Μέσα απ' την απόλυτη διαφάνεια
αυτός ο αέρας που δεν φαίνεται
φέρνει ένα μακρινό πουλί από δάκρυα φτιαγμένο.
Εδώ η γη ξεγυμνώνεται
κι ορθώνεται η σιωπή
κατακλύζει τους κόσμους.
'Ομως πάω γυρεύοντας ποιον;
Ποιος να μου μιλήσει;
Η φωνή μου θαμμένη στο χώμα
ενώ στα μάτια μου
δεν υπάρχει φωτιά
μόνο πέτρα.
Φεύγω και συνεχίζω να γερνάω
καθόλου δεν με νοιάζει.
'Ολα αυτά τα ζωντανά
ή αόρατα πνεύματα
γιατί μας σπρώχνουν στο σκοτάδι;
Οι "ωραίες μέρες" ας βουλιάξουν στο τίποτα.
Η μέρα μου ας κρυφτεί
στην σκιά του εαυτού μου.
Σε λίγο θα βραδιάσει
στο βάθος του αιθέρα ήδη
ακούς τον κραδασμό των μηχανών της γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου