Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
του Σταύρου Μίχα
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
(Από το « CARMEN SAECULARE»)
.
...Το ψηλό δέντρ' ολόκληρο κι ηχολογά κι αστράφτει μ' όλους της τέχνης τους ήχους,με τ' ουρανού τα φώτα.
Σαστιζ' η γη κι η θάλασσα κι ο ουρανός το θάμα,
το μέγα πολυκάντηλο μες στο ναό της φύσης,
κι αρμόζουν διάφορο το φως χίλιες χιλιάδες άστρα,
χίλιες χιλιάδες άσματα μιλούν και κάνουν ένα...
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Σ’ αυτό το ποίημα ο Εθνικός μας ποιητής την εποχή που γράφτηκε, αλλά και διαχρονικά μέχρι της μέρες μας εφ’ όσον εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο, μιλάει για την Ελευθερία με Ε κεφαλαίο. Την Ελευθερία που είναι το δέντρο της ζωής. Το δέντρο του απείρου, των απείρων κόσμων, γιατί ο κόσμος μας δεν είναι παρά μονάχα ένας ανάμεσα σε αναρίθμητους άλλους. Κι ίσως όχι ο καλύτερος. Το άπειρο δέντρο των Σαμάνων που εκτείνεται κάτω απ’ τη γή, πάνω στη γη και στον ουρανό. Ενώ εμείς όπως λέει κι ένας φίλος μου «.... Ζούμε σ’ έναν κόσμο περιορισμένο, με όρια πολύ συγκεκριμένα - όπως ένα μαντρί - με ρουτίνες πολύ συγκεκριμένες και επίκτητους αυτοματισμούς - όπως σ' ένα εργοστάσιο - η ίδια μας η αντιληπτική ικανότητα είναι «προσφερόμενη» από και για τις υπάρχουσες συνθήκες, από συστήματα που κυβερνούν τη ζωή μας και τον κόσμο μας...» και συνεχίζει « ... Η μεγάλη δικτατορία κάτω από την οποία βρίσκονται οι λαοί της Γης, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα είναι θρησκευτική, κοσμική και πολιτική. Ένστολα ή όχι ιεραρχικά τάγματα θρησκευτικής, πολιτικής και κοσμικής εξουσίας φυλάσσον «τα ιερά και τα όσια», τη γνώση, την ηθική, τα ιδανικά και κατευθύνουν τα μυαλά και τα όνειρα των ανθρώπων»...
Είμαστε λοιπόν ενταφιασμένοι εξαιτίας της κοινωνικής ανατροφής μας που μάθαμε ν’ αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο σαν έναν τόπο πάγιων αντικειμένων και τελεσιδίκων πραγμάτων. Ή μας μάθανε. Μπαίνουμε στον τάφο μας (που διαθέτει και τηλεόραση) αρνούμενοι ότι είμαστε μαγικές οντότητες' στόχος μας είναι να υπηρετήσουμε το Εγώ κι όχι το πνεύμα, τη ψυχή. Πριν το αντιληφθούμε η μάχη έχει τελειώσει - πεθαίνουμε άθλια, προσκολλημένοι στο Εγώ μας. Είμαστε βαρείς, βαρείς πίθηκοι, τυπολάτρες, δέσμιοι ενός κοιμισμένου κόσμου, καταδικασμένοι στη χειρότερη μοναξιά.
Η μοίρα μας σαν όντα είναι να ταξιδεύουμε στο άπειρο. Κάτι όμως μας «γράπωσε» και τώρα είμαστε εδώ. Σκοπός μας η συνέχιση του ταξιδιού. Πρέπει να συνεχίσουμε πάνω στον αρχικό μας στόχο, σαν ταξιδιώτες του απείρου, όπως λέει και ο συγγραφέας Κάρλος Καστανέντα. Και αυτό μόνο με την ''Ελευθερία'' επιτυγχάνεται.
Η λογοκρατούμενη κοσμολογία μας είναι «σχεδιασμένη» για να κατανοεί τον κόσμο όπως θέλουν «κάποιοι», όχι όπως θα έπρεπε να είναι.
Ένα σύμπαν «κατασκευασμένο» που υποβάλλει την υποταγή και την αποδοχή αυτού που είναι. Ένα σύμπαν περιορισμένο που γι’ αυτό περιορίζει τη δημιουργία της φαντασίας. Η προοδευτική αυτή συσκότιση του νού μας οδήγησε στη πτώση, μέσα από μία μακροχρόνια διαδικασία. Κι εμείς ξεχάσαμε ότι είμαστε όντα αντίληψης. Έτσι κοιμόμαστε υπνωτισμένοι κλεισμένοι στο ζωολογικό τους κήπο. Ο περίφημος ποιητής Γουίλιαμ Μπλέηκ κάπου λέει: «αν οι πόρτες της αντίληψης καθαρίσουν, θα βλέπαμε το Πάν όπως είναι: άπειρο και αιώνιο...»
Σίγουρα ο κόσμος δεν είναι «δεδομένος» και «τελεσίδικος» όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Αυτό είναι μία εσφαλμένη ιδέα. Από μικρή ηλικία μας σπρώχνουν να γίνουμε μέλη του. Έτσι σιγά - σιγά υψώνονται τα «Καβαφικά Τείχη» και κλεινόμαστε χωρίς να καταλάβουμε έξω απ’ τον κόσμο.
Σε μια φυλακή συγκεκριμένων αντιλήψεων. «Τα πάντα ρει» λέει ο Ηράκλειτος. Ποιός τον ακούει; Αν γνωρίζαμε λίγη «φυσική» θα ξέραμε ότι δεν υπάρχει αυθύπαρκτη πραγματικότητα, ούτε ένας και συγκεκριμένος
«κόσμος». Αυτό που θεωρούμε ως «πραγματικότητα» είναι η μορφή που δίνει στον άμορφο χάος ένας νους, ο νους κάποιου παρατηρητή. Ξεχωριστά ή σαν σύνολο, ο κάθε νους «γεννά» και την αντίστοιχη πραγματικότητα η οποία προκύπτει απ’ αυτή την επιλογή.
Κι εφόσον σε κάθε περίπτωση υπάρχει μιά απειρία επιλογών, ένας νους - ο νους του παρατηρητή με την ευρεία έννοια του όρου - μπορεί να κάνει υπαρκτή την όποια πραγματικότητα θέλει. Κοντολογίς, υπάρχει ό,τι αποφασίσεις ότι υπάρχει. Αποστολή μας λοιπόν όπως λέει κι ο ποιητής Οδυσ. Ελύτης «είναι να κατευθύνουμε τις δυνάμεις μας κατεναντίον ενός κόσμου που δεν μπορεί ν’ αποδεχτεί η συνείδησή μας, έτσι ακριβώς, ώστε μέσω διαδοχικών μεταμορφώσεων να φέρουμε τον κόσμο αυτόν σε αρμονία με τα όνειρά μας, ελπίζοντας στην επίτευξη μιας απελευθέρωσης απ’ όλα τα δεσμά και μιας δικαιοσύνης που θα ταυτιζόταν με το απόλυτο φως...»
Έτσι πρέπει να γίνουμε «προφήτες», οραματιστές... Να εξερευνήσουμε περιοχές άγνωστες, σκοτεινές ηπείρους γνώσεων. Σκοπός μας είναι v’ ανοίξουμε νέους δρόμους, μες στα σύνορα που τις καλύπτουν, σε μια αέναη αναζήτηση φωτός και γνώσεως. Να πάμε σε μέρη που να μην υπάρχει δεδομένη γνώση.
Ήδη αυτός ο πολιτισμικός κύκλος έχει διαγράψει την τροχιά του. Τα όποια αποθέματα αντοχής του εξαντλήθηκαν, Αδιάψευστη απόδειξη; Η χωρίς προσχήματα προσπάθεια υποβιβασμού τ’ ανθρώπου σ’ επίπεδο άβουλου «κλωνιστικού αντίγραφου». Κι ένας «πολιτισμός» που καταλήγει σ’ ένα τόσο χυδαίο ακραίο στίγμα - ως προς την αντιμετώπιση των όσων συνεπάγεται ο όρος «Άνθρωπος» - δεν μπορεί να ‘ναι τίποτ’ άλλο παρά ένας ετοιμοθάνατος πολιτισμός.
Δεν υπάρχει «ειρήνη» σ’ έναν τέτοιο κόσμο. Η ειρήνη είναι «ανωμαλία», Ο πραγματικός «Άνθρωπος» πρέπει να γίνει πολεμιστής πάντα έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει το άγνωστο, το απρόβλεπτο. Είναι επίσης κι ένας άγγελος προορισμένος να καταδυθεί στις σκοτεινές καταχνιές. Συχνά, παγιδεύεται εκεί για καιρό κι αφού απωλέσει τα φτερά του μένει χαμένος, πολλές φορέςγια μια ολόκληρη ζωή. Δεν πειράζει όμως, είναι ακόμη άγγελος. Κι οι άγγελοι, ποτέ δεν πεθαίνουν. Στο βάθος της καρδιάς τους ξέρουν ότι, η καταχνιά θα καθαρίσει κάποια μέρα, τουλάχιστον για μια στιγμή και ξέρουν ότι τότε επιτέλους, ο χρυσαφένιος ουρανός θ’ απαιτήσει την επιστροφή τους.
Και για να κλείσω αισιόδοξα και μ’ ελπίδα για το μέλλον αυτό το άρθρο. θ' αναφέρω τα λόγια του φίλου συγγραφέα και ερευνητή Παντελή Γιαννουλάκη:
«Πιστεύω, καλοπροαίρετα και αισιόδοξα, ότι θα καταφέρουμε ν’ αποφασίσουμε ένα μέλλον για τον εαυτό μας. Και δεν θα είναι ένα μέλλον που θα έχει προβλεφθεί απ’ το μακρινό παρελθόν. Θα φέρουμε καινούργιους παράγοντες στο παιχνίδι. Θα τους ξεγελάσουμε... »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου