Άρθρα

ΤΟ ΠΟΛΥΣΥΜΠΑΝ  ΤΟΥ  ΖΗΣΗ  ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

ΚΑΙ  Ο  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ  ΘΑΝΑΤΟΥ

(ο ερχόμενος από ένα άλλο αλλού…)

Γ. Ρίτσος

«Ο Λεύκιππος, ο πρωτοπυθαγόρειος δε βρίσκεται στο ίδρυμα την ώρα εκείνη της εφόδου για το μέγα ολοκαύτωμα, ευπρεπώς μελετημένο. Έβοσκε το γαϊδουράκι του, συντροφιά υπομονετική μην ελπίζοντας σε τίποτα απ’ όπου και προς όπου…»

Ζήσης Οικονόμου

Ο ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος Ζήσης Οικονόμου, γεννήθηκε στην Σκιάθο το 1911. Εμφανίστηκε στα γράμματα, με την ποιητική του συλλογή «η εποποιία των αγενών μετάλλων», το 1934 και από τότε δημοσίευσε δοκίμια, θεατρικά και ποιητικές συλλογές, άλλοτε ως Ζάχος κι άλλοτε ως Ζήσης Οικονόμου. Έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του αποτραβηγμένος στη γενέτειρά του (τη Σκιάθο), ασχολούμενος με την καλλιέργεια κηπουρικών, τη γλωσσολογία του Ινδοευρωπαϊκού κλάδου, καθώς επίσης και με ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, οικονομικοπολιτικά κ.α. προβλήματα.

Όταν σε μια επίσκεψή μου, στο σπίτι του στην Σκιάθο, καλοκαίρι του 1999 τον ρώτησα αν είναι ο Λεύκιππος ο πρωτοπυθαγόρειος (στο ποίημά του  με τίτλο ΄΄Ολοκαύτωμα δίχως τον Λεύκιππο΄΄, από τη συλλογή του ΄΄ χρονικό της Νέας Ευταξίας΄΄ σελίδα 380) και μου απάντησε καταφατικά, κατάλαβα ότι ο ποιητής από πολύ νωρίς, κεντούσε το χιτώνα της αναχώρησης. Μακριά από κάθε τι που τον πλήγωνε, μακριά απ’ τα φαντάσματα του κόσμου των ανθρώπων, τους τυφλούς άρχοντες των λαών, τα κλειδωμένα όνειρα.

Ένιωθε τον κατήφορο που είχε πάρει ο κόσμος μας. Έναν κόσμο του τον χειρίζονταν, όπως και σήμερα, Ραβίνοι του χρήματος, Βαρώνοι της εξουσίας, Βαρώνοι κάθε ιδεολογίας και πολιτικής. Κατάλαβε ότι ο άνθρωπος, μέσα απ’ τη λατρεία των πραγμάτων, των ειδώλων και άλλων ψευδαισθήσεων, κατέρχεται στο Βασίλειο των ορυκτών και αριθμών, ως πολιτισμός, του Σατανά (πολιτισμός δηλαδή αρνήσεως της ζωής), όπως γράφει σ’ ένα σημείωμά του, στο Βιβλίο του «χρονικό της Νέας Ευταξίας». Επίσης στο ίδιο βιβλίο του λέει: ''Εάν φροντίζαμε να γνωρίζουμε τι μας υποκινεί, δεν θα εξασκούσαν καμία γοητεία και ισχύ, δημαγωγοί, γκουρούδες, ιερατεία, πολιτικοί, ΜΜΕ, απατεώνες με τις αγγελικές τους λέξεις  και παραστάσεις''.

Κατάλαβε ότι η μηχανή της ιστορίας επαναλαμβάνεται, σ’ έναν αέναο κύκλο και αφήνοντας, τη «φυλακή Γη» στη συμμορία της Ελίτ και των παντός μορφής ιερατείων, βρέθηκε ανώνυμος μέσα στον κόσμο και ξαναγεννημένος κοντά σε ότι αγάπησε πιο πολύ, τη φύση, μακριά απ’ των πόλεων και των ανθρώπων το μίσος, αφού η χαρά μιας άλλης ζωής, τον προσκαλούσε.

΄΄Οι φίλοι μου με μίσησαν΄΄, λέει ο ποιητής, ΄΄περιττά φεύγω κι αν έρθω περιττά. Οι σαύρες κάνουν περίπατο με τη λιακάδα αυτή. Τα ρούχα στο βράχο να πέσουν αφήνω. ''Κανένας'' μοναξιά ΄΄…

΄΄Η γαλήνη με κοίταξε με μάτια ολογάλαζα΄΄…Κι αλλού γράφει: «Το ποτάμι να σου σφίγγει το κορμί σπειροειδώς, που απολήγει στο τίποτε, να σε ρουφά στο μακάριό της άπλωμα η τούντρα, κυνηγός κυνηγημένος και αμνημόνευτος να διώχνεις τη μνήμη, να διώχνεις το χθες και το αύριο … Εγώ ειμ’ εδώ στον κόσμο αυτόν σ’ ανάπαυση…» ΄΄Όλος στο βυθό του ωκεανού / ένα δάκρυ κυλά και σκουπίζουμε / με νανουρίζει ο άνεμος / με πήρε ο ύπνος΄΄… Η γνωριμία μου με τον Ζήση Οικονόμου δημιούργησε τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου, ήταν ήδη σχεδόν 85 ετών, μεταξύ μας μια σε βάθος σχέση, άσχετα εάν αυτός ζούσε στην Σκιάθο και γω στη Λαμία και μια αλληλοκατανόηση υψίστου βαθμού.

Στην Σκιάθο τον επισκέφτηκα τέσσερις με πέντε φορές, ενώ απ’ το τηλέφωνο μιλούσαμε κάθε φορά πάνω από μία ώρα και πάντα είχε κάτι να μου πει και να με νουθετήσει, σα δάσκαλος και μύστης που ήταν.

Τα περισσότερα χρόνια του τα πέρασε ζώντας μόνος του,  για μεγάλα διαστήματα, στα γύρω νησιά της Αλοννήσου (Περιστέρα, Κυρά Παναγιά, Ψαθούρα) κολυμπώντας όπως μου έλεγε με φώκιες και δελφίνια και τρώγοντας αυγά πουλιών, ψάρια, χόρτα, αγριομέλι.

Θυμάμαι αρκετά απ’ αυτά που μου έλεγε και που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση όπως: «Η δυστυχία της ανθρωπότητας, μαζί με τους επιστήμονες, και τους μορφωμένους προέρχεται απ’ το ότι αντιδρούμε τυφλά, παρότι φορτωμένοι γνώσεις, μεθόδους και τεχνολογίες. Διότι δεν έχουμε στοιχειώδη αντίληψη των κινήτρων μας, δεν έχουμε επίγνωση του εαυτού μας και όσων υπάρχουν γύρω μας, ούτε του σύμπαντος ούτε και του Θεού...΄΄ !!!

Όταν τον ρώτησα γιατί άριστοι πολιτικοί, διανοητές και ιεράρχες δεν μας κατανοούν. Γιατί δεν τους διδάσκουν τα γεγονότα που έρχονται, που είναι τόσο απειλητικά, τόσο συντριπτικά … ΄΄αστειεύεσαι, μου απάντησε… πολιτικός, διανοούμενος και ψευτοθρήσκος είναι Μάστιγες λαών, όργανα των Μεγιστάνων και του Σατανά...΄΄ !!!

Επίσης ότι «είμαστε αυτόματοι όχλοι και ρομπότ, αλλά υπερπολιτισμένοι !!!... Οι τεχνοκράτες – τρομοκράτες που μας χειρίζονται, όργανα σκοτεινών δυνάμεων. Ήδη αυτοί εφευρίσκουν κι εφαρμόζουν μαζικά πιο αποτελεσματικές τεχνολογίες χειρισμού των πληθυσμών και των συνειδήσεων των λαών, για λογαριασμό της Διεθνούς Σπείρας, που θέλει να μας κάνει ρομπότ. Ρομπότ των ιδεών, ρομπότ της οικονομίας, ρομπότ της υποκουλτούρας και ρομπότ της κάθε πολιτικής … Με τα καινούργια μικροηλεκτρονικά και ραδιονικά όργανα και όπλα, μπορεί να χειρίζονται κάθε λαό από μακριά, από ένα κέντρο, τον Κεντρικό Ηλεκτροαιθερικό Εγκέφαλο με πάρα πολλές συχνότητες αντίστοιχης δολιοφθοράς. Και μπορούν να κάνουν οτιδήποτε: να σκοτώνουν,να μας παρακολουθούν, ν’ ανατινάζουν βουνά, να κάνουν σεισμούς, να δημιουργούν τυφώνες και τσουνάμι, να υπνωτίζουν ανθρώπους και ομάδες, να μεταδίδουν αρρώστιες και υστερίες, έμμονες ιδέες και να μας υποβάλλουν ότι είμαστε λεύτεροι κι ευτυχείς, να καταστρέφουν έθνη, να εκτροχιάζουν γειτονικά ουράνια σώματα, ν’ αντιστρέψουν τους πόλους της γης, να την πλημμυρίσουν ή να την ανατινάξουν΄΄ … Φανταστείτε ότι στα συμπεράσματα αυτά είχε φθάσει μόνος, σε μεγάλη ηλικία, ζώντας αποκλειστικά στη φύση και εντός του κόσμου του.

Πίστευε στην πολλαπλότητα των κόσμων και ότι υπάρχουν και χειρότεροι κόσμοι, απ’ τον δικό μας.

Ακόμη ότι εντός μας υπάρχουν καταγραμμένοι όλοι οι πολιτισμοί και όλο το σύμπαν ως κρυφή μνήμη.

Επίσης ότι μπορεί να είμαστε σωματικά μέσα στον όχλο, μέσα στην κόλαση, αλλά πνευματικά μπορούμε να είμαστε έξω απ’ αυτήν την κόλαση της ακατανοησίας. Έξω από τέτοιες κοινωνίες δολιοφθορών.

Ήταν πάνω από ενενήντα χρόνων, όταν τηλεφωνικά μου έλεγε,  τα τελευταία του λόγια ,σχεδόν ψιθύριζε … «παιδί μου είμαστε σκλάβοι νανοειδών όντων. Μερικοί απ’ αυτούς τους εξωκοσμικούς Νάνους ενσαρκώνονται στη γη με ανθρώπινη μορφή, συν τοις άλλοις και ως πολιτικοί και χρηματικοί παράγοντες και εξουσιαστές και συγκροτούν τ’ ανθρώπινα και σατανικά τους υπόγεια σκοτεινά τους «ιερατεία», εκτελώντας Νάνων εντολές»…

Όταν τον ρώτησα προς τα πού να πάμε; … μου απάντησε:

«Τη παιδεία Έλληνες, Χριστιανοί τω Πνεύματι …»

Αυτός είναι ο Ζήσης Οικονόμου της καρδιάς μου, ίσως ο πληρέστερος Έλληνας ποιητής.

Σταύρος Μίχας 

                                       Με αφορμή
                                       ένα ποίημα
                 
                                                                     του J.D. Morrison



Στους Κώστα Φέρρη,
Μανώλη Νταλούκα,
Βλάση Ρασσιά



                                      Η διάσταση του αλόγου
                               

                                 Όταν η ήρεμη θάλασσα οπλίζεται ύπουλα
                                 και τα σκυθρωπά και στείρα της ρεύματα
                                 γεννούν μικρά τέρατα
                                 είναι το τέλος της ασφαλούς ναυσιπλοΐας

                                Αμήχανη στιγμή!
                                Και το πρώτο ζώο πετιέται στο νερό για αβαρία
                                τα πόδια χτυπιούνται με μανία
                                το δυνατό κορμί καλπάζει
                                και το κεφάλι χοροπηδάει
                                Ισορροπία
                                Χάρη
                                Παύση
                                Συναίνεση
                                Μέσα σε βουβή αγωνία
                                Με λεπτότητα και ευγένεια
                                Αφήνεται να παρασυρθεί.



To ποίημα αυτό , που περιλαμβάνεται στο δίσκο STRΑΝGE DAYS και απαγγέλλεται απ’ τον ίδιο τον Jim χωρίς μουσική με τη συνοδεία όμως εκκωφαντικών θορύβων, τρομακτικών κρότων, με υποβλητικό άγριο τόνο λες και πρό­κειται για τη συντέλεια του κόσμου, το μικρό αυτό αριστούργη­μα που γράφτηκε στα γυμνασιακά του χρόνια κι είναι το μόνο που διατηρήθηκε απ’ αυτή την εποχή (τ’ άλλα κατ’ ομολογία του ιδίου τα είχε σχίσει) νομίζω ότι σηματοδοτεί όλο του το έργο και τις προθέσεις του.
Ήταν η εποχή που διάβαζε συστηματικά, μελετούσε με μα­νία, χανόταν στις σελίδες πολυάριθμων βιβλίων.
Διάβαζε Λατίνους κι Έλληνες συγγραφείς, Ιστορία, Βιο­λογία, Ψυχολογία, μελέτες θρησκειών, απόκρυφα βιβλία, για την Αλχημεία, τη Μαγεία, τις Μυστικιστικές Σχολές και Παρα­δόσεις του παρελθόντος, Εθνολογία (γνώσεις τις οποίες κου­βαλούσε πάνω του και που είχε «μυηθεί» και «ασκηθεί» σ’ αυ­τές) και οτιδήποτε του τραβούσε το ενδιαφέρον. Είναι η εποχή που ρουφούσε τις γνώσεις, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος, σα σφουγγάρι.
Τότε απέκτησε και μια άποψη για τον κόσμο την οποία κου­βάλησε μέχρι το τέλος, σα σταυρό στον ώμο, μέχρι τον τραγικό του θάνατο, τον σωματικό κι όχι ψυχικό βέβαια.
Προτού όμως προσπαθήσουμε να ει­σχωρήσουμε στο νόημα των στίχων, των λέξεων και των εικόνων του Σύμπαντός του, μπορούμε να κάνουμε κάποιες σκόρ­πιες νύξεις που υπάρχουν σ’ άλλα τρα­γούδια (ποιήματα) τα οποία θα μας προ­ετοιμάσουν καλύτερα. «Πάνε πια οι ξέ­νοιαστες μέρες / η νύχτα πλησιάζει / οι σκιές του δειλινού μεγαλώνουν όσο φεύγει ο χρόνος» (Five to one). «Τι χάνουν σήμερα στο σπίτι του Υάκινθου για να ευχαριστήσουν τα λιοντάρια;» (Hyacinth House). «Σ’ αυτό το σπίτι γεννηθήκαμε, σ’ αυτόν τον κόσμο μας πετάξανε, σα σκυ­λιά δίχως κόκκαλο, σα χρεωμένους ηθο­ποιούς...» (Riders on the Storm). «To μέλλον είναι αβέβαιο και το τέλος πάντα κοντά...» (Road house blues). «Η ανθρώ­πινη ράτσα πέθαινε / κανείς δεν απέμει­νε για να ουρλιάξει ή να φωνάξει... όλοι υπέμεναν / με κάθε τρόπο / κρατιόντουσαν με τα δόντια / με την ελπίδα ότι ο μικρός μας κόσμος θα επιζήσει / κι ήρθε ο Νέος Καπετάνιος / ψάχνοντας για ένα καινούριο πλοίο / ελάτε άνθρωποι επιβιβασθείτε... πλοίο των τρελών / πλοίο των τρελών...» (Ship of fools). «Καλώς ήλθα­τε στον ψεύτικο κόσμο» (Soft Parade). «Προτού να βυθιστώ στο μεγάλο ύπνο θέλω \ ν’ ακούσω θέλω ν’ ακούσω / τη κραυγή της πεταλούδας... κουραστήκαμε να περιμένουμεμε τα κεφάλια κάτω / θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώ­ρα / Περσική νύχτα / Δέστε το φως / Σώσε μας / Ιησού Σώσε μας...» (When the music's over).
Επανερχόμενος στο πρώτο ποίημα σ’ ελεύθερη μετάφραση (Η ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ) έχω λόγους να πι­στεύω ότι συμβολικά μας παραπέμπει στην αντίθετη μεταξύ Α-λόγου όντος (χωρίς νόηση ;)όχι βέβαια , αλλά με το ένστικτο, τα αισθήματα, την ενόραση ανθρώπου και του ΕΛ-λόγου όντος (με νόηση ;), του δήθεν «πολιτισμένου» ανθρώπου δηλαδή (με ορι­σμένα «νοητικά» σημεία αναφοράς για μένα) αλλά όχι και κατ’ ανάγκη «Σοφού» και «Ηθικού» λα'ι'κού ανθρώπου. Επίσης και κατ’ επέκταση στη λειτουργία του «Ελλόγου» Σύμπαντος και κόσμου μας. Μήπως λοι­πόν πάντα χρειάζεται ή συμβαίνει να γί­νεται, όταν ο ωκεανός του Σύμπαντος κλυδωνίζεται απ’ τις δυνάμεις που τον περιέχουν και τον διέπουν, όπως και το μυαλό του ανθρώπου (του κατ’ εικόνα και ομοίωση πλασθέντος) τότε είναι που γεννιούνται «μικρά τέρατα» (άλλες δυνά­μεις, άλλα κοσμικά ρεύματα) κι έτσι εί­ναι το τέλος της ασφαλούς ναυσιπλοΐας , της πορείας και ζωής δηλαδή ενός ολό­κληρου Σύμπαντος, ενός ολόκληρου κό­σμου;
Έτσι τα πρώτα ζώα που θυσιάζονται, στην προκειμένη περίπτωση οι άνθρωποι, είναι τα πιο αδύναμα πλάσματα και γι’ αυτό τα πρώτα θύματα. Έχουμε δη­λαδή έναν κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, του Νώε (νόηση, νους), του Όγυγος. Μια πυρηνική έκρηξη, μια μετατόπιση του άξονα του Σύμπαντος, της γης... έτσι κι εμείς οι αδύναμοι κι αδύνατοι, χωρίς κιβωτό, χωρίς πλοίο, χωρίς διαστημό­πλοιο , αφηνόμαστε να παρασυρθούμε μέσα σε βουβή αγωνία στο θάνατο με λε­πτότητα κι ευγένεια... χωρίς να σημαίνει ότι είμαστε κι η «σαβούρα» του κόσμου (δηλ. τα Α-λογα όντα), χωρίς να σημαί­νει ότι κι αυτοί που θα σωθούν (τα Έλ-λογα όντα) και τα Ιερατεία τους , είναι και οι καλύτεροι, αλλά ίσως οι πιο «καπάτσοι», οι πιο πονηροί, οι πιο δυνατοί και όχι κατ’ ανάγκη οι δίκαιοι και σοφοί.
Κι όταν ξεκινήσουν όλα απ’ την αρχή δεν περιέχουν στο DNA τους (στιςπληροφορίες των γονιδίων τους) τον ίδιο εγωισμό, την ίδια αλαζονεία ότι ήταν οι καλύτεροι για ν’ αναπα­ράγουν και στο μέλλον μαζί με τα Νεα Ιερατεία τους , πάλι τα ίδια φαι­νόμενα; Κι η δουλειά (δουλεία) πάει λέγοντας... Μήπως λοιπόν, κοιτάζοντας γύρω μας, αντιλαμβανόμαστε ότι το πλήρωμα του χρόνου ήρθε πάλι... για μια καινούρια καταστροφή ή κατακλυσμό, για μια και­νούργια Κιβωτό, για έναν νέο καπετάνιο που θα μας οδηγήσει στην πατρίδα; Ποιος καπετάνιος, πια πατρίδα;
Ή θα είμαστε οι «καινούργιοι» χαμένοι (ο φί­λος μου ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός έλεγε πως είμαστε διασωθέντες κατα­στροφών) στον «αέναο» αυτόν κύκλο της ανθρωπότητας και του κατ’ εικόνα Σύμπαντός μας ,που ολοκληρώνεται κι αυτοκαταστρέφεται... «...Το τέλος. Αυτό είναι το τέλος καλέ μου φίλε / αυτό είναι το τέλος μοναδικέ μου φίλε / το τέλος. Το ΤΕ­ΛΟΣ... (THE END)...

                             Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

              
                                                                                          του  Σταύρου  Μίχα
                                                                 



                                 ΤΟ  ΔΕΝΤΡΟ                                                                        
                                                                                                                                                                                                                     (Από το « CARMEN SAECULARE»)
                 .


...Το ψηλό δέντρ' ολόκληρο κι ηχολογά κι αστράφτει  μ' όλους της τέχνης τους ήχους,με τ' ουρανού τα φώτα.
Σαστιζ' η γη κι η θάλασσα κι ο ουρανός το θάμα,
το μέγα πολυκάντηλο μες στο ναό της φύσης,
κι αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα,
χίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα...

                                                  ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ  ΣΟΛΩΜΟΣ
     
                                                                                                                                                                                                                                                                                  
                                                   
Σ’ αυτό το ποίημα ο Εθνικός μας ποιητής την εποχή που γράφτηκε, αλλά και διαχρονικά μέχρι της μέρες μας εφ’ όσον εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο, μιλάει για την Ελευθερία με Ε κεφαλαίο. Την Ελευθερία που είναι το δέντρο της ζωής. Το δέντρο του απείρου, των απείρων κόσμων, γιατί ο κόσμος μας δεν είναι παρά μονάχα ένας ανάμεσα σε αναρίθμητους άλλους. Κι ίσως όχι ο καλύτερος. Το άπειρο δέντρο των Σαμάνων που εκτείνεται κάτω απ’ τη γή, πάνω στη γη και στον ουρανό. Ενώ εμείς όπως λέει κι ένας φίλος μου «.... Ζούμε σ’ έναν κόσμο περιορισμένο, με όρια πολύ συγκεκριμένα - όπως ένα μαντρί - με ρουτίνες πολύ συγκεκριμένες και επίκτητους αυτοματισμούς - όπως σ' ένα εργοστάσιο - η ίδια μας η αντιληπτική ικανότητα είναι «προσφερόμενη» από και για τις υπάρχουσες συνθήκες, από συστήματα που κυβερνούν τη ζωή μας και τον κόσμο μας...» και συνεχίζει « ... Η μεγάλη δικτατορία κάτω από την οποία βρίσκονται οι λαοί της Γης, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα είναι θρησκευτική, κοσμική και πολιτική. Ένστολα ή όχι ιεραρχικά τάγματα θρησκευτικής, πολιτικής και κοσμικής εξουσίας φυλάσσον «τα ιερά και τα όσια», τη γνώση, την ηθική, τα ιδανικά και κατευθύνουν τα μυαλά και τα όνειρα των ανθρώπων»...
Είμαστε λοιπόν ενταφιασμένοι εξαιτίας της κοινωνικής ανατροφής μας που μάθαμε ν’ αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο σαν έναν τόπο πάγιων αντικειμένων και τελεσιδίκων πραγμάτων. Ή μας μάθανε. Μπαίνουμε στον τάφο μας (που διαθέτει και τηλεόραση) αρνούμενοι ότι είμαστε μαγικές οντότητες' στόχος μας είναι να υπηρετήσουμε το Εγώ κι όχι το πνεύμα, τη ψυχή. Πριν το αντιληφθούμε η μάχη έχει τελειώσει - πεθαίνουμε άθλια, προσκολλημένοι στο Εγώ μας. Είμαστε βαρείς, βαρείς πίθηκοι, τυπολάτρες, δέσμιοι ενός κοιμισμένου κόσμου, καταδικασμένοι στη χειρότερη μοναξιά.
Η μοίρα μας σαν όντα είναι να ταξιδεύουμε στο άπειρο. Κάτι όμως μας «γράπωσε» και τώρα είμαστε εδώ. Σκοπός μας η συνέχιση του ταξιδιού. Πρέπει να συνεχίσουμε πάνω στον αρχικό μας στόχο, σαν ταξιδιώτες του απείρου, όπως λέει και ο συγγραφέας Κάρλος Καστανέντα. Και αυτό μόνο με την ''Ελευθερία'' επιτυγχάνεται.
Η λογοκρατούμενη κοσμολογία μας είναι «σχεδιασμένη» για να κατανοεί τον κόσμο όπως θέλουν «κάποιοι», όχι όπως θα έπρεπε να είναι.
Ένα σύμπαν «κατασκευασμένο» που υποβάλλει την υποταγή και την αποδοχή αυτού που είναι. Ένα σύμπαν περιορισμένο που γι’ αυτό περιορίζει τη δημιουργία της φαντασίας. Η προοδευτική αυτή συσκότιση του νού μας οδήγησε στη πτώση, μέσα από μία μακροχρόνια διαδικασία. Κι εμείς ξεχάσαμε ότι είμαστε όντα αντίληψης. Έτσι κοιμόμαστε υπνωτισμένοι κλεισμένοι στο ζωολογικό τους κήπο. Ο περίφημος ποιητής Γουίλιαμ Μπλέηκ κάπου λέει: «αν οι πόρτες της αντίληψης καθαρίσουν, θα βλέπαμε το Πάν όπως είναι: άπειρο και αιώνιο...»
Σίγουρα ο κόσμος δεν είναι «δεδομένος» και «τελεσίδικος» όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Αυτό είναι μία εσφαλμένη ιδέα. Από μικρή ηλικία μας σπρώχνουν να γίνουμε μέλη του. Έτσι σιγά - σιγά υψώνονται τα «Καβαφικά Τείχη» και κλεινόμαστε χωρίς να καταλάβουμε έξω απ’ τον κόσμο.
Σε μια φυλακή συγκεκριμένων αντιλήψεων. «Τα πάντα ρει» λέει ο Ηράκλειτος. Ποιός τον ακούει; Αν γνωρίζαμε λίγη «φυσική» θα ξέραμε ότι δεν υπάρχει αυθύπαρκτη πραγματικότητα, ούτε ένας και συγκεκριμένος 
«κόσμος». Αυτό που θεωρούμε ως «πραγματικότητα» είναι η μορφή που δίνει στον άμορφο χάος ένας νους, ο νους κάποιου παρατηρητή. Ξεχωριστά ή σαν σύνολο, ο κάθε νους «γεννά» και την αντίστοιχη πραγματικότητα η οποία προκύπτει απ’ αυτή την επιλογή.
Κι εφόσον σε κάθε περίπτωση υπάρχει μιά απειρία επιλογών, ένας νους - ο νους του παρατηρητή με την ευρεία έννοια του όρου - μπορεί να κάνει υπαρκτή την όποια πραγματικότητα θέλει. Κοντολογίς, υπάρχει ό,τι αποφασίσεις ότι υπάρχει. Αποστολή μας λοιπόν όπως λέει κι ο ποιητής Οδυσ. Ελύτης «είναι να κατευθύνουμε τις δυνάμεις μας κατεναντίον ενός κόσμου που δεν μπορεί ν’ αποδεχτεί η συνείδησή μας, έτσι ακριβώς, ώστε μέσω διαδοχικών μεταμορφώσεων να φέρουμε τον κόσμο αυτόν σε αρμονία με τα όνειρά μας, ελπίζοντας στην επίτευξη μιας απελευθέρωσης απ’ όλα τα δεσμά και μιας δικαιοσύνης που θα ταυτιζόταν με το απόλυτο φως...»
Έτσι πρέπει να γίνουμε «προφήτες», οραματιστές... Να εξερευνήσουμε περιοχές άγνωστες, σκοτεινές ηπείρους γνώσεων. Σκοπός μας είναι v’ ανοίξουμε νέους δρόμους, μες στα σύνορα που τις καλύπτουν, σε μια αέναη αναζήτηση φωτός και γνώσεως. Να πάμε σε μέρη που να μην υπάρχει δεδομένη γνώση.
Ήδη αυτός ο πολιτισμικός κύκλος έχει διαγράψει την τροχιά του. Τα όποια αποθέματα αντοχής του εξαντλήθηκαν, Αδιάψευστη απόδειξη; Η χωρίς προσχήματα προσπάθεια υποβιβασμού τ’ ανθρώπου σ’ επίπεδο άβουλου «κλωνιστικού αντίγραφου». Κι ένας «πολιτισμός» που καταλήγει σ’ ένα τόσο χυδαίο ακραίο στίγμα - ως προς την αντιμετώπιση των όσων συνεπάγεται ο όρος «Άνθρωπος» - δεν μπορεί να ‘ναι τίποτ’ άλλο παρά ένας ετοιμοθάνατος πολιτισμός.
Δεν υπάρχει «ειρήνη» σ’ έναν τέτοιο κόσμο. Η ειρήνη είναι «ανωμαλία», Ο πραγματικός «Άνθρωπος» πρέπει να γίνει πολεμιστής πάντα έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει το άγνωστο, το απρόβλεπτο. Είναι επίσης κι ένας άγγελος προορισμένος να καταδυθεί στις σκοτεινές καταχνιές. Συχνά, παγιδεύεται εκεί για καιρό κι αφού  απωλέσει τα φτερά του μένει χαμένος, πολλές φορέςγια μια ολόκληρη ζωή. Δεν πειράζει όμως, είναι ακόμη άγγελος. Κι οι άγγελοι, ποτέ δεν πεθαίνουν. Στο βάθος της καρδιάς τους ξέρουν ότι, η καταχνιά θα καθαρίσει κάποια μέρα, τουλάχιστον για μια στιγμή και ξέρουν ότι τότε επιτέλους, ο χρυσαφένιος ουρανός θ’ απαιτήσει την επιστροφή τους.
Και για να κλείσω αισιόδοξα και μ’ ελπίδα για το μέλλον αυτό το άρθρο. θ' αναφέρω τα λόγια του φίλου συγγραφέα και ερευνητή Παντελή Γιαννουλάκη:
«Πιστεύω, καλοπροαίρετα και αισιόδοξα, ότι θα καταφέρουμε ν’ αποφασίσουμε ένα μέλλον για τον εαυτό μας. Και δεν θα είναι ένα μέλλον που θα έχει προβλεφθεί απ’ το μακρινό παρελθόν. Θα φέρουμε καινούργιους παράγοντες στο παιχνίδι. Θα τους ξεγελάσουμε... »