ΜΕΣ' ΣΤΗΝ ΟΛΟΦΩΤΗ ΩΡΑ
Μέσ’ στην ολόφωτη ώρα
ανασαίνοντας αργά
τ’ αρώματα της μέρας
καθώς ο ήλιος
παλεύει στο μέτωπό μου
με σπαθιά διάφανα
πατώντας απαλά στις πέτρες του μεσημεριού
στα ολοζώντανα χορτάρια
στη σιωπή που κλαίει
μ’ ένα κορμί δίχως βάρος
από το ίδιο μου το είναι ξεχειλίζοντας
τώρα που βουλιάζει σάρκα και ψυχή
σ’ ένα μονάχα όνειρο
τώρα που ξεδιπλώνεται το φως το μέγα
πέφτω σα χρυσή βροχή
στη στέρνα τ' ουρανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου