Ο ποιητής
αυτός ο Γαλαξίας της θλίψης
αυτός ο αιώνιος λόγος
του άπειρου διαστήματος
θεωρώντας το αίνιγμα
στο κέντρο του κόσμου
μας πλησιάζει με γυάλινα βήματα
λέει όχι στο φως της μέρας
όχι στα μάτια της νύχτας
αφουγκράζεται τα αναρίθμητα κλάματα
των αγγέλων
γεννημένος από πόνο
για τον πόνο γεννημένος
κοιτώντας απ' την απέναντι όχθη της λύπης
καταβροχθίζει όπως ο Κρόνος
τα παιδιά του τις λέξεις
ο ποιητής
(αυτός ο αγιάτρευτος πετεινός του πουθενά).
Μες στη διάφανη σιωπή
αναπαύεται ο χρόνος
Η σιωπή ανταλλάσσεται με σιωπή
Αν κλείσεις τα μάτια σου
ένας πελώριος ήλιος
σε πλημμυρίζει από μέσα
μουσκεύει τις μέσα όχθες σου
Αν τ' ανοίξεις
τα νερένια μάτια σου πνίγουν
τον κοιμισμένο κόσμο.
Πιο πέρα απ' τον εαυτό μας
η σιωπή μας διεκδικεί
Πιο πέρα απ' τη νύχτα
καθρέφτες του νου παλεύουν.
Προσεύχομαι για τη συντριβή
κάθε μου σκέψης
μια ολοσχερή συντριβή
μέσα στο κενό
μες στη διάφανη σιωπή.
Στολισμένος με αδιαφορία
σε μια αιθέρια ελευθερία
να διαπερνά το αυγινό μου δέρμα
Ανοίγομαι στον εαυτό μου
κι αφουγκράζομαι
το φως στο άυπνο αίμα.
Δεν θέλω πια να μένω ακίνητος
να πετώ θέλω με την ταχύτητα του φωτός.
Λίγο με νοιάζει η αρχή του κόσμου τούτου.
Αφού η γη που μας κουβαλά τρέμει
αχ να κατοικούσαμε σ' έναν άλλο κόσμο
ίσως τον ενδιάμεσο
περπατώντας απ' τη μια αυγή στην άλλη
έτσι σχεδόν χωρίς βάρος
θα μπαίναμε
ζωντανοί στο αιώνιο
ενώ οι άγγελοι του χρόνου
θα επιδιόρθωναν το διάστημα.
Μέσα απ' την απόλυτη διαφάνεια
αυτός ο αέρας που δεν φαίνεται
φέρνει ένα μακρινό πουλί από δάκρυα φτιαγμένο.
Εδώ η γη ξεγυμνώνεται
κι ορθώνεται η σιωπή
κατακλύζει τους κόσμους.
'Ομως πάω γυρεύοντας ποιον;
Ποιος να μου μιλήσει;
Η φωνή μου θαμμένη στο χώμα
ενώ στα μάτια μου
δεν υπάρχει φωτιά
μόνο πέτρα.
Φεύγω και συνεχίζω να γερνάω
καθόλου δεν με νοιάζει.
'Ολα αυτά τα ζωντανά
ή αόρατα πνεύματα
γιατί μας σπρώχνουν στο σκοτάδι;
Οι "ωραίες μέρες" ας βουλιάξουν στο τίποτα.
Η μέρα μου ας κρυφτεί
στην σκιά του εαυτού μου.
Σε λίγο θα βραδιάσει
στο βάθος του αιθέρα ήδη
ακούς τον κραδασμό των μηχανών της γης.
Ακίνητο
όχι στον αέρα
αιώνια στη στιγμή
το πουλί που τραγουδεί.
στον Λάμπρο Σπυριούνη
Σ' αυτό το τίποτα
μόνος του τίποτα
όταν όλα είναι τίποτα
κι εσύ το πιο ωραίο τίποτα
το πιο τίποτα απ' το τίποτα.
Τιποτένια τυπώνεις
το ποίημα στο τίποτα
σαν ένα τίποτα
στο τίποτα του όλου.
