ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΛΟΥΚΑ ΚΑΒΑΚΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ STRANGE

                                                                                                                                            
                                                                                                                                                    

                                                                                                                                             ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΛΟΥΚΑ ΚΑΒΑΚΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ      
                                             ''STRANGE''    

                                                                                                                                              


Ο Σταύρος Μίχας είναι πρώτα από όλα ποιητής (με πολλές ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό του) και ερευνητής και μελετητής του Μυστηρίου και ειδικότερα της Κούφιας Γης. Μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου έκανε πολλές έρευνες με τους περισσότερους γνωστούς ερευνητές του Αγνώστου και αρθρογράφησε σε πολλά περιοδικά. Συνεργάστηκε σε ραδιοφωνικές εκπομπές (π.χ. στις εκπομπές της παρέας του Σ.Ε.Σ.Ε.Π. στον ]eronymo Groovy και τις εκπομπές του Γιώργου Πίττα Στα Μονοπάτια του Γαλαξία στο 1ο Πρόγραμμα).Έχει κάνει αμέτρητες εξερευνήσεις, πολλές από αυτές με τους γνωστούς ερευνητές Δημήτρη Κούγκουλο και Παντελή Γιαννουλάκη, αλλά και με άλλους. Το 1989 αποφά­σισε να εγκαταλείψε τη μεγαλούπολη για να ζήσει σε έναν τόπο πιο κοντά στην ύπαιθρο, για να έχει αμεσότερη επαφή με το περιβάλ­λον και τη φύση που υπεραγαπά. Ο ίδιος λέει ότι «Επειδή είμαι Μυρμιδών, είμαι δονητικά πιο κοντά στο Μακεδών, πιο δεμένος με τη Βόρεια Ελλάδα». Για αυτό τον λόγο κατοικεί αυτή τη στιγμή στο γεωμετρικό κέντρο της Ελλάδας,στη Λαμία ,για να μπορεί να αγκαλιάζει και την Αθήνα και όλη την υπόλοιπη Ελλάδα...

Πώς και πότε άρχισες να ενδιαφέρεσαι και να ασχολείσαι με αυτά τα θέματα, ποια πράγματα σε ενέπνευσαν και σε επηρέασαν και ποίες ήταν οι πρώτες σχετικές κινήσεις σου;
Σταύρος Μίχας: Από πολύ μικρός θα 'λεγα, απ' το δημοτικό (1960 και έπειτα), ενώ οι άλλοι διάβαζαν Μικρό Ήρωα και Μικρό Καουμπόυ, εγώ περισσότερο διάβαζα κόμικς που ασχολούνταν με περίεργα θέματα και παράξενους ανθρώπους: Superman, Ο Παράξενος Αδάμ και άλλα «διαπλανητικά» περιοδικά. θυμάμαι είχα και ένα πλαστικό πιστόλι (νεροπίστολο) σε σχήμα ακτινοπίστολου. Είχα πάρει και ένα βιβλίο με τα κουπόνια του απορρυπαντικού Roll, με τίτλο Ήμουν και ‘γω Εκεί. Ανάμεσα στα θέματά του, ήταν ότι ένα παιδί έκανε ένα πισωγύρισμα στον χρόνο και βρισκόταν κάθε φορά σε έναν πανάρχαιο πολιτισμό, μ' έναν τρόπο σαν να ταξίδευε με χρονομηχανή. θυμάμαι ότι εκείνο που διάβασα αναφερόταν στον Μινωικό πολιτισμό και η δράση του συνέβαινε στην Κνωσό με παράξενες περιγραφές.
Επίσης ταξίδεψα πολύ από μικρός. Πάντα με το τρένο. Γιατί ο παππούς μου ήταν μηχανικός γεφυρών. Είχε φτιάξει πολλές γέφυρες, όπως του Γοργοποτάμου, κι είχε στρώσει πολλές γραμμές. Έτσι, όταν πέθανε, η γιαγιά μου, που με υπεραγαπούσε και είχε δωρεάν εισιτήριο, με πήγαινε ταξίδια όπου υπήρχαν εκκλησίες, γιατί ήταν πολύ θρησκευόμενη. Έτσι επισκέφτηκα τον Πλαταμώνα, τα Τέμπη (στη σπηλιά της Αγίας Παρασκευής). Τότε περνούσες απέναντι με πλωτές σχεδίες που τις τραβούσαν με σχοινιά, απ’ τη μια όχθη στην άλλη. Στην Παναγία Σουμελά, κι όπου υπήρχαν μοναστήρια και εκκλησίες σε βουνά. Έχω κοιμηθεί πολλές φορές με κουβέρτες και κουρελούδες που στρώναμε στο χώμα κοντά στους ναούς! Έτσι η επιβλητικότητα του τοπίου, τα βράχια στα Μετέωρα, οι ατμόσφαιρες, με επηρέασαν καταλυτικά. Θυμάμαι έναν άγγελο με βλο­συρό πρόσωπο να με κοιτάει στη Μονή Ταξιαρχών, μια εκκλησία έξω απ’ τη Λαμία και να κραδαίνει το σπαθί του. Μου προξένησε περισσότερο φόβο παρά θρησκευτικότητα, και δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη νύχτα. Γιατί κοιμόμουν σχεδόν μες στην εκκλησία, κοντά στην εξώπορτα και αναγκαστικά τον είχα απέναντι μου.
Επίσης, με επηρέασε ο Παπαδιαμάντης με τις παράξενες ιστορίες του και ο Κόντογλου. Ακόμα και ο κινηματογράφος. Βλέπαμε τα  κυριακάτικα πρωινά ταινίες στο Σινεάκ. Θυμάμαι ταινίες σαν το Σκαραμούς, Τα Μυστήρια των Παρισίων με τον Ζαν Μαραί, γυρισμένη στα υπόγεια τούνελ του Παρισιού. Από τότε με έθελγαν τα μυστήρια που βρίσκονται κάτω από τη Γη. Και άλλα έργα, όπως Ο Μασίστας στο Κέντρο της Γης, και κάποιο άλλο ,όπου ο Μασίστας, Στηβ Ρηβς, τα είχε βάλει με μία υποχθόνια φυλή, και τις ταινίες με τον Φου Μαν Τσου και τον Φλας Γκόρντον.
Αργότερα, στο γυμνάσιο, βρέθηκα στην Αθήνα, στο 8ο Γυμνάσιο Αχαρνών, μ’ όλους τους «παλαβούς» συμμαθητές κι άλλους που ήταν σε άλλες τάξεις και άλλα τμήματα: Γιάννης Ζουγανέλης, Κώστας Τσέκος, Βλάσης Μπονάτσος κ.ά.
Έπειτα ήρθε το ροκ, ιδιαίτερα η ψυχεδελική μουσική με τους παράξενους στίχους από καλλιτέχνες όπως οι Jim Morrison, David Meltzer, Arthur Lee, Tom Rapp, Dovonan, Sky Saxon, Jefferson, Airplane, Beatles (ποιος δεν θυμάται το κίτρινο υποβρύχιό τους, που το συναντάς και στην τριλογία τού Robert Shea και του Robert Anton Wilson, το Illiminatus...)
Μετά ανακάλυψα τα βιβλία τού Νταίνικεν, του Γιώργου Μπαλάνου,του Λάβκραφτ ,ένα υπέροχο βιβλίο, το Σικάστα της Ντόρις Λέσινγκ, Τις θύρες Ενόρασης του Aldous Huxley, το LSD, ο Δρόμος για την Ελευσίνα των G. Wasson, Al. Hofman, C. Ruck, κ.α.
Τώρα, οι πρώτες σχετικές κινήσεις ήταν η επαφή μου με την υπέρο­χη ομάδα που είχαμε φτιάξει τότε, το Σ.Ε.Σ.Ε.Π. (Σωματείο Έρευνας Σύμπαντος και Εξωγήινου Πολιτισμού),  με τον Γιώργο Καρποδίνη και τους φίλους Μάκη Ποδότα, Σωκράτη Αικατερινίδη, Θανάση Πουρναρόπουλο, Παναγιώτη Παππά, Κώστα Γεωργανά, Λευτέρη Σαραγά. Κάναμε πολλές έρευνες μαζί, όπως στην Αταλάντη με τα UFO, στον Βόλο (Γόριτσα και Αρχαίο Συκούριο) και όπου αλλού μας καλούσαν. Επίσης ραδιοφωνικές εκπομπές με τον Γ. Κορποδίνη και τον Μ. Ποδότα στον Jeronymo Groovy, Sκγ, τον 9,84. Ξέχασα τον φίλο Τρύφωνα Αγαπίου. Μετά, γύρω στο 1985, η γνωριμία μου με τον φίλο μου Δημήτρη Κούγκουλο, έναν σπάνιο άνθρωπο και τον καλύτερο σήμερα ερευνητή στην Ελλάδα, και τέλος τον αδελφικό μου φίλο Παντελή Γιαννουλάκη, τον καλύτερο σήμερα συγγραφέα του φανταστικού και όχι μόνο (μαζί με τον Γ. Μπαλάνο) που κάναμε μαζί και οι τρεις πολλές, μα πάρα πολλές έρευνες. Ιδιαίτερα με τον Δημήτρη Κούγκουλο. Τέλος, και η επαφή μου με τον Γιώργο Μπαλάνο και τα βιβλία του με επηρέασαν κατα­λυτικά. Το μεγαλύτερο όμως χτύπημα μου έδωσαν τα βιβλία του Κάρλος Καστανένια (τα έχω διαβάσει τρεις-τέσσερις φορές το κα­θένα και του Λάβκραφτ.

Τι προβλήματα αντιμετώπισες και αντίστοιχα τι ενθαρρύνσεις και ανταπόκριση έλαβες;
Σταύρος Μίχας: Στην πορεία μου περισσότερες ήταν οι ενθαρρύνσεις, παρά τα προβλήματα. Όποιος αναζητά βρίσκει. Όποιος ταξιδεύει, του συμβαίνουν πράγματα Όπου κι αν πήγα και πλη­σίασα καλόπιστα τους ανθρώπους μάθαινα πράγματα. Είχαν πολλές ιστορίες να διηγηθούν. Ιστορίες που άκουγα και από μικρό παιδί όταν συζητούσα με μεγάλους ανθρώπους. Για στοιχειώματα, για νεράιδες, για ξωτικά, για απαχθέντα παιδιά, για παράξενα ζώα. Ο κόσμος δεν είναι χαζός, όπως τον θέλουν μερικοί. Στην Αταλάντη, π.χ., που πήγα από τους πρώτους, οι περισ­σότεροι κάτοικοι που παρακολούθησαν ή αντελήφθησαν το φαινόμενο με τα ΑΤΙΑ (βλέπεις κράτησε πάνω από 5 ώρες), μου μιλούσαν για μια τεχνολογία που δεν είχαν ξαναδεί, τη θεωρούσαν σίγουρα γήινη (ούτε μπλε και πράσινα ανθρω­πάκια) και εξέφραζαν τον προβληματισμό τους, πώς εισέρ­χονται στον εναέριο χώρο μας χωρίς να ενδιαφέρονται οι στρατιωτικές αρχές (τότε συνέβαιναν πολλές πυρκαγιές σε πολλά μέρη της Ελλάδας) και χωρίς να τους δίνει κανείς απαντήσεις γι' αυτή την άγνωστη, «απαγορευμένη» τεχνο­λογία για την οποία ο κόσμος έχει άγνοια, ποιους εξυπηρε­τεί... Η ταχύτητα των σκαφών αυτών ήταν τεράστια, πετού­σαν προς τη Σελήνη, όπως μου έλεγαν χαρακτηριστικά, και επέστρεφαν σε λίγα δευτερόλεπτα. Έπειτα οι έρευνές μου με τον Δημήτρη Κούγκουλο και με τον Παντελή Γιαννουλάκη, με τη μεγάλη ευρυμάθειά του, κατέληξε στα όμορφα αυτά άρθρα που διαβάζουν οι αναγνώστες του και φίλοι στο  Strange και που με τόσο περι­γραφικό και γλαφυρό τρόπο διατυπώνει ο Παντελής και οι συνεργάτες του. Επίσης θυμάμαι την περίπτωση ενός αρ­χαιοκάπηλου με τον οποίο ήρθαμε σε επαφή όταν είχαμε φτιάξει τον Σ.Ε.Σ.Ε.Π. με τους άλλους φίλους μου. Εκείνος μας έδειξε
αρχαίο νόμισμα που στη μια πλευρά του είχε έναν αρχαιοπτέρυγα (αρχαίο πτηνό) και πάνω του καθό­ταν ένας άνθρωπος με φόρμα (όχι χιτώνα) και περιμετρι­κά του νομίσματος έγραφε «ΑΤLΑΝΤΩΝ». Αυτό το περι­στατικό κάπου στην Αρχαία Λάρισα (στη Θεσσαλία). Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι, δηλαδή οι αρχαιοκάπηλοι, γνωρίζουν περισσότερα από τους αρχαιολόγους και μια ανεπίσημη συνεργασία μαζί τους (!) Ίσως βοηθήσει τα μέγιστα το πρόβλημα της έρευνας.

Πώς ήταν παλιά τα πράγματα στην Ελλάδα, σ’ αυτούς τους χώρους, πώς τα βλέπεις σήμερα, πώς φαίνεται ότι θα εξελιχθούν και τι πρέπει να γίνει για να εξελι­χθούν σωστά;
Σταύρος Mίχας: Πώς ήταν παλιά τα πράγματα στην Ελλάδα και τι συμβαίνει σήμερα στο εξωτερικό δεν μπο­ρώ να το γνωρίζω. Αυτά που μπορώ να πω για το σήμερα και τι πρέπει να γίνει για να εξελιχθούν τα πράγματα σωστά στην έρευ­να για την Ελλάδα, είναι μια συνεργασία, έστω και άτυπη, όλων των ανθρώπων που αγαπούν την αναζήτηση σε μια κοινή δράση, είτε με τη μορφή νέων εντύπων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών εκπομπών, συνεδρίων, και με την παρουσία τους σε πόλεις της Ελλάδος. Δημιουργώντας μικρές συντροφιές, μικρά κλαμπ, θα αφυπνίσουμε και τα νέα παιδιά. Εγώ απ' την πλευρά μου, πέρα από την έρευνα και κάποια άρθρα, αλλά και τη συνεργασία μου με όλους αυτούς τους συνταξιδιώτες του Αγνώστου, γράφω ποίη­ση. Κάποτε ο φίλος μου ο Παντελής είχε πει και το 'χει γράψει ότι είμαι «ένας ποιητής μεταμφιεσμένος σε υπάλληλο των ΕΛ-ΤΑ». Πολλά απ' αυτά που ψάχνω έχουν ειπωθεί μέσα από τη γραφή της ποίησής μου.
  Και μη μου πείτε ότι ένας άμεσος τρόπος γνώσης δεν είναι και η ποιητική γραφή. Ο μεγάλος ποιητής Γουίλιαμ Μπλέηκ δεν είπε ότι «αν οι πόρτες της αντίληψης καθαρίσουν, θα βλέπαμε το Παν όπως είναι, άπειρο και αιώνιο...»; Το τελευταίο μου βιβλίο ''Δυτικά ο Kήπος'' κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μανδραγόρας - Αθήνα.

Ποια ήταν (και είναι) τα θέματα και τα ζητήματα με τα οποία εσύ ασχολήθηκες και ερεύνησες περισσότερο και γιατί;
Σταύρος Mίχας: Ένας ερευνητής της ψυχής του κόσμου και του εαυτού του δεν πρέπει να σταματά ποτέ, να μην «κοιμάται» ποτέ. Πάντα πρέπει να έχει το ένα μάτι ανοιχτό. Τα παιδιά έχουν τόσα αποθέματα ονείρων που μπορούν να μην κοιμούνται ποτέ! Έτσι κι εμείς ερευνούμε τα πάντα.
Αυτά που με απασχόλησαν περισσότερο είναι: Ο χειρισμός του αν­θρώπινου δυναμικού, ποιος μας κλείδωσε σ' αυτή τη φυλακή, αυ­τό το «ανθρωποτροφείο» και για ποιον λόγο έχουμε καταλήξει να συμπεριφερόμαστε σαν φυλακισμένοι, σαν ζώα... Ο χρόνος (ποιoς μας τον κλέβει;) κι ο θάνατος (ποιος πίνει τo νέκταρ και την αμβροσία;) κι εμείς αδύναμοι ενεργειακά, τελειώνουμε προτού καν αρχίσουμε... Έπειτα το «συνειδητό ονείρεμα». Αφού η ζωή είναι ένα όνειρο, γιατί δεν παίζουμε τις δικές μας ταινίες, τα δικά μας όνειρα; Και τέλος το θέμα της Κούφιας Γης, που ίσως συνδέεται με όλα τα παραπάνω, γιατί αυτό που συμβαίνει με τους εσωτερικούς κόσμους συνδέεται και με άλλες διαστάσεις, του χώρου και του χρό­νου, αλλά και την εσωτερική ψυχογεωγραφία μας...


Ποια ήταν, τα μέχρι τώρα μεγάλα συμπεράσματα-ανακαλύψεις θέσεις που έβγαλες από τη διερεύνηση αυτών των θεμάτων με τα οποία ασχολήθηκες και ερεύνησες περισσότερο;
Σταύρος Mίχας: Σ’ αυτό που κατέληξα είναι ότι ζούμε, σε έναν κό­σμο περιορισμένο με συγκεκριμένα και αυστηρά όρια, όπως ένα μαντρί με πρόβατα, που περιμένουν το Πάσχα να τα σφάξουν με ρουτίνες πολύ συγκεκριμένες και αυτοματικές, σαν ένα τερά­στιο βιοτεχνολογικο-μηχανικό σύστημα, κάτι σαν το Matrix που κυβερνά τη ζωή μας. Σαν μια μέδουσα
γεννήτρια ηλεκτροχημική και βιολο­γική που ανακυκλώνει τις ζωές μας «εμφιαλώνοντας» νέες ζωές σε γέρικες σ’ αυτό το εργοστάσιο του θανάτου. Αυτή λοιπόν η μεγάλη «δικτατορία» που καταπιέζει τον άνθρωπο είναι και θρησκευτική και κοσμική και πολιτική. Υπάρχουν οι «τσελιγκάδες» οι καινούριοι, που με τους «τσοπάνηδες» φυλάσσουν εμάς, τα πρόβατα, μήπως και ξεκόψουμε από το κοπάδι και μας φάει ο Λύκος, ενώ οι ίδιοι είναι Λύκοι με προβιές προβάτων που τρώνε από τα μετρημένα με χίλιους δυο τρόπους με πολέμους, τη φτώχεια, τον ξεπεσμό των ανθρώπων και τέλος τον θάνατό μας.
Έτσι είμαστε εξαρχής ενταφιασμένοι, εξαιτίας της κοινωνικής ανατροφής που μας επιβάλλουν να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο σαν έναν τόπο πάγιων αντικειμένων και τελεσίδικων πραγμάτων. Μπαί­νουμε νωρίς στον τάφο μας (που διαθέτει και τηλεόραση) αρνού­μενοι ότι είμαστε μαγικές οντότητες και στόχος μας γίνεται το να υπηρετήσουμε το Εγώ, την αυτοανάκλησή μας, κι όχι το πνεύμα, την ψυχή. Πριν το αντιληφθούμε η μάχη έχει τελειώσει, πριν καν αρχίσει. Πεθαίνουμε άθλια προσκολλημένοι στο Εγώ μας. Τυπολάτρες, δέσμιοι ενός κοιμισμένου κόσμου, καταδικασμένοι στη χειρότερη μοναξιά.
Η μοίρα μας είναι ότι είμαστε μαγικά όντα και μπορούμε να ταξιδέψουμε στο άπειρο. Κάτι όμως μας «γράπωσε» και μας κρατάει δέσμιους σ’ αυτό τον κόσμο. Σκοπός μας η συνέχιση του ταξιδιού. Πρέπει να συνεχίσουμε πάνω στον αρχικό μας στόχο, σαν ταξιδιώτες του απείρου, όπως λέει και ο συγγραφέας Κάρλος Καστανέντα. Εξάλλου θα 'πρεπε να ξέρουμε ότι δεν υπάρχει αυθύπαρκτη πραγματικότητα, ούτε ένας και συγκεκριμένος κόσμος. Αυτό που θεωρούμε ως «πραγματικότητα» είναι η μορφή που δίνει στο άμορφο χάος ένας νους, ο νους κάποιου παρατηρητή. Ξεχωριστά ή ως σύνολο, ο κάθε νους «γεννά» και την αντίστοιχη πραγματικό­τητα, η οποία προκύπτει καθ’ αυτή την επιλογή. Κι εφόσον σε κάθε περίπτωση υπάρχει μια απειρία επιλογών,  ένας νους - ο νους του παρατηρητή, με την ευρεία έννοια του όρου- μπο­ρεί να κάνει υπαρκτή την όποια πραγματικότητα θέλει. Κοντολογίς υπάρχει ό,τι αποφασίσεις ότι υπάρχει. Έτσι πρέπει να γίνουμε «προφήτες», «ονειρευτές», «οραματιστές». Να εξερευνήσουμε νέες περιοχές του νου, νέες γλώσσες, άγνωστες, σκοτεινές ηπείρους γνώσεων. Σκοπός μας είναι να ανοίξουμε νέους δρόμους σε μια αέναη αναζήτηση φωτός και γνώσης. Να πάμε σε μέρη που να μην υπάρχει δεδομένη γνώση. Σε κάποιο ποίημα μου γράφω: «Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να 'ναι αλυσοδεμένος / σ' αυτή τη ζωή. Αυ­τό που υπήρξε δεν υπάρχει πια. Αυτό που υπάρχει πρέπει να γίνει. Δεν υπάρχει σκοπός παρά μια διαρκής επανάσταση / για πράγ­ματα όλο και πιο τελειοποιημένα. Αλλιώς ν’ αλλάξεις ή να σβήσεις. Βλέπετε εκεί έξω έχει παγωνιά / ενώ στην ηλικία μας χρεια­ζόμαστε το άπειρο...» Μέχρι στιγμής με το συνειδητό ονείρεμα έχω γίνει ένα παιδί που περνάει σπ' το όνειρο του ξύπνιου στην πραγματικότητα του ύπνου... Το ζητούμενο; Η απόλυτη ελευθερία, ακόμα κι απ' τα όνειρά μας, ακόμα κι απ’ αυτά που σας ιστορώ...

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μυστήριο που συνάντησες μέχρι σήμερα;
Σταύρος Mίχας: Μεγαλύτερο μυστήριο απ' την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, δεν υπάρχει. Τι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Πού πηγαίνουμε; Είμαστε ένας άνθρωπος-τέχνημα; Μια κατασκευή; Πρέπει, σαν τον Πινόκιο, από ξύλινοι, από μηχανικά κατασκευάσματα, να γίνουμε «ζωντανοί άνθρωποι» και να ταξιδέψουμε στο άπειρο; Δέχομαι την τελευταία άποψη.

Ποια είναι η γνώμη σου για το ζήτημα της αρχαίας τεχνολογίας και τους θρυλικούς προϊστορικούς πολιτισμούς;
Σταύρος Mίχας: Είμαι βέβαιος ότι κατά το παρελθόν αναπτύχθηκαν κάποιοι προϊστορικοί πολιτισμοί και ότι ''κάποιοι'' υπήρξαν «διασωθέντες» των τότε καταστροφών που συ­νέβησαν (κατακλυσμοί, μετατόπιση του άξονα της Γης). Τα Ιερατεία που διασώθηκαν, μπορεί άνετα να διατήρησαν αυτές τις προηγμένες πανάρχαιες γνώσεις (αντιβαρύτητα, ιπτάμενα μηχανήματα, τηλεκίνηση, τηλεπάθεια), να έχουν τις προσβάσεις τους στη σημερινή εποχή, να χορηγούν
τεχνολογία εκεί που θέ­λουν και να ελέγχουν το κατεστημένο της Γης με δικούς τους ανθρώπους. Ενδεχομένως να έχουν και αντίπαλα Ιερατεία που τους πολεμούν για δικούς τους λόγους ή σαν τον ''Προμηθέα'' να προσπα­θούν να βοηθήσουν κάποιους άλλους ανθρώπους, ξεσκεπάζοντας αυτή τη συνωμοσία και ξεκλειδώνοντας τη γνώση προς όφελος των αληθινών κατοίκων του πλανήτη, που σίγουρα ανήκουν σε μια μεγάλη συμπαντική οικογένεια...

Ποια είναι η γνώμη σου για το εξωγήινο ζήτημα και για την ερμηνεία του φαινομένου UFO;
Σταύρος Mίχας: Η άποψή μου έχει σχέση με την προηγούμενη απάντησή μου, συν ότι παίζει και το θέμα της Κούφιας Γης το οποίο συνδέεται και με άλλες διαστάσεις του χώρου και του χρόνου. Οι προσβάσεις πρoς το εσωτερικό της Γης έκλεισαν από τα κατά καιρoύς ''Ιερατεία'', τα οποία κράτησαν αυτό τo τρομερό μυστικό ως το πιο απόρρητο και ιερό σ’ όλη την Ιστορία του κόσμου, δηλαδή το λεγόμενο ζήτημα της Κούφιας Γης.
Είναι και μια θεώρηση στην οποία μπορούμε να τοποθετήσουμε και τα αντίπαλα στρατόπεδα στον πλανήτη. Δηλαδή ποιο ιερατείο επηρεάζει και πολεμά ποιο. Πολλοί συγγραφείς Φανταστικής Λογοτεχνίας ασχολήθηκαν μ’ αυτό το ζήτημα, όπως ο Κόλιν Γουίλσον, ο Χ. Τζ. Γουέλς, ο Ε.Α. Πόε, ο Χ.Φ. Λάβκραφτ και άλλοι... Ίσως εί­ναι και η μεγαλύτερη συνωμοσία που είχε εντοπιστεί στην Ιστορία.

Ποια είναι η γνώμη σου για τα παραψυχολογικά φαινόμενα (τηλεπάθεια, τηλεκίνηση, πρόγνωση, E.S.P., εξωσωματικά τα­ξίδια, επιθανάτιες εμπειρίες, φαντάσματα, κλπ);
Σταύρος Mίχας: Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα παραψυχολογικά φαινόμενα, εκτός από το συνειδητό ονείρεμα, το οποίο εί­ναι ίσως μια διαφορετική εξωαισθητήρια αντίληψη και είδος που λειτουργεί κάποιες φορές ,τουλάχιστον σε μένα. Άρα είναι ένα πεδίο για περαιτέρω έρευνα.

Ποια είναι κατά τη γνώμη σου η μεγαλύτερη συνωμοσία που έχεις
εντοπίσει ;
Σταύρος Μίχας: Πιστεύω ότι οι μεγαλύτερες συνωμοσίες εις βάρος της ανθρωπότητας είναι τρεις:
1) Το αίνιγμα της Κούφιας Γης.
2) Ο χειρισμός του ανθρώπινου δυναμικού και της ενέργειας που εκπέμπεται απ' αυτό και πώς χρησιμοποιείται (καναλιζάρεται), και
3) Το μεγαλύτερο μυστικό είναι το ''κοσμικό βιοδίκτυο'' που μας περιβάλλει και μας περιέχει, τα κομβικά του σημεία και ποιος τα κουμαντάρει, ελέγχοντας παράλληλα και τους ανθρώπους.

Σχολίασέ μας τις σκέψεις σου για τη φύση της πραγματικότητας
και για το μυστήριο του ανθρώπινου νου(αλλά και του οργανισμού) και για τις ανεξερεύνητες δυνατότητές του.
Σταύρος Μίχας: Στην ερώτηση αυτή έχω σχεδόν απαντήσει, με αυτά που ειπώθηκαν προηγούμενα, σε απάντηση της ερώτησής σας αυτής, σχετικά με τα συμπεράσματά μου. Τώρα, όσον αφορά το μυστήριο του ανθρώπινου νου και για τις ανεξερεύνητες δυνατότητές του, τι να πω όταν ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόλις το 7% του μυαλού του και τα υπόλοιπα 93% είναι σε αχρηστία;

Διηγήσου μας μια (ή περισσότερες) αξιομνημόνευτη παρά­ξενη εμπειρία σου, που σου έτυχε στη ζωή σου ή κατά τις έρευνές σου...
Σταύρος Μίχας: Για μένα η πιο σπουδαία εμπειρία ήταν όταν για πρώτη φορά πέτυχα να κάνω συνειδητό ονείρεμα και ήταν σαν να ζούσα μια άλλη πραγματικότητα, εξίσου χειροπιαστή, όπου εγώ είχα το χειρισμό της, όπως ο Neo στο Matrix. Πι­στεύω ότι είναι η απόλυτη ελευθερία και αν αυτό μεταφερθεί στην πραγματικότητα που ζούμε, καταλαβαίνεις τις δυνατότητες του αν­θρώπου να ονειρεύεται ξύπνιος και να ζει πραγματικά στα όνειρά του, στον ύπνο του αξεδιάλυτα αυτά και τα δύο μαζί.
Ποιές είναι οι συμβουλές σου προς τους νεότερούς σου ερευνητές και αναζητητές;
Να διαβάζουν πολύ (έχω ξοδέψει μια ολόκληρη περιουσία αγοράζοντας εκατοντάδες βιβλία) Να βάλουν τη φαντασία τους να ρί­χνει καθημερινά μια καρπαζιά στη λογική τους. Να ερμηνεύουν τις συμπτώσεις, είναι σημαντικές. Να δίνουν στην ύπαρξή τους μια έννοια αισθητική. Να γίνουν παιδιά, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η ''Βασι­λεία των Ουρανών''. Να προσπαθούν να μην κατευθύνουν άλλοι τη γνώμη τους, τα ιδανικά τους, το μυαλό και τα όνειρά τους. Πρέπει να καταλάβουν ότι είναι μαγικές οντότητες κι ο στόχος τους είναι να ταξιδεύουν στο άπειρο. Να νιώσουν ότι ο κόσμος τους είναι «κατασκευασμένος» στα μέτρα «κάποιων» που επιβάλλει την υποταγή και την αποδοχή αυτού που είναι και να τον προσπεράσουν. Να μάθουν ότι όλα είναι ρευστά, ότι υπάρχει μια απειρία επιλογών και ο καθένας μας μπορεί να κάνει υπαρκτή όποια πραγματικότητα θέ­λει. Τέλος να αποκτήσουν ''κβαντική συνείδηση''.

Δώσε ένα σημαντικό για σένα μήνυμα στους αναγνώστες του Strange.
Για μήνυμα πολύ σημαντικό για μένα θα χρησιμοποιήσω μερικούς στίχους του φίλου μου και αθάνατου πια ποιητή Μιχάλη Κατσαρού, που μ’ εκφράζουν απόλυτα:
«Εγώ / ένδοξος / γράφω / σ’ όλα τα όνειρά σας / Ελευθερία...»
Ευχαριστώ γι’ αυτή μας τη συνομιλία.
Τίποτε δεν είναι αληθινό, παρά μόνο αυτό που δεν φαίνεται. (Ζαν Ανούιγ)
Στο Άπειρο και ακόμα παραπέρα. (Buzz Lightyear)