

Η Προφήτις απαντά: ρυπαροί και δολοφόνοι την Τροφό μας Γαία τυραννούν,
άθεοι ανθρωποκεντριστές, κακοδαίμονες και κακοδαιμονισμένοι
θ” αναστηλώσουν κάπως τους Δελφούς, για να συγκαλύψουν το προς την Ελλάδα μίσος,
έχοντας αναζητήσει το χαμένο Ιερό, το κοπρισμένο από κτήνη και ανθρώπους,
κι ο Ηνίοχος αυτός και ο Αντίνους και τ αναρίθμητα τεχνών και ιερότητας,
θα κομματιαστούν από κτηνώδεις ασκητές σκοταδικούς, δήθεν Χριστιανούς
και οι ένδοξες Αθήναι δεν θα είναι ούτε χωριουδάκι: λιγοστές καλύβες
και η Αθηναίων Πολιτεία, θ” αναστηλωθεί ως Τσιμεντούπολις,
δηλητηριώδης, ληστρική, παραδομένη σε Αρχιληστές της Διεθνούς Μαφίας,
ψυχών, σωμάτων, εδαφών.
Των νεογραικύλων άθλος κι η Μικρασιατική Καταστροφή κι άλλα πολλά.
Νοέλληνες διανοούμενοι, εθνικιστές, διεθνιστές, και χριστιανοί πολιτικομανείς, δυτικιστές,
παντελώς αδιάφοροι για την ελληνική και πρωτοχριστιανική
ελληνιστικής Ανασυνθέσεως Δωρεά, προς την Οικουμένη,
κατάντησαν πιθήκων πιθηκότεροι και παπαγάλων παπαγαλικότεροι
μισητές της Αρχαιομητρικής και της Νεομητρικής τους Γλώσσας,
αντί πινακίου φακής, το Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον του λαού και της πατρίδας εκποιούν,
αξιοθρήνητα κουρέλια, ανεπιγνώστως πρακτορεύοντα, την ΣιωνοΠαποΜασωνία,
ούτε κάτι έμαθαν, απ” την Κατάρρευση της εκ Μόσχας και Πεκίνου εξαρτώμενης Μαρξίας,
τυφλωμένοι πιο βαθειά και νεοπροσκολλόμενοι προς Μεγαλοπαγίδες, άλλες,
ή ως απερίγραπτοι ζητιάνοι και τσανακογλείφτες Αστισμών και Μαγισμών,
κοπαδάκια όλων των απρεπειών, στο Νεφοδηλητηριασμένο Άστυ περιφέρονται
από στέκια φλυαρίας προς τα στέκια των ναρκωτικών και πούστηδων
«ανατολιστές», «δυτικιστές», γκουρουμανείς σε Πλήρη Σύγχυση,
ακριβώς όπως τους θέλουν, της Παν-Τηλε-Πληροφορικής, Αντίχριστα και Ανθελληνικά Θηρία.

Αλλά τα πιο μελλοντικά: Φρίκη Ενιαία Οικουμενική
ως εξουσίαν έχουσα, Τραγωδία Κωμωδίας,
προς τέρψιν του Διαβόλου και των τέκνων του.

Εντούτοις, ω ψυχές και σώματα Ελλήνων, είσθε οι Διεθνοέλληνες:
ανήκετε στην Ανθρωπότητα, Πνευματικοί Γονείς.
Όπου κι αν μετενσαρκώνεσθε, στην Ελλάδα επιστρέφετε:
στην Φωτεινή, την Απολλώνια και Χριστική Ελλάδα.
Τα Βέλη των Βαρβάρων και των ψευτοχριστιανών πολιτισμένων,
όσα κι αν γκρεμίσουν, το Πνεύμα του Χριστού και των Ελλήνων,
δεν διαπερνά Κανένα Βέλος, αλλά, επιστρέφουν στους Εκτοξευτές,
βάρβαρους Σατανιστές, Παλαιοδιαθηκίτες, και υπερπολιτισμένους Συμμορίτες.

Θάρρος, Τόλμη Πνεύματος, ως Αγαπημένοι Έλληνες:
εσείς μετενσαρκούμενοι, εσείς κι η Γλώσσα η Ελληνική
θα δοξάσετε Υιόν Θεού και ως σάρκα σας, ανθρώπινη,
σε Καθόδους και Ανόδους κόσμων, συνανθρώπων και Θεού.

                                                    

                                                       

ΔΙΧΤΥΑ ΤΩΝ ΗΣΚΙΩΝ

Απρόσεκτη ψυχή, πού ταξιδεύεις,
κόσμοι-παγίδες διάσπαρτοι παντού.
Απ’ τα βαριά δεσμά πώς θα ξεφύγεις,

Η μήτρα με καρπό της λαμπιρίζει
αισθήματ’ αναβλύζουν πολλά.
Δεν ήξερα μαγνήτης μ’ έχει αρπάξει.
Απ’ τα βαριά δεσμά πώς να ξεφύγω,
δίχτυα των ήσκιων μ’ αιχμαλώτισαν ξανά.

    Απ' το περιοδικό  ''Μανδραγόρας'' τεύχος 42 του 2010

                 ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ

     Αισθήματα της σιωπής.
     Ούτε νερό στων χαλικιών τον κήπο
     ούτε αναζήτηση στο χιόνι και στην έρημο.
     Ασύγκριτα μη προτιμώντας μ’ ασύγκριτα
     όλα ελαφρά, φευγαλέα.

     Το δάσος τρέφει την ορμή
     της κάθε στιγμή νεότερης όρασης
     ανώνυμη ζωή
     στου απέραντου τοπίου την ανάσα.

     Λύκοι τα πλήθη
     παγιδευμένα από δυνάμεις της Γης
     αλληλοσπαράσσονται.
     Και δεν καταλήξαμε κάπου ασυνόρευτοι
     από θάρρος και δειλία απαλλαγμένοι.
 

                                                                                        
                                            

                                              

                                                                               

                                                                                                       

                                                                                   Ζήσης  Οικονόμου

 

                                                                  

                                                                              Ζήσης  Οικονόμου

                                                                      Ζήσης  Οικονόμου  1994

 

                                                                       Ζήσης  Οικονόμου
                                                                            

ΑΥΛΟΣ ΗΧΟΣ

Πλύθηκε χτενίστηκε
συγκάθεται μ’ αυτόν τον φιλέρημο λόφο
και στίχους, εσχεδίασε αιθέριους και σκληρούς

Λαβύρινθοι, συρμοί, συγκρούσεις, πτώσεις, αναστάσεις
στενωποί, ωκεανοί.
Ο ήχος είναι από Εσένα
Χάρισμα, χαρμονή των άϋλων δονήσεων
περ’ απ’ τις κινήσεις των μορφών και των αισθήσεων
κι απ’ τα δεσμά των κόσμων.

Πλύθηκε χτενίστηκε
είναι καλό το βράδυ αυτό
βράχοι στητοί σ’ απότομα νερά της θάλασσας
και τρυφερή η καρδιά του.

 

                        

        

                                           ΖΗΣΗΣ  ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ          

 

  

                                                                   Ζήσης  Οικονόμου

 

 

                                                                                             Ζήσης  Οικονόμου