ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ
'Ενα παράθυρο ανοιχτό στο δωμάτιο
μια νέα μέρα με προσκαλεί.
Το φως περνάει ήρεμο καθάριο.
Ανοιξιάτικο φως
γλυκό στα μάτια
λίγο πικρό στην καρδιά
σαν κρασί άγουρο.
Δε ξέρω να κάνω τίποτα καλύτερο στη ζωή μου
παρά να ρίχνω αυτό το βλέμμα που πάει στ'άπειρο.
Υπάρχει μια ομορφιά που την αγγίζεις μόνο εδώ
σ'αυτόν τον κενό χρόνο
σ'αυτόν τον άσπιλο ουρανό.
'Ενα δέντρο ακουμπάει στο παράθυρό μου
ανεβαίνει επίμονα στο φως.
'Ενα δέντρο μας χρειάζεται για να μάθουμε
όλα τα πράγματα.
'Ενα δέντρο φτάνει για να δούμε.
Εκείνο που μας φωτίζει
δεν είναι κάτι που μπορούμε να κρατήσουμε.
Αυτό που κρατάμε χάνεται.
Δε μπορούμε να κρατήσουμε τίποτα περισσότερο
στη ζωή
ούτε μια φούχτα καθαρό νερό.
Κατέχουμε μόνο αυτό που μας ξεφεύγει.
'Ενα δέντρο στον ήλιο
ένα πρόσωπο στη σιωπή
μια αναμονή
ένα φως στα μάτια σου
ή κι ακόμη μια ορισμένη ώρα της μέρας.
'Οσα ερωτεύεσαι χωρίς λόγο
χωρίς ανάγκη
μπορούν να συμβούν
σε οποιοδήποτε κομματάκι της ψυχής του κόσμου.
'Ολα μια σιωπηλή αγάπη ακίνητη
ένας ψίθυρος απ' τ'απέραντο κενό.
Και λάμπουν τα πάντα όπως την πρώτη φορά
που τα διαλέξαμε.
Μπορεί όμως και να τα εγκαταλείψουμε όλα
εκτός απ' αυτήν τη στιγμή που ποτέ δε θα σβήσει.
Είναι το αίνιγμα του τίποτα
που όμως είναι τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου