ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΩΣΤΑ ΚΡΕΜΜΥΔΑ

ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΩΣΤΑ ΚΡΕΜΜΥΔΑ

Βαθύ φως εκτυφλωτικό
στον υπολογιστή της μοναξιάς σου επάνω
όπου ο άγριος λόγος σου βογκάει
και το σώμα πάλλεται και δραπετεύει

Να διαρκείς
Να παραμένεις στο άπειρο της στιγμής
καρφωμένος στην αθωότητα της ματιάς σου

Τώρα που ο πλανήτης τρώει τα παιδιά του
και η αύρα της μέρας αναστενάζει
ν' απομακρύνεσαι παλλόμενος
αίμα αιώνιο , αναβλύζων φως
με την βάρκα της καρδιάς και του ονείρου
με μάτια γερακιού
στον ατέλειωτο ουρανό
όπου η φωνή σου αφήνει κρύσταλλα στον ήλιο
και μια αρχαία χαρά στο γαλήνιο μέτωπο αστράφτει

εσύ με τη ψυχή σου γελώντας
ξέχασε τον μάταιο κόσμο
αφού το άπειρο δεν σε βαραίνει

ποιητή Κώστα Κρεμμύδα.
  

ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ

 ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ


 Σ' αυτό το καλοκαίρι της λύπης
 μάζευα κλωναράκια από ρίγανη και μέντα στο βουνό.
 Πέρα μακριά πετούσαν τα πουλιά
 σ' έναν ουρανό όλο και πιο κρύο
 που ο ήλιος μάχονταν με τα σύννεφα
 μέχρι να ματώσει.

 Ανέβηκα πιο ψηλά
 στο βουνό τ΄ουρανού
 πίσω απ' αυτό που όσοι ανεβαίνουν χάνονται
 κι ενώ έβλεπα κάτω στη γη
 την τσακισμένη μου ζωή
 Ξαφνικά ένας μικρός άγγελος
 μούσκεψε τα ρούχα του
 βγαίνοντας μέσα από ένα σύννεφο
 και μου χαμογέλασε.

ΚΥΡΙΕ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

 ΚΥΡΙΕ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

                              στον Σωκράτη Σκαρτσή


 Κύριε της σιωπής
 έσπασα το ελκυστικό μου κλουβί
 κι έτρεξα μες στην ευαίσθητη νύχτα
 σαν ένα γρήγορο ελάφι

 ένα τριαντάφυλλο θα γεννήσει αύριο την άνοιξη
 κι εγώ θα τραγουδώ στη χλόη.

 Παραλλαγή παλαιότερου ποιήματος.


 

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ

 Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ


 Ο ουρανός κατάκοπος κοιμάται στη γη
 κι εγώ ξεκομμένος απ' τους ανθρώπους
 κι απ' τον ίδιο μου τον εαυτό
 η μέρα μου έγινε ύπνος
 κι ο ύπνος μου έγινε φωτιά
 φωτιά και στάχτη.
 Είναι η εποχή που ο ποιητής
 γράφει το τέλος του
 σε μια διαύγεια που είναι πληγή
 εγγύτερη στον ήλιο.


 

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

 ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

 
 Εκείνη τη νύχτα
 όταν έφυγε η μάνα μου
 ένιωσα μια ψύχρα στο πρόσωπό μου.
 Μια κραυγή διαπέρασε τον ύπνο μου.
"Μην κατεβαίνεις στο βαθύ χάσμα του κόσμου
 μάνα μου" 
 φώναξα
"Μην αφήνεις τα μάτια μου δίχως φως."
 Τότε ένας άγνωστος μαυροντυμένος  άνδρας
 διέσχισε το όνειρό μου.
 Μες στο στόμα του μπαινόβγαιναν μαυροκίτρινες πεταλούδες.


 

ΜΕΧΡΙ Ν' ΑΝΑΚΑΛΥΨΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ

 ΜΕΧΡΙ Ν' ΑΝΑΚΑΛΥΨΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ


 Ο άνεμος μόλις ξυπνά
 ανακινεί τα πρωινά φύλλα του φωτός.
'Ησυχα το σύννεφο έριξε τη σκιά του
 πάνω στο χρόνο των πραγμάτων.
 Μια αχτίδα ήλιου
 χαράζει σιγά το δρόμο της
 στα σύνορα της μνήμης.
 Μέσα στη σκοτεινή γραμμή του τίποτα
 χρειαζόμαστε ολόκληρη την πραγματικότητα
 για να γίνει πράξη η εικόνα.
 Κι όμως αδιαφορώ.
 Μέχρι ν' ανακαλύψω τον εαυτό μου
 δεν βρίσκομαι πια πουθενά
 μόνο σαν αστραπή  σε κάποιο όνειρο
 που θέλω για πάντα να κρατήσει. 


 

Ο ΨΙΘΥΡΟΣ ΜΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ

 Ο ΨΙΘΥΡΟΣ ΜΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΣΤΡΑ


 Βαθιά ήταν η νύχτα
 όταν αχνά τη διαπέρασε η φωτιά
 κι ο ψίθυρός μου ανάμεσα στα άστρα
 έγινε κραυγή
 έγινε ένα γιγάντιο ηλιοτρόπιο
 στραμμένο καταπάνω μου
 ενώ έλαμπε
 η αθάνατη σιωπή τ' απείρου.