Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Η ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ





        

           

               Η ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ
          


           Καλωσήρθες μαύρη πεταλούδα
           απ' τα μαβιά νερά
           που τα βρήκες τα κλειδιά
           κι άνοιξες την κλειδωνιά ;

         -'Ημουν μες στη γη βαθιά
           με τη νύχτα στα φτερά
           κι άκουγα του φεγγαριού τα γέλια
           και τα μαύρα τους βαγγέλια

           που σκίζαν σα φραγγέλια.
          'Oμως μια νεράιδα απ' τα παλιά
           μια γαλάζια Παναγιά
           δε μου'δωσε κλειδιά
           μον' έσπασε τά σίδερα
           και βάζει φωτιά στο σήμερα










CREDO ( ως είθισται να λέμε λατινιστί ) - του Νίκου Καρούζου



                                         


                      CREDO  ( ως είθισται να λέμε λατινιστί )
            

 Πιστεύω εις ένα Ποιητή εκτός ουρανού φυγάς θεόθεν και αλήτης,
 Εμπεδοκλής και επί γης εξόριστος πάνω στη γη.

 Πιστεύω εις ένα Υπολογιστήν εντός κεραυνού και δια της ύλης.

 Τα υποψήφια λάθη λιγοστεύοντας.

 Ορατών τε πάντων και αοράτων ιερουργώντας την αποκρομμύωση.

 Ο Ποιητής έχει τίποτα βλέπε τους αναχωρήσαντες.

 Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει: η τρέλα μ’ αρέσει. γελοιοποιεί την ύπαρξη' 
 ας ανάψω απ’ τη μάνα μου.

 Ο Ποιητής γυμνάζει τη σκέψη σε απογύμνωση.

 Κι αν είναι έλληνας οφείλει να σπουδάζει πάντοτε της Αττικής τη λεπτότητα,
 σε φως,βουνά,χωράφια και θάλασσα.Διδάσκει γλώσσα η λεπτότητα τούτη.

 Κι αν είναι βαθιά πεπρωμένος ο Ποιητής εκφράζει το ανεξήγητο του εξηγητού'
 τυγχάνει νόμιμος διάδοχος του επιστήμονα και προκάτοχος του.

 Στον αφρό δεν έχει διάρκεια' στο πατοκάζανο μαίνεται ο Ποιητής.

 Φλογοδίαιτος και ποτέ ξελυτρωμένος. 

 Ο Ποιητής κάποτε πρέπει να λέει : μεγάλη κατανάλωση παρουσίας – γενείτε και λίγο μοναξιάρηδες!

 Ο Ποιητής είναι αμφίφλοξ.

 Επιδέχεται θανάτους και αναστάσεις.

 Ακροθωρίζει και υπάρχει σε ξαφνοκοίταγμα.

 Ανέσπερος από ηλικία.

 Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει : να συμπέσουν οι αγνότητες.                                       
 Μέχρι την Κόρινθο του Σύμπαντος ή μακρύτερα.

 Σε ανώτερη απελπισία.

 Σε φαεινότερη πεμπτουσία.

 Σε μιαν αίσθηση που πτηνούται.

 Συγχωρώντας τους πάντες.
                                                                                 

                                                                           Νίκος  Καρούζος


                              





Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΗ ΓΗ ΕΙΝ' ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

                                








       
                   ΣΤΗ ΓΗ ΕΙΝ' ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ
                                            
                                                        στην κόρη μου


                     Χελιδόνι , χελιδόνι
                  η αγάπη σου με σώνει
                  αφού έπεσα απ' τον ουρανό
                  μες στον μαύρο τον καιρό.

                  Τα κλειδιά τα πήραν άλλοι
                  πιο τρανοί και πιο μεγάλοι
                  ήπιαν τ' αθάνατο νερό
                  και μ' αφήσαν ορφανό.

                  Μα στη γη ειν' οι αγγέλοι
                  τρων καρπούς και πίνουν μέλι
                  και φτιάξανε με τα πουλιά
                  μια φωλιά για τα παιδιά.

                  Κι αν περάσαν χρόνια μήνες
                  μακριά απ' τους κηφήνες
                  τίποτα δε θέλουν πια
                  κι ας καούν μες στη φωτιά.


                 
                                                 
                                          
                   







Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ







                               
       ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΟΝΟ
                ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ



                  Το βουνίσιο το φεγγάρι
               σα φλουρί , σαν κεχριμπάρι
               κάνει στο λαιμό σου τρίλιες
                 και ξυπνούν ανατριχίλες.

               Παίζει μες στα δυο σου χέρια
                που με κόβουν σα μαχαίρια
              και στα δυο σου μαύρα μάτια
                που καλπάζουν σαν τ' άτια.

                    Κι έτσι όπως γαλανίζει
                    το βραδάκι και φωτίζει
                 γκρέμισα θεούς και κάστρα
                 να κορφολογούμε τ' άστρα










Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΣΤΡΟ ΑΔΕΡΦΟ






  
             ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΣΤΡΟ ΑΔΕΡΦΟ



             Μαύρα πουλιά φανήκανε
             από βαθιά σκοτάδια
             και πείραζαν τον ουρανό
             τον κήπο της αγάπης
             πείραζαν τις αγάπες μου
             κι όλες τις αδερφές μου
             και γω να γράφω στο νερό
             που ψήλωνε γαλάζιο.
    
             Μα ένα πουλί πικρό πουλί
             κράταγε το φεγγάρι
             κι οι λυπημένες λέξεις μου
             έτρεμαν από το κρύο φως του.

             Φύγαν τ' αστέρια μονομιάς
             κι έμεινα να κλαίω
             με σταυρωμένα χέρια

             μα ήρθε τ' άστρο της παρηγοριάς
             που βγήκε απ' το ποτάμι
             άστρο γλυκό σαν το φιλί
             και σαν το πρώτο χάδι
             ήρθε κοντά μ' αγκάλιασε
             σα νάταν αδερφός
             και σαν παλιός μου φίλος
             κι ο κήπος επλημμύρισε
             με  μυριάδες άστρα.


        







ΜΑΥΡΕΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΣΑΣ






                                        

        ΜΑΥΡΕΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΣΑΣ


 
             
    Ο χρόνος φεύγει σαν αστραπή 
                 γυρίζει μες στον ήλιο
                 έχει τη γαλανή του φορεσιά
                 μα ειν καβάλα σε μαύρο άτι.
   
                 Κόβει τις ρίζες απ' τους ανθούς
                 τους γέρους απ' το τραγούδι
                 τους έρωτες απ' τις κοπελιές
                 κι απ' τη ζωή τους νέους.

                 Τι να τα κάνω τα χρυσά
                 και τα διαμαντικά σας
                 αφού κλειστά ειν τα μάτια σας
                 κι οι ψυχές που θάψατε
                 στις τράπεζές σας μαύρες
                 
         Γι' αυτό φόρεσα δαχτυλίδι τα πουλιά
                     και φεύγουμε αντάμα.









Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ




                                                                  
                                                      ΤΑ  ΠΑΙΔΙΑ


                                    'Ομορφα πούναι τα παιδιά
                                       όμορφα σα λουλούδια
                                     μα είναι μαύροι οι καιροί
                                      και σάπια τα τραγούδια.

                                  Γι' αυτό καρφώσαν τ' όνειρα
                                    στον ψεύτη τον καθρέφτη
                                    φόρεσαν ρούχα λησμονιάς
                                    κι έφυγαν σαν τον κλέφτη.




                                              
                                       

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΓΚΟΥΛΟΣ



                                              

         
                  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΓΚΟΥΛΟΣ


               Ως εδώ έφθασε η ζωή σου
               ως εδώ κι ο θάνατός σου
               μα αν πλησιάσεις τ' ανώφλι τ' ουρανού
               με κλαδί βασιλικού
               και μ' ένα ματσάκι δυόσμου
               οι σκιές που θε να'ρθουν
               στο συναπάντημά σου
               τραγούδια θα σου πουν της μνήμης
               τραγούδια της φωτιάς.
               Kι αν σφάξεις το κόκκορα του χρόνου
               μπορείς ακόμα να θυμηθείς
               τι είχες και τι έχασες
               τι δε θα επιστρέψει
               και θα ξεχάσεις
               αυτά που τώρα δε ξεχνάς
               που δε θα λησμονούσες
               όλες τις πόρτες τις κλειστές
               κι άλλες που δεν ανοίξαν
               κι αφού ανηφορίσεις
               τα σκαλοπάτια του κενού
               και δε καθίσεις πάλι
               στου ήλιου το κατώφλι
               αφού αγγίξεις για τελευταία φορά
               το τείχος της ζωής και του θανάτου
                       θε να περάσεις της σκιάς το φως         

             στο φως τ' αληθινό
             

                Και τότε θάρθει γλυκά το όλο
               να πιεις από το χέρι του τ' αθάνατο νερό
                να πιεις το φως του απείρου.







Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΚΤΑΒΙΟΥ ΠΑΖ






                                     
ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΚΤΑΒΙΟΥ ΠΑΖ
                    

                             "ένα όνομα όλα τα ονόματα είναι,
                               όλα τα πρόσωπα είναι ένα μόνο,
                               μονάχα μιά στιγμή όλοι οι αιώνες
                               και πάντα στους αιώνες των αιώνων
                               θα φράζουν του αύριο την οδό δυό μάτια"

      (απόσπασμα από το ποίημα "Ηλιόπετρα" του Οκτάβιου Παζ)








         EΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΠΟΙΗΤΗ      


         Ποθούσε πάντοτε να τραγουδάει,
         να τραγουδάει για να ξεχνάει
         την αληθινή ζωή του
         που ήταν γεμάτη ψέματα
         και να θυμάται την ψεύτικη ζωή του
         που ήταν γεμάτη αλήθειες.






         ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ


        Λόγια ; Ναι, του αέρα,
        και χαμένα στον αέρα.

       Άσε με να χαθώ μέσα σε λόγια,
       άσε με να' μαι ο αέρας σε δυο χείλη,
       μια περιπλανώμενη ελάχιστη πνοή
       που ο αέρας θα σκορπίσει.

       Ακόμη και το φως στον εαυτό του μέσα χάνεται.






         ΔΥΟ ΚΟΡΜΙΑ
  

        Δύο κορμιά αντιμέτωπα
       είναι πότε-πότε δυό κύματα,
       ενώ ωκεανός είναι η νύχτα.
       Δύο κορμιά αντιμέτωπα
       είναι πότε-πότε δυό πέτρες
       κι έρημη χώρα είναι η νύχτα.
       Δύο κορμιά αντιμέτωπα
       είναι πότε-πότε δεντρόριζες
       μπερδεμένες μες σε μιά νύχτα.
       Δύο κορμιά αντιμέτωπα
       είναι πότε-πότε μαχαίρια
       μέσα στο αστροπελέκι της νύχτας.

       Δύο κορμιά αντιμέτωπα
       είναι αστέρια και πέφτουν μαζί
       σε ουρανό που χάσκει ολόαδειος






                                         Οκτάβιο  παζ








ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ








      ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ


         Η αυγή κοιμάται
       κι ειν' όλα ανολοκλήρωτα
       για νά'ρθουνε στο φως.

       Παρ' όλα αυτά
       τίποτα δε χάνεται
       ούτε αυτό το τέλος των πραγμάτων.

       Σ' αυτό το λαμπερό κενό
       βρίσκεται ίσως ότι αναζητούμε
       σ' αυτό το τίποτα ενός θεού
       που ακουμπά στο όλο.

       Ούτε θ' ανέβουμε ποτέ
       ούτε θα κατεβούμε
       κι αφού μια υπάρχεις
       κι ύστερα δεν υπάρχεις
     
       κυλά ο ποταμός της ύπαρξης
       και γύρω απ' το κέντρο του παντός
       σαν το καθάριο το νερό
       χωρίς αρχή και τέλος. 








Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΣΚΟΝΗ - Στον Νίκο Γκάτσο





    NΑ ΦΥΓΕΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΣΚΟΝΗ

                                                                   στον Νίκο Γκάτσο

  
        Σαν την πρώτη μέρα του κόσμου
        κι όλα σωπαίνουν.
        Σχίζει το βράχο η φωνή σου
        βαθαίνει η γλύκα στην καρδιά.
        Μαύρο κοράκι στο νερό
        κλαδί ανθεί πιο πέρα.
     
       'Ο,τι έχει μείνει στον ουρανό
        τα πήρε τ' όνειρο της μέρας.
        Πυράκανθοι στα χέρια σου
        ανάβουν μικρές φωτίτσες
        κι απ΄την κραυγή του γερακιού
        ανάβει αστροπελέκι.

        Εκεί που τα δέντρα χάνονται
        φυτρώνει θυμάρι κι άγρια μέντα
        κι ένα τραγούδι από φως
        στα μάτια σου ξυπνάει.

        Η μέρα σε γέμισε φιλιά
        σε γέμισε λουλούδια
        κι έφερε δάκρυα χαράς
        να φύγει του κόσμου η σκόνη.
 




                              Φθινόπωρο  2013

                             
 







Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΑ






      
        ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΚΑ


      Κι έτσι αρχίζει ο κόσμος
      όπως όταν κοιμάσαι
      αφού αφαιρείς τον εαυτό σου
      και υπάρχεις στα πάντα
      στην απουσία σου.

      Τίποτα δε λείπει
      τίποτα δεν περιττεύει
      όλα καταλαμβάνουν το χώρο τους
      στο κενό της ζωής και του θανάτου
      σ' ερωτήσεις της ανάμνησης
      και σ' απαντήσεις λησμονιάς.

     'Ολα είναι μορφές
      παρουσίας κι απουσίας
      ένα κενό στο τίποτα
      κι ένα κενό στο όλο
      σε πράγματα που υπάρχουν
      κι ύστερα δεν υπάρχουν
      που στο τέλος γίνονται όνειρα
      γίνονται φωνές και λέξεις
      κι ας τα ρίχνει ο θεός άνεμος
      σα ξεραμένα φύλλα.








Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ







            
                             H  ΑΡΡΩΣΤΙΑ


                 Σ' αυτό το δέντρο τ' ουρανού
                 πως τρέμουν τα κλαδιά του
                 πως πέφτουν τ' άστρα σαν καρποί
                 πως τρέμει το σπιτικό μας
                 κοιμούνται οι ζωντανοί νεκροί
                 και μες σε παγίδες όνειρα
                 πως ζουν οι πεθαμένοι.

                 Φεύγετε
                 να φεύγουμε
                
                 απ' όλα αυτά τα μίζερα
                 τα πεθαμένα κι άδεια
                 απ' το μεγάλο τρωκτικό
                 που τρώει αυτόν τον κόσμο
                 μακριά απ' αυτό που διώχνει
                              το μέγα όνειρο
                 την αρρώστια αυτού που δεν υπάρχει.


                      





Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ






                        ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ


                                           Εμπρός
                                            στους δρόμους
                                                       στους δρόμους
                                            για τους ουρανούς.

                                            Εμείς
                                                  με τ' άπειρο
                                                             και το κενό.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Ο ΙΟΥΔΑΣ









                   Ο ΙΟΥΔΑΣ


   
  'Αστον τον Ιούδα
                         τον προδότη
      που σπάει του φωτός τ' αβγά
      που ζευγαρώνει με τους ίσκιους
      και μες στη νύχτα της ψυχής
                         γεννοβολάει σκοτάδια.
      Που φυλάει τα μάτια των τυφλών
      μη και ξυπνήσουν πάλι
      και μες στον ύπνο των παιδιών
      τα όνειρα τους κλέβει.

     'Ασε το παράσιτο του σύμπαντος
      και κάθε φορά να τρέχεις
                πιο δυνατά
                        πιο γρήγορα
                                   πιο πέρα
 
             απ' το ψευτοφώς του.

         







Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΚΑΡΠΟΣ



 

 
                                       O ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΚΑΡΠΟΣ
                                         


                                          Κι είδε ο ποιητής
                                          πέφτοντας απ' το φως
                                          στο σκοτεινό πηγάδι

                                          πουλιά γυμνά
                                          παιδιά ναν σε κλουβιά
                                          τις κόρες του αχτένιστες
                                          και του καιρού τ' αφεντικά
                                          μαζί με τους αποθαμένους
  
                                                 Να δαγκώνουν
                                             τον σκοτεινό καρπό
                                          απ' της σκιάς το δέντρο.


      
                                                                                
                          



Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ - του Μίλτου Σαχτούρη





               ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ


   Διαρρήχτες του ήλιου
   δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
   δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
   δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός

   Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
   δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
   παραμονεύουν
   με μαυρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
   με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
   με τις πέτρες των δειλών στα χέρια
   παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως

   Να πεθάνουν

   Να κριθεί κάθε 'Ανοιξη από τη χαρά της
   από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
   από το χάδι του το κάθε χέρι
   απ' τ' ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί.



                                 Μίλτος Σαχτούρης








Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ








              ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ


  
        Δεν είναι απαραίτητο
          να έχεις στόμα για ν' ακούγεται
                                              η φωνή σου.
         'Οπως και να έχεις μόνο μάτια
                                           για να βλέπεις
          ή να βγαίνεις στη μέρα
          κι ύστερα από λίγο
                          να τη φωνάζεις μεσημέρι
          ή κι απομεσήμερο.

          Δεν είναι απαραίτητο
                        να είσαι άνθρωπος
            ( αχ αυτή η οντοφάνεια)

          όπως δεν είναι απαραίτητο
                               για ένα πουλί
                               να τραγουδά
                               για να υπάρχει.

             






Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ








   Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ


          Αθώος κι αδέξιος
      στα θαύματα και τις ζωές   

     θανάτους και αναστάσεις
       αφού πολλά δε γνώρισα
       κι αφού πολλά δεν είδα
          στο φως να ψάχνω
                  χάθηκα
       και βρήκα μόνο νύχτα
 τ' αστέρια να κλαιν στον ουρανό
      κι οι κόσμοι να πεθαίνουν
 ήπια της λησμονιάς μεταλαβιά
      
     κι αντίδωρο συγχώρεσης
       απ' του Ποιητή το χέρι. 
                                                                        








Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

ΠΗΡΑ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ






               ΠΗΡΑ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ


        Πήρα μια πέτρα
        και την έβαλα δίπλα
                      στο δέντρο τ' ουρανού

        Κι η πέτρα γέμισε
                      με φύλλα και καρπούς
        γέμισε και με φως
        γέμισε και μ' αγγέλους
     
        γέμισε μ' ολόγλυκα φιλιά
        και μ' όλους τους πονεμένους.
     






Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

ΚΡΙΜΑ



                                                             
                            ΚΡΙΜΑ

           'Ετσι που ταξιδεύουμε
            από νύχτα 
                         σε νύχτα
            από σιωπή
                         σε σιωπή
            από πέτρα
                         σε πέτρα
            από θάνατο
                         σε θάνατο.

            Η νύχτα μας
                  η σιωπή
                       η πέτρα
                          κι ο θάνατος

            Ποτέ δε θα τελειώσουν.
                    

                                      






ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΛΕΚΤΑ - του Νίκου Καρούζου





                               ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠ' ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ
                                      ''ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΛΕΚΤΑ''
                                                                 ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ
                                                                           


                                   Με τι βιασύνη προχωρεί ο Ιησούς
                                        εφέτος
                                 προς την Ανάσταση...
                                 Παραμερίζει πανέρια τεράστια
                                        γιομάτα βιολέτες
                                 σπρώχνει τους αέναους
                                        παπάδες
                                 τινάζει νευρικά προς τα πίσω
                                        τη μαλλούρα του
                                 το γεγονός ειν' ολοφάνερo:
                                        βαρέθηκε.

                                                                                                




                                                                  Νίκος  Καρούζος







Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

ΜΕ ΗΛΙΟ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ - ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ του Νίκου Καρούζου





                                 
                               ΗΛΙΟΦΟΒΙΑ

 
       Ο βαθύτερος άνθρωπος αποστρέφεται τον ήλιο
      -το θλιβερό αεροπλάνο του φωτός-και εισέρχεται
          στην κοίμηση του κατασκότεινου ουρανού
           μ' ένα βουνό λουλούδια στο στήθος του :
                            τις ένδον εξελίξεις.





                     ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ



     Η μέρα μέρωσε την άνθηση κι εγώ ο νυχτολάτης
     με τα λουριά τα κάτασπρα δεμένο τόχω το φεγγάρι.
     Ξερολιθιά του πλήθωνα του πόνου μεσ' στα ζούδια
     στο στήθος μου θανάσιμα θ' ανάψω τώρα την αλήθεια
     καίγοντας ώσπου ναν το κάνω στάχτη το ανίδεο ύψος
     θεούς και δαίμονες πατώντας με τ' αρχαία μου πέλματα.
        Ο ήλιος είναι τ' ουρανού κ' η σκέψη του ανθρώπου.




              ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΣ ΟΙΣΤΡΟΣ


     Κάθε πότε ν' αλλάζουν άραγες οι θεοί
               μπαταρίες στο φεγγαράκι ;
     Δεν υπολήπτομαι καμιά ερώτηση κι όμως
     ας παίζουμε γοερά τους ενδιαφερόμενους.
         Οι αριθμοί δεν είναι μάρτυρες όχι !
     μάλιστα θα 'λεγα πως κρύβουν ένα φλάουτο.

   



                                                                                            Νίκος Καρούζος
                                                                                                      




Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΔΙΧΤΥ






                ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΔΙΧΤΥ

          Πόσο άδικο
          ήταν να γεννηθείς
          σε τούτον τον μαύρο κόσμο
          ανάμεσα σε ανθρώπους σκοτεινούς
                                                         και ξένους

          κάτω από έναν σιδερένιο ήλιο
          με φως καμμένο απ' τους αγγέλους
   
          μέσα σε φόνους
                             σε φωνές
                                      και κρότους
         
          Ψυχή χαμένη
                         και παλιά
          να πηδά από φεγγάρι σε φεγγάρι
                          πιασμένη 
     
          στο μαύρο δίχτυ τ' ουρανού.    
                 









Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

ΟΤΑΝ Η ΤΑΞΗ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙ





                                             A. Μία βίαιη τάξη είναι αταξία' και
                                             Β. Μία μεγάλη αταξία είναι τάξη. Αυτά
                                             Τα δύο πράγματα είναι ένα. ( Σελίδες
                                                  εικονογραφήσεων. )
 

                                                                            Wallace  Stevens


                                    


                                ΟΤΑΝ Η ΤΑΞΗ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕΙ

                       'Οταν η τάξη δραπετεύσει
                        οι ψυχές μας θα γίνουν ένα
                        κι οι μορφές θά λάμψουν σα φωτιά
                                                                       σε κίνηση
 
                        Χωρίς οι πρωταρχικές μας σκιές
                        να καθρεφτίζονται στη νύχτα
                        Δε θα υπάρχουμε σαν ήχοι που σβήνουν
                        Δε θα'μαστε του φεγγαριού η χίμαιρα.

                        Ούτε ποτέ
                                      άνθρωποι
               
                        Ούτε ποτέ
                                      αστέρια.

                        Το ατελές θα'ναι ο παράδεισός μας
                        κι ότι αγγίζει την καρδιά
                                                       θα'ναι κατάδικό μας
                        χωρίς να χάνεται
                        στο φοβερό το μάτι τ' ουρανού.

                        Δε θα υπάρχει πνεύμα ακίνητο
                               σαν γερασμένο άλογο

                         Μα θα'σαι ποτάμι ορμητικό
                               που τα σαρώνει όλα.                        

                





            


Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ - του Μίλτου Σαχτούρη





                                           ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

  Eκείνο το πράσινο απόγευμα
  ο θάνατος είχε βάλει, στόχο την αυλή μου
  απ' το νεκρό μου το παράθυρο
  με το βελούδινό μου μάτι
  τον έβλεπα να τριγυρνάει
  γύριζε και παράσταινε τον κουλουρτζή
  γύριζε καi παράσταινε τον λαχειοπώλη
  και τα παιδιά τίποτα δεν υποπτεύονταν
  έπαιζαν με πιστόλια και τσίριζαν
  αυτός πάλι γύριζε και πλησίαζε
  και πάλι μάκραινε και έφευγε
  ύστερα ξαναρχόταν
  στο τέλος αγριεύτηκε
  άρχισε να ουρλιάζει
  έβαψε τα μάτια και τα νύχια του
  φούσκωσε τα βυζιά του
  άρχισε να μιλάει με ψιλή φωνή
  έκανε σα γυναίκα...

  τότε είναι που έφυγε οριστικά
  ψιθυρίζοντας:

 -Δεν είχα τύχη σήμερα
  αύριο θα ξανάρθω.



                                                Μίλτος  Σαχτούρης



  Παρατήρηση : Στη θέση του θανάτου,σ' αυτό το ποίημα του Μίλτου
  Σαχτούρη,μπορείτε να βάλετε τον προδότη,το ρουφιάνο, τον κατα-
  δότη,το διάβολο και οποιονδήποτε υποχθόνιο εχθρό μας παρακολουθεί.
  Θα το ευχαριστηθεί κι ο ίδιος ο ποιητής.






Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Η ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ








      Η ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
                   
                                Σ' αυτή τη βουή του κόσμου
                                τώρα που μαραίνονται
                                                   ακόμα και τ' άστρα τ' ουρανού
                                η θεία πρόνοια μας προστατεύει
                                εμάς τα παιδιά και τους ποιητές.

                                Τι χάλι.
                                Μα συγχωρεμένοι.
                                Για μας τους ποιητές λέω πάλι.


                                Τι να κάνουμε
                                κι εμείς οι καημένοι
                                γυμνοί επιτέλους από μοίρα
                                αφού στο κεφάλι μας
                                το ίδιο κενό παραμένει.
                               
                                Μα ευτυχώς
                                έχουμε τη γλώσσα μας τη μητρική
                                από δυνάμεις σκοτεινές 


                                προστατευμένη

                                Κι αυτήν την ποίηση
                                την καθαρή
                                          τη λαμπερή σαν ήλιος μακρινός
                                που μόνο
                                         στο δικό μας σπίτι
                                                                    ακόμα
                                                                            μένει.  

                   







Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ







            
                        ΤΟ  ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΙ

           Είναι μονάχα ιδέα μας
          πως οι ουρανοί έρχονται και φεύγουν ;

          Είναι μονάχα ιδέα μας
          πως κάποτε συναντηθήκαμε
                                    στα σύνορα του τίποτα
          στην αγκαλιά του χρόνου
                                    που μας φθείρει ;

         Γιατί άδειος ειν' ο δρόμος μου
         κι όταν περνώ
                            όλα τα φώτα σβήνουν.

        Ούτε μια φωνή δεν ακούγεται στη σκηνή
        κι ο αέρας γκρεμίζει τα σκηνικά
                                    στο θέατρο του κόσμου

       'Οπου ένα μαυροπούλι
        χτυπάει με το ράμφος του το φως
                                           
        και μας τραβάει στο στόμα του θανάτου.
     









Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ








        ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ


                             Κόκκινη αυγή
                         κόκκινο δείλι
                         έβαψε το μαντήλι σου
                         κι αυτό τα δυο σου χείλη.

                                       *

                         Το κόκκινο μαντήλι σου
                         ρίχνω στο μαύρο ρέμα
                         κι έγινε κόκκινος ο ουρανός
                         κι έβαψε ο κόσμος όλος.

                                       *

                         Ψιχάλες βροχής
                         κρέμονται σα διαμάντια
                         στα σκότεινά σου  μάτια.

                                       *

                         Μες στο σκοτάδι
                         της αγάπης μου τα δάκρυα
                         λάμπουν σαν άστρα.

                                        *

                         Σαν πουλιά στη σιωπή
                         είν' τα χεράκια σου
                         μες στα δικά μου.